Poëziekrant. Jaargang 20

[p. 28]

Gastdichter

Frans Budé
Zo te sterven aan het open raam

Zie mijn liefste: tussen zachte cantharellen
kan zij staan. Wintertenen,
nog geen sneeuw, speelt piano
warme maten, wast de regen

tuinen leeg. Louise draagt
de perenkweek, herfstdraden langs

haar dijen. Pletst een over-
rijpe recht voor haar witte voetjes.
Weer is er een gevallen, vlees
ligt schuimend, vol genade neer.

Alles rond om weg te dragen
slik hem, lieve, slik hem leeg -
je buik streelt hem vanbinnen

zestien honderd keer.

Haar klarinettenlippen, zij staan,
tuiten door de dageraad als ze mij
voorbij ziet gaan, de heuvelweg
waar wind op staat. Mijn hoofd

dat wiegelen wil en rusten onder
de lamp, electrisch haar blouse
van zijde over de stoel

om lafenis te krijgen. Stille
stromen die uit vazen rijzen, slingers
in het lijf Veni Creator, stort mij uit -
geen angst te verliezen,

één slag heugenis, dan weer grijs. Dood-
verlangend lijf - niets meer dan

nog een keer.

[p. 29]

 

Het ging erom - ik wil en ben

 

gevallen, mijn hart spant

 

onder elektrieke kringen. Over

 

het cementpad gaan geruchten

 

stil tot aan de volgende deur, sijpelen

 

 

 

alle nachten dood en leven door.

 

 

 

Zullen wij ons hoofd maar draaien,

 

luisteren naar onze handen die

 

vruchten strelen, alvorens zwart

 

 

 

de dood de allereerste keer?

Zonde van het grauwe licht -
de klok klept twaalf maal, duizend-
stemmig vanuit een buik vol smarten
het angelusmaal. Kleppen klokken,

kleppen na het minnen, kleppen
boven Remersdaal als wij
de meteloze tijd ingaan waarheen
wij willen - zoetjes, zachtjes

langs de perelaars. Zonder richting
langs de weg: zwaluwen,
gespannen op de hoogste draad.

Kom, mijn lief, alle vogels gaan. Waarom
wij dan niet onder de lampen van
de straatweg door,

onverwacht al laat.

[p. 30]

 

Waar heden vaak de koekoek gaat,

 

een schapekop blaat volle morgens lang

 

in weelderig gras, Mariamaand, ligt

 

het brood op tafel, slapen wij ons vast.

 

 

 

Snelle kussen, koffiedamp, we kijken

 

naar de tuin, volmaakt en

 

 

 

eenzaam de rozen op hun stok in

 

tegendraadse maat tevree onder het duister

 

van het lover. De maan, een zegen, is klein

 

vandaag en ingedoken, probeert

 

 

 

te hangen voor het zoeken wordt

 

naar nog een vraag: dat ook vogels, anders

 

dan in kinderdromen, 's avonds zich

 

 

 

bewegen in een moment van raas -

 

hun veren niet meer recht?

Waar ben je? Ben je dood,
gewoon wat bessen aan het zoeken,
weke slakken in het avondrood?
Brandde de zon maar -

voldaan zouden we gaan staan,
deuren in beweging zetten, wind-
vlagen op de keldergaten. Dit is het nu:

wat kolenbruin waait door ons haar en
toch en toch glimmen steeds
de vliegen nog, knetteren in een baan,
hun vleugels op ons aan. Pats!

We zijn wel hard zoals we slaan. Laat maar
liggen daar, die vleugellamme -

zo te sterven aan het open raam!