Poëziekrant. Jaargang 16

[p. 36]

Gastdichter

Hedwig Speliers
Chartreuse

Wit gelijnd velijn, met Schubert zijn
Moments Musicaux beleven, klankgoudmijn,
Gevoel vooral dat jong en vlug gerijpt
Van keel tot staartbeen grijpt.

Wij voelen met z'n allen, gevoelen beiden
Van de toetsen uit intiem verblijden
En het lijden van een man die ongerept
Klanken mengt vanuit zijn leefconcept.

Wit gewijde stilte van velijn, rode kammen
Laaien vanuit de esdoorn arabeske vlammen.
Wij luisteren naar romantieke Duitse meesters
Het huis omtuind door lentelijke heesters.

Een bloeien voor z'n allen, wij vermoeden
Voor ons beiden van de zon het openbloeden
In de avond, haar slaan van vonken op de zee.
Einderlijn die schittert, goud op snee.

Stilte van velijn, met Van de Woestijne
En met Boutens en met Nijhoff en de zijnen
De aarde en zijn dantesk deinende kringen
In de alleraardigste berijmingen bezingen.

Een momentopname voor z'n allen, in feite
Met z'n beiden, zij en ik, zich voorbereiden
Om heelalomvattend oor te worden, opgericht
Om aan hun mond te luisteren. Gedicht.

Wit gewijde stilte van velijn, verhaal
Als onder water de stuwkring van koraal
En algen, een verzamelen van diagonalen
Die zo traag als kan diepte willen halen.

Jij en ik, wij hebben om de wereld hoog
En lang een muur gebouwd, een wijde boog
Waarbinnen warmte vruchtvlees wordt.
Bij die uit den hoge honing stort.

Gewijde stilte van wit velijn, inwendig vol
Van kwartetten, strijkers en van alcohol
Bewonderen wij van op het zuiderse terras
De zon die vlammen schildert op verandaglas.

Jij en ik, in harteklop en hoortoegangen
Spiralen naar elkander en wij verlangen.
Wie zeldzaam leeft in avonden als deze
Kan best het alfabet der sterren lezen.

Gewijde stilte van velijn, sparappels breken
In de avond als toekomstig zomerteken,
Wijl wij langzaam proevende de Côte du Rhône
De naalden naar hun nieuwe tak zien dromen.

Zij en ik, wij smaken van ham en cavaillon
De laatlentelijke prikkels op de tong.
In rimpels waait het tafellaken op de wind,
Vindt elk voor zich de eenvoud van het kind.

[p. 37]

 

Gewijde stilte van velijn, zo plooit de zondag

 

Op Schnitzers kitschmis open en blad na blad

 

Op een gedichtenreeks van Albert Schaalma,

 

Een Nederlandse vriend en dichter bij Gods gena.

 

 

 

Zij en ik, wij vergezellen hem in zijn woorden

 

Tot we bij hem zijn en in het Groningernoorden

 

Zijn gedachtengoed uit zijn metaforen lezen,

 

Van het weten levengevende plasmaferese.

Gewijde stilte van velijn, de protestant
Schütz vult die met zijn motetten tot de rand
Zodat de aarde heidens en dus heilig wordt.
De lucht, zijn wolkvervulde klankenbord.

Zij en ik, wij kijken en rekken onze halzen
Zoals zwanen doen terwijl ze plechtig baltsen.
Het aardse plaatsje waarop ze hevig leven
Wordt een scherfje eeuwigheid, heel even.

Gewijde stilte van velijn, buigend in de tuin
Om het terras de spirea en de cedum schuin
Tegen de bruidsluier die kronkelt om de pergola.
Het lijkt het klimmen wel van matrozen in de ra.

Zij en ik, we laten wat des werelds is maar razen
En nippen nu en dan van de methode champenoise,
Huis en tuin als werelden vol lenteweelde.
Het lichaam tot de tong vervuld met beelden.

Gewijde stilte van velijn, de kamerpalm
Verspreidt zich zichtbaar weids en kalm.
Dit huis op zand gebouwd wordt piramide
Om Isis en Osiris onderdak te bieden.

Zij en ik, wij liggen in marmeren bedden
Als hiëroglyfen in het raadsel van Rosette.
Gisants, gestold in hun verweerde steen
En aan elkaar geklonken, vereeuwigd één.

Gewijde stilte van velijn, zacht satijn
De horizont die zonsondergang wil zijn
En in die wil de dag langzaam in nevelen
Van roze en lila naar nacht ziet hevelen.

Zo versmelten zij en ik in aardes dwaze
Maar voor het paar verrukkelijke extase.
Als de lakens van de bedrand zijn gegleden
Zijn toekomst en verleden voorgoed vergeten.

Gewijde stilte van wit velijn, de dingen
Tussen land en lucht voluit bezingen
En tinten vinden van wit naar grijs.
Wie lang op aarde woont, wordt wijs.

Zo denken zij en ik, hoewel geschiedenis
Verlangen is dat doodbloedt in gemis.
Ook vogels zoeken in de hoogste bomen
Te wonen en in de wolken weg te dromen.