Passionate. Jaargang 11

[p. 10]

Steven Verhelst
Bugchaser

Het is nog voor elven wanneer ik op de tram stap in de richting van het ziekenhuis aan de Parnassus Avenue. Ik ben op weg naar een groot moment, de vervulling van een wens. Tot nu toe bestond mijn leven uit losse fragmenten, maar ik heb het gevoel dat daar vandaag Verandering in zal komen.

Vorige week is Andrew overleden. Het viel me toen pas op hoe uitgeteerd hij eruitzag. Het laken waaronder hij tijdens zijn ziekbed lag, was steeds geler geworden, terwijl de kleur langzaam wegtrok uit zijn gezicht. Zijn lichaam leek ineengeschrompeld tot een skelet.

De laatste tijd ging ik elke dag bij Andrew langs om hem zijn medicijnen te laten slikken. AZT, Aprenavir, Saquinavir, Indinavir. De namen kende ik inmiddels uit mijn hoofd. Het waren er zoveel dat de potjes niet meer in het kastje achter de badkamerspiegel pasten. Ik had ze op het aanrecht in de keuken gezet, naast de dozen met cornflakes.

‘Kom overeind,’ zei ik, toen ik naast zijn bed neerknielde. ‘Je moet overeind komen voor je medicijnen!’

Andrew kwam niet overeind, want hij was dood. Er zijn weinig dode mensen die weer opstaan en voortleven. Maar als er iemand was die zou moeten voortleven, was het Andrew. In de korte tijd dat ik hem kende, is hij een soort vader voor me geworden. Ik heb hem alles verteld; alle fragmenten van mijn leven.

Mijn ouders hebben er jaren over gedaan om mij te verwekken. Dat vertelde mijn moeder toen ze me voorlichting gaf. Eigenlijk had ik geen voorlichting meer nodig; ik was twaalf en had alles al op school gehoord. Bijna alles - ik had nog niemand horen praten over mijn verwekking.

‘Je vader en ik hadden heel vaak seks in die tijd,’ zei m'n moeder. Het interesseerde me niet, maar als mijn moeder eenmaal aan het praten was, kon ze niet ophouden. Mijn vader luisterde al jaren niet meer naar haar.

‘Hoe vaak dan?’ vroeg ik. In een gesprek moet je af en toe een vraag stellen. Dat heb ik ooit in een boek zien staan dat mijn moeder aan het lezen was: Hoe houd ik een goede conversatie? Ik weet niet of ze er ooit iets van heeft opgestoken.

‘Vijf, zes keer per avond. Daarna bleef ik altijd een kwartier met opgetrokken knieën op mijn rug liggen om te voorkomen dat het zaad uit me liep. Als je echt iets wil, moet je er moeite voor doen. En uiteindelijk raakte ik zwanger.’

Ik staarde naar buiten. Mijn vader stond in de tuin een bloemenperk te sproeien.

‘We hebben nog geprobeerd om je een broertje of zusje te geven,’ vervolgde ze, ‘maar dat lukte niet.’

[p. 11]

Pas toen mijn moeder overtuigd was dat ik geen vragen meer had, liet ze me op mijn slaapkamer alleen.

‘Wat heb je hem in godsnaam allemaal verteld?’ hoorde ik mijn vader beneden zeggen. Hij was inmiddels klaar met de tuin.

‘Alles wat ze jou ook nog eens zouden moeten vertellen!’ riep mijn moeder. ‘Maar ik doe het niet!’

Als kind heb ik geen enkele invloed kunnen uitoefenen op mijn levensloop. Mijn vader werkte voor een multinational en werd elk jaar overgeplaatst naar een vestiging in een ander land. We werden als een bal in een flipperkast heen en weer gekaatst tussen Europa, Azië en Midden-Amerika. Ik werd er moedeloos van. Ik heb op elf verschillende scholen gezeten en op geen enkele had ik het naar mijn zin. Mijn moeder werd ook moedeloos. Niet van de scholen, maar van mijn vader.

