Poëziekrant. Jaargang 19

[p. 22]

Gastdichter

Ivo van Strijtem

toen ik klein was

toen ik klein was
kwam met kam, schaar en tondeuse
een zwartharige man.
zijn zoontje viel in een punt
van het hek vóór de kerk.

scheer je weg, dood, handige
kapper, mager en lang.
oude mensen, dat ging nog,
maar Jos met zijn brommer
en langer geleden

de witte arm in de regen
die onder een deken vandaan kwam
op de tramlijn van Brussel naar huis.
wij stapten er over.
wij moesten er allemaal langs.

lage wolken

lage wolken waarin
af en toe een wak,

blauw van belofte,
- een visrijke hemel.

het trage heengaan
van zomer,

slechts de wind
die ons beweegt.

koud

ijzig koud zal het
dan zijn.

een steen vriest zich
los van zijn straat

en wil wandelen.
o voorbij gaan,

droom van een steen
in de herfst van zijn eeuwen.

trein

ik spoorde langs de achtertuinen
het vergeelde deel op van geluk.
betonnen paal en pad, de regen,
roos van roest en rode kolen
in de donkere doorweekte grond.

een duiventil herinnerde aan
duiven, onbedreven zonden in
een houten hok. steeds nog
snijden hel verlicht, gemiste
treinen door de avond.

my own private Jerusalem

dit, mijn klaagmuur,
hard, handig en klein:
een kei.

warm in een broekzak,
glad als geluk
Gods liefde.

[p. 23]

sneeuw

het sneeuwt trage, lieftallige berichten
(dat je komt, stapvoets, wit en wollig,
eindelijk) en echt.

sneeuw maakt plaats, geeft rust, neemt tijd.
vrouwen sneeuwen, zij glinsteren graag
en kleden de aarde aan en uit.

poses

als het goed geschilderd
is, merk je het ook:
zij hebben het gedaan.

of niet. gewoon de kleren
aan, het geld en goed,
tot morgen dan, tot ziens.

niet dat het moet
of mooier wordt daardoor,
ik zie het in zijn kader.

maar als het toch zo is,
en daarom naakter,
is het toch wat anders.

zij stond daar niet zomaar maar statig
en dat statige stond goed.

de hemel blauw, zij zwart en slank
en overmatig mooi bruinogig

in een gele jurk, met pak en zak
en met een grote, gele hoed

bij een bushalte in Cincinnati
op de weg naar Louisville.

zij liegen maar wat, de muffe
beelden ontoelaatbaar dicht.

wat lijken zij erg hetzelfde
met een air van marmer,

dat toontje van goud,
kin omhoog, steenkoud:

zij kunnen me wat.
hoe anders de ogen van Chelsy,

vensters waaien zingend open,
een verblindend vergezicht.

dood

dat jij mij had vermoord,
letterlijk een kogel door mijn hoofd,
dat jij dat had gedurfd.

liever stierf ik naar het woord
dat zin moest geven. maar
jij had er geen oor naar,

wel een neus voor einde en begin
waardoor jij toch, zo trefzeker
- dood, schoot het door mijn hoofd.