Poëziekrant. Jaargang 14

[p. 25]

Liedjes

Kun je nog zingen, zing dan mee

Wie van Rotterdam vertrokken is, loopt kans in Antwerpen af te meren en de lichtjes van de Schelde te zien. Het aardige is nu dat de Noordnederlander Anton Beuving de tekst heeft geschreven van de beide liedjes waarop ik hier een toespeling maakte. Het eerste, waarvan de titel eigenlijk'Ketelbinkie’ luidt, staat in de ruim 2 jaar geleden verschenen bloemlezing van Nederlandse liederen uit de 20ste eeuw. Toen wij van Rotterdam vertrokken, het tweede in de oktober laatstleden van de drukpersen gerolde Vlaamse tegenhanger Heimwee naar huis.
DICK WELSINK

De opzet van de beide bundels is gelijk: een inleiding waarin verantwoording wordt afgelegd van de gevolgde werkwijze, de selectie en de indeling, en waarin een uiterst beknopte geschiedenis van - in dit geval het Vlaamse - lied wordt gegeven. Overigens staan er in dat woord vooraf enkele foeilelijke belgicismen (ik speel even voor Jeroen Brouwers): ‘kaartte hij mij aan’ (blz.5) moet zijn ‘kaartte hij bij mij aan’ (maar liever nog: ‘kwam hij met het voorstel’); ‘Dit heeft als voordeel dat je geen notenschrift moet gebruiken’ (blz. 5) moet zijn ‘Dit heeft als voordeel dat je geen notenschrift hoeft te gebruiken’; ‘huiskring’ (blz. 6) moet zijn ’huiselijke kring’; ‘toelating’ (blz. 7) moet zijn ‘toestemming’; ‘uitvoerder’ (blz. 7) moet zijn ‘uitvoerend artiest’; ‘een hybride vorm’ (blz. 8) moet zijn ‘een hybridische vorm’; ‘Nederlandse versies durven ook nogal eens van de Vlaamse afwijken’ (blz. 8) moet zijn ‘Nederlandse versies willen ook al eens van de Vlaamse afwijken’. Deze wanklanken bederven de voorpret een beetje, maar de liedjes maken alles meer dan goed. Ze zijn ondergebracht in tien rubrieken met titels als ‘Wat je naam was ben ik vergeten’ (met de hits ‘Annabel’ van Hans de Booy en ‘Anne’ van Clouseau), ‘Vlaanderen mijn land’ (waarin het onovertroffen ‘Mijn vlakke land’ van Jacques Brei in de vertaling van Ernst van Altena), ‘Ik wil zo graag de wereld zien ‘ (met o.a. ‘ Eviva Espa- na’ van Samantha, in Nederland bekend geworden door de uitvoering van Imca Marina), ‘De rozen zullen bloeien’ (waarin na-

Amsterdam

Je kan er boeken kopen, die
je hier heel zelden vindt.
Je kan er langs de grachten lopen,
je haar los in de wind.

Je kan er uren slijten,
de parken zijn er groen.
Je kan er naar Van Gogh gaan kijken,
dat zou je eigenlijk wel 'ns moeten doen.

Je bent er vogelvrij,
omdat er alles kan.
Zo dichtbij,
en toch zo ver is Amsterdam.

Want daar in Amsterdam
ben jij zo ver van mij.
Toch voel ik Amsterdam
zo pijnlijk dicht nabij.

In het concertgebouw
is het zeer dikwijls feest.
Je weet toch nog dat zelfs
Randy Newman daar ooit is geweest.

Wie van ons vermoedde toen,
dat jij daar nu heel alleen
een schuilplaats hebt gezocht,
we gingen er altijd samen heen.

Wie van ons is vogelvrij,
wie van ons die nog alles kan?
Zo dichtbij,
en toch zo ver is Amsterdam.

Want daar...

KRIS DE BRUYNE

tuurlijk ‘Margrietje’ van de diepbetreurde Louis Neefs), ‘Madammen met een bontjas zijn gemeen’ (waarin het gelijknamige lied van Urbanus) etc. Er staan nog veel meer schitterende teksten in deze bundel, ‘De stervende’ (Jacques Brel / Will Ferdy), ‘Zomersproetjes’ (Rocco Granata), ‘De wilde boeredochtere’ (Ivan Heylen; eindelijk kan ik dat onverstaanbare refrein lezen en min of meer begrijpen), ‘Bij de Rijkswacht’ (De Strangers), ‘Chachacha’ (Raymond van het Groenewoud), ‘Café zonder bier’ (Bobbejaan Schoepen), enfin te veel om allemaal op te noemen. Via een register op de naam van de tekstschrijvers, vertalers, componisten en uitvoerende artiesten én een register op de titels van de liedjes kan iedereen snel zijn lievelingsliedjes opzoeken. Het vrolijke omslag en vooral de heldere typografie verdienen ook nog eens alle lof.

Johan VANHECKE, Heimwee naar huis, Dedalus, Antwerpen 1989, 160p., fl. 24,90; 498 fr.