Op achttienjarige leeftijd nam ik voor het eerst in mijn leven een echte beslissing. Mijn ouders gingen scheiden en dat verbaasde me niks. Maar ik, ik ging óók scheiden. Van mijn ouders. Dat was de beste manier om nog iets van mijn leven te maken. Voor zover dat nog mogelijk was.

‘Ik ga naar New York,’ zei ik tegen mijn vader en moeder. Ik had een ticket naar San Francisco gekocht. Afscheid moet definitief zijn, vond ik, anders is het geen afscheid. Somber voelde ik me niet, eerder euforisch.

Wanneer de tram een steile heuvel is opgereden en vlak bij de Parnassus Avenue stilstaat, stap ik uit. De felle zon heeft de mist die vanmorgen over de stad hing, opgelost. Ik ben in een goede stemming. Op mijn horloge zie ik dat ik veel te vroeg ben, maar dat kan me niets schelen. Voor dit soort momenten moet je niet te laat zijn.

Voordat ik het ziekenhuis door de automatische draaideur betreed, zie ik mezelf in een spiegelende ruit. Een tenger lijf, maar toch gespierd. De witte stof van m'n T-shirt spant om mijn borst en ribbenkast, en glooit omlaag naar mijn buikspieren, die in kleine golven opbollen. Op school al merkte ik dat mijn lichaam niet alleen door meisjes werd bekeken. Tijdens het omkleden na de gymnastieklessen voelde ik dat sommige jongens met bewondering, nee, begeerte naar me keken. Het wond me op. Ik zou alles van hen gedaan kunnen krijgen, zolang ik hun mijn lichaam als trofee in het vooruitzicht stelde.

‘Ik kom voor de uitslag van een test,’ zeg ik tegen de verpleegster die door de receptionist van het ziekenhuis is opgepiept.

‘U bent een uur te vroeg,’ zegt ze. Ze kijkt me bijna minachtend aan alsof ze wil dat ik helemaal niet was komen opdagen.

‘Dan kom ik de volgende keer een uur te laat.’

De verpleegster lacht niet. Evelyn staat er op het borstzakje van haar uniform. Ik heb geen zin om mijn dag te laten verpesten door een Evelyn, of door welke andere verpleegster dan ook. Zonder iets te zeggen gaat ze me voor in de lift en drukt op het knopje van de vijfde verdieping. Tijdens het stijgen tikt ze met de punt van haar voet op de grond. Het is mij al vaker opgevallen dat ziekenhuisliften traag zijn. Veel trager dan in flats en kantoorgebouwen. Ze zien patiënten waarschijnlijk liever doodgaan in de lift dan tijdens een operatie.

Zelf heb ik één keer in het ziekenhuis gelegen, toen ik als kind aan mijn blindedarm was geopereerd. Naast mij lag een oude vrouw, die niets anders deed dan diep zuchten. Af en toe zette ik mijn walkman op om niet te hoeven

[p. 12]

luisteren naar dat gezucht. De vrouw kreeg veel bezoek, maar leuk vond ze dat geloof ik niet. Ze bleef gewoon doorgaan met zuchten. Als het bezoekuur voorbij was, zei ze: ‘Ze besteden pas aandacht aan je als je ziek bent.’

De lift stopt. Evelyn brengt me naar een wachtkamer waar niemand zit.

‘Gaat u hier maar zitten,’ zegt ze. ‘Straks wordt u opgehaald.’

Ik ga op één van de lege stoelen zitten en kijk rond. Op een tafeltje in de hoek liggen verschillende tijdschriften en folders. Aan de muur hangen posters over condoomgebruik.

Mijn ouders hebben nooit aan anticonceptie gedaan.

‘Ik heb geen idee hoe je een condoom om moet doen. Dat moet je maar aan iemand anders vragen.’ Mijn moeder lachte als een schoolmeisje en wees naar het pakje Durex dat ze op mijn nachtkastje had gelegd. ‘Voor wanneer je met een meisje naar bed wil,’ zei ze.

Ik wilde helemaal niet met een meisje naar bed, maar daar praatte ik niet over. Elke maand lag er een nieuw pakje in mijn slaapkamer. Misschien dacht mijn moeder dat je ze ook tijdens het masturberen moest gebruiken. Ik heb er nooit iets van gezegd. De gesprekken met mijn moeder was ik al lang beu.

Pas door de telefoon, vanaf het vliegveld van San Francisco, heb ik tegen mijn moeder durven zeggen dat ik homo ben. Aan de andere kant van de lijn bleef het stil - een slechte conversatietechniek. Ik gooide de hoorn op de haak.

In de bagageruimte van het vliegveld stond ik te kijken naar de honderden mensen die als mieren door elkaar heen liepen. De meeste mensen hebben een opdracht, een bestemming, een identiteit. Ik had alleen twee koffers. Ik had kleding meegenomen, en alle condooms van mijn moeder. Misschien kwamen ze nu eindelijk van pas.

Ik nam een taxi downtown en liet me bij een goedkoop hotel afzetten. Dezelfde avond nog ging ik de stad in en liep de eerste homobar binnen die ik tegenkwam. De ogen werden meteen op me gericht. Ik ging aan de bar zitten, bestelde een gin-tonic en keek voorzichtig rond. Verspreid door het café zaten mannen aan tafeltjes te drinken. Achterin was een kleine ruimte waar drie jongemannen aan het dansen waren. Toen ik opstond van mijn kruk en de laatste slok van de gin-tonic in mijn keel goot, hielden ze een kort moment op met bewegen. Ik zag hoe ze mijn lichaam in zich opnamen. Daarna betrad ik de dansvloer.

Met Brad, de jongste van de drie, ben ik naar huis gegaan. Op zijn slaapkamer keek hij ademloos toe hoe ik mijn kleren uittrok en ze voorzichtig over de leuning van een stoel drapeerde. Mijn pik stond recht vooruit, en met een korte heupbeweging liet ik 'm heen en weer zwiepen. Brad trok snel zijn riem los en schoof broek en boxer omlaag. Uit mijn portemonnee haalde ik een condoom tevoorschijn en overhandigde hem die alsof het een trouwring was. Veel plechtiger dan bedoeld.

‘Doe jij 'm erom?’ vroeg ik. Want ik wist nog steeds niet hoe je met zo'n ding overweg moest.

In dezelfde bar ben ik nog vaker geweest. Elke keer dat ik samen met een jongen aan mijn zij de frisse avondlucht inliep, was ik heel even in een euforische stemming. Mijn lichaam was een wapen waartegen niemand weerstand kon bieden. Maar na de daad verloren de jongens vrijwel direct hun interesse en vielen in slaap, terwijl ik nog uren wakker lag. De lakens plakten aan mijn licht bezwete lichaam totdat de luchtstroom van de airconditioning m'n huid had droog geblazen. Soms voelde ik het verlangen om een vleesmes uit de

[p. 13]

keuken te halen en het lemmet tot aan het handvat in mijn navel te duwen, zodat het bloed in stralen naar buiten zou gutsen. Misschien hadden de jongens dán aandacht voor me.

Wanneer ik naast zo'n jongen wakker lag, begon ik altijd te twijfelen aan mijn komst naar San Francisco. De beslissing zelf had meer voldoening gegeven dan het resultaat. Toch nam ik mezelf voor net zolang beslissingen te blijven nemen totdat er een resultaat kwam dat wél voldoening gaf.

Ik begin dorst te krijgen, verlaat de wachtkamer en ga met de lift naar de begane grond. Bij de receptie volg ik de pijlen naar het cafetaria, waar ik een grote beker koffie koop.

Terug naar boven sta ik met een oudere en een iets jongere vrouw in de lift. Ze hebben beiden dezelfde grote neus. De oude vrouw is de moeder van de jongere, stel ik vast. Andersom komt niet voor. Ze heeft een rimpelig gezicht met veel overtollig, slap vel. Het doet me denken aan mijn voorhuid na een koude douche. Verspreid over haar gezicht zitten vaalbruine vlekken. Koffiespetters.

De jongere vrouw is eigenlijk ook een oude vrouw. Ik schat haar boven de vijftig. Ze is zo mogelijk nog lelijker dan de oudere vrouw. Een typisch geval van het doorgeven van de verkeerde genen.

Ondanks hun lelijkheid glimlachen beide vrouwen, maar echt opgewekt zijn ze niet. Ik vraag me af waarom. Het lijkt me onwaarschijnlijk dat de jonge vrouw onlangs bevallen is, maar dat hun blijdschap hierover getemperd wordt doordat de baby tijdens de geboorte een zuurstofgebrek in de hersenen heeft gekregen. Zodat het nooit normaal in de maatschappij zal kunnen functioneren.

Ik vermoed dat de oudste van hen kanker heeft, maar een vorm die goed te behandelen is. Ze is bang voor de chemokuur, maar dankbaar dat ze kan genezen. Eigenlijk zou ze dankbaarder moeten zijn dat ze eindelijk kan sterven.

Op de derde verdieping verlaten de vrouwen de lift. Dan hebben ze in ieder geval geen last van een geslachtsziekte. Die afdeling zit op de vijfde.

Andrew kwam ik tegen op een feest bij Brad thuis. Ik zat in de vensterbank te roken en bekeek de dansende jongens die soepel langs elkaar bewogen. Sommigen hadden hun shirt uitgetrokken en droegen alleen een jeans of een strakke, leren broek. Af en toe keek iemand vluchtig mijn kant op. Eigenlijk had ik geen zin om die avond met een jongen naar huis te gaan.

In een hoek van de kamer zat een man op de grond. Hij was misschien tien jaar ouder dan ik, maar had een jongensachtig gezicht en een dunne, gladde hals waarin de adamsappel nauwelijks te zien was. Af en toe ging er een jongen bij hem zitten en praatte met hem.

‘Heb jij het nog naar je zin?’ vroeg Brad, die naast me kwam staan.

‘Laten we wat cocktails maken,’ zei ik. Ik drukte mijn peuk uit en liep naar de keuken.

Toen ik de man in de hoek passeerde, keek hij heel even op en glimlachte naar me. Sommige mensen stralen rust uit zoals kachels warmte uitstralen. Het valt nauwelijks op; pas wanneer je dichtbij komt, voel je een gloed in je gezicht. Misschien is dat de ‘innerlijke schoonheid’ waarover mijn moeder wel eens had verteld.

‘Wie is dat?’ vroeg ik aan Brad, toen we in de keuken stonden. Ik greep naar de flessen drank op het aanrecht.

‘Andrew,’ zei Brad. Hij vulde zijn glas voor de helft met wodka en gooide er

[p. 14]

een handvol ijs in. ‘Andrew heeft aids.’

Ik maakte drie gin-tonics, dronk er eentje in een paar teugen op en liep met de twee andere terug naar de kamer. Ik ging naast Andrew op de grond zitten en hield hem een glas voor.

‘Ik ben Jason,’ zei ik.

Andrew knikte. ‘Ik heb over je gehoord.’ Hij pakte het glas aan. ‘Ik heb gehoord dat je zuinig bent op je lichaam. Misschien wel te zuinig.’

Niet lang nadat ik mijn koffie heb opgedronken, verschijnt Evelyn weer in de wachtkamer. Ze brengt me naar een dokter. Weng staat er op zijn deur. Vermoedelijk is het z'n achternaam, maar zeker is het niet.

Weng draagt een bril met een dun, metalen montuur en enorme glazen. Hij doet me denken aan onze buurman in Japan. Die had ook zo'n belachelijk grote bril. In Japan liepen er heel veel mensen met grote brillen rond. Ik weet me weinig meer te herinneren van Japan, behalve die brillen. Kleine mensen met grote brillen. Misschien was het mode in die tijd.

Weng schudt kort mijn hand en gaat achter zijn bureau zitten. Uit de plastic insteekmap die voor hem ligt, haalt hij een papier en zegt: ‘Ik heb hier de uitslag van de test.’

‘Het slikken van pillen geeft mijn leven regelmaat,’ zei Andrew. Hij nam een klein slokje van de gin-tonic die ik hem zojuist had gegeven. ‘Eigenlijk neem ik alleen nog medicijn-cocktails.’

De afgelopen tijd was het aantal witte bloedcellen in zijn lichaam dramatisch afgenomen. ‘Ik zoek nog iemand om voor me te zorgen, als het eenmaal slecht met me gaat,’ zei hij.

Ik bekeek zijn gezicht. Erg ziek zag hij er nog niet uit. Zijn huid was in ieder geval niet bleek, maar misschien had hij thuis een gezichtsbruiner. Dansen deed hij niet meer; dat was te vermoeiend.

‘Vind je het niet erg om snel dood te gaan?’

‘Snel? ik ben al dertien jaar geïnfecteerd,’ zei hij. ‘En voor de dood ben ik niet bang. Ik wil geen bejaarde flikker worden die alleen nog tegen betaling jongens in zijn bed kan krijgen.’

Ik nam een slok van mijn cocktail.

‘Een infectie heeft ook voordelen,’ vervolgde hij. ‘Als je partner ook besmet is, hoef je nooit een condoom te gebruiken. Er zijn zelfs jongens die zich met opzet laten infecteren. Bugchasers. En met die nieuwe medicijnen blijf je nog meer dan tien jaar leven.’

Ik weet niet meer precies wanneer ik de beslissing nam dat ik besmet wilde worden, maar een paar weken na mijn ontmoeting met Andrew heb ik al mijn condooms weggegooid.

Op mijn eerste bareback party werd ik nog gefouilleerd. Het was in een appartement van één van Brads vrienden. Voor de deur stonden twee giechelende nichten. ‘Jij was toch die jongen met die condooms?’ vroegen ze. Zo stond ik blijkbaar bekend, als de jongen met de condooms.

‘Ik heb ze ook maar van mijn moeder gekregen,’ wilde ik nog zeggen, maar ik hield m'n mond. De ene jongen begon mijn portemonnee leeg te halen, terwijl de ander mijn broekzakken doorzocht. Ze konden niets vinden, en ik mocht naar binnen.

[p. 15]

In de woonkamer werd muziek gedraaid en de meeste mannen liepen er halfnaakt rond. Aan het plafond waren discolichten bevestigd. Over condooms, aids en andere ziektes werd niet gepraat. Ik schonk mezelf een gin-tonic in en begon te dansen, totdat Brad me meenam naar een van de aangrenzende kamers. Het was er duister. Door de openstaande deur kwam een zwak schijnsel van de knipperende lichten. Op de grond lagen handdoeken en matrassen.

‘Ik wil de eerste zijn die het onveilig met je doet,’ zei Brad.

Ik ging op handen en knieën op de grond zitten, terwijl hij een tube glijmiddel van een tafel in de hoek pakte en met wijs- en middelvinger mijn anus oprekte. Daarna gleed hij voorzichtig met zijn pik naar binnen.

Er kwamen meer mannen de kamer in. Ik lette niet op hen. Pas toen Brad was klaargekomen, hoorde ik iemand zeggen: ‘Is dat niet die verwaande jongen, van die condooms?’

‘Verdomd, dat is 'm,’ zei een ander.

‘Daar wil ik ook wel mee neuken.’

Brad, die nog in mijn nek aan het uithijgen was, werd van me afgegooid en ik voelde een ander in me stoten. Die avond heb ik meer voorovergebogen dan rechtop gezeten.

Twee infecties heb