Poëziekrant. Jaargang 15

[p. 24]

Gastdichter

Lucienne Stassaert

Het waaien in midzomerdagen
zangvogels alom

en op het land
de diepte van altijd

tot bij de monding
van horizon.

Verstrengeling, vrij spel,
schaduwen vrijwel

tegen de avond
onberouwelijk rood

in vlagen van stilte
nog louter met hem

te verzoenen. En 's nachts
het opzetten van feller smart.

Geronnen is het rood in de dreven,
geveld door schichten zomervuur.

Geen groen dat niet, zwartglanzend,
het opschijnen verdraagt,
de kwel van niet te tarten tijd.

Geheim gehouden roffelslagen
raken aanstonds het middelpunt

van jonger kruid. 't Geluwe veld
verblinkt al sneller dan het licht
op de dool tussen gebladerte,

de kooi van zwoele schaduwen.
Kikkers nemen de vijver in,

een verdonkeremaande driftspiegel
waar zwerfgeesten dieper opborrelen,
allengs op komst schijnen te zijn.

Enkel een spoor
van verzen

in het wit gekrast
van een steppe

voldoende om in te schatten
hoe ver eeuwigheid

hoe dichtbij een kogel fluit
rakelings, langs de rand

van het blad. Daarna
in nagelaten zwart

een teken van leven
tussen U en nu.

[p. 25]

 

Uw leven, bol van morgenlicht,

 

een broeikas voor het gedicht.

 

 

 

De ingesloten pijn

 

tussen gedachtenstreepjes

 

 

 

in vuur en vlam gebracht.

 

 

 

In de verte heuvels van Amherst

 

zometeen buitenaardse wezens,

 

 

 

sjirpende zwaluwen in de nevel

 

hiernaartoe, hiervandaan

 

 

 

in een pennetrek.

 

 

 

De weg naar een ander leven

 

met het blote oog te zien.

Verlies houdt nog niet op
in uitverkoren eenzaamheid.

En hoelang nog. En waar blijft God
in al zijn afwezigheid

stilaan de stem van het verdriet,
de kale dooi van uw verweer.

Tot op het eind een nieuwe pijn
U vergezelt en opensplijt

beweegt hij niet. Een watergeest
die ooit met U, inheemse bruid,

terstond zal rimpelen, uitwaaieren
als een genegen spiegelbeeld.

... For Death was That -
And this - is Thee.
Emily Dickinson

In lange niet zo ademloos
ingewijd in de wisseling
van wat als leven werd aanvaard

benauwt U nog het schielijk naderen
en of dit dan, zoals de geur van mei,
verijlen zal in nauwe donkerte.

Wie van U heenging, vroeg of later
een pijn verijsd in beelden van gemis
of liefde bij wijze van sterven

wekt al bij zijn verschijning
verblindheid op en daarna niets
dat niet vervuld van afscheid blijft

als knisterende bloesembomen
vergloeien in een vlezen tint,
cedertakken handzacht doorbuigen

in en tegen het laatste licht
dat nog van deze wereld is.

[Uit: de ongepubliceerde bundel De weg naar Emily]