Poëziekrant. Jaargang 14

[p. 24]

Gastdichter

Johanna Kruit Noord-Frankrijk

Proloog

Zij rijdt door heuvels van taal
uitzicht legt haar het zwijgen op

gedachten snijden als wind
alsof iets moet worden uitgebeend

niet de tijd zelf is iets
maar de beleving ervan

die ook het dier laat bewegen
op zoek naar de bron.

I
Het kind

Zoals ze staat voor het huis
en ons nakijkt verlangend om
te verdwijnen naar verder en
alles al ziet en niet bereiken kan

en wij naar haar omzien
om te bewaren op te graven
en neer te zetten bij hoe het
zou zijn

klein staand voor dat huis
en onbereikbaar.

2
Woonplaats

We wilden niet zien hoe het kon
wonen zonder licht dat zich
bundelt en aarzelend hangen blijft
bij een deur onder de grond

dat er wasgoed is en honden die blaffen
naar wie voorbijgaat aan de bunker
waar iemand woont als toevallig
en zingt en Kafka leest.

[p. 25]

3
Fossielen

Hoe we in tegenlicht liepen bij de rots
aan de rand van de wereld
en bijna bereikten wie we waren

hoe we de dag bleven vullen met
gebaren die zochten naar wat zich
verborg in het krijt

totdat we kwamen bij het begin
dat zich vasthield in lagen
van tijd die we namen zoals
water soms doet zonder wens.

4
Nachtegalen

Zo licht als de nacht zijn de vogels
in de heuvels die om ons heenstaan
wanneer we glijden in een droom
die zich keert naar de dag
zoals water zich omdraait
bij kenterend tij.

5
Bosrand

De bosrand wacht waar we voorbij gaan
en niet zullen zijn omdat beweging
ons meeneemt

hoe kun je verdelen wat stroomt
zoals beken langs oevers
haar water aan groen

wanneer je nog gaan moet
naar woorden van troost.

6
Mont de Couple/bunkers

Wij leden aan verbeelding die ons
leidde naar een heuvel die sliep
in het zonlicht

onkruid groeide uit een muur
vogels riepen elkaar, stenen
kwamen onze voeten tegen

eens zullen zij weer nodig zijn
om wat je dacht dat nooit zou gebeuren
omdat het gebeurt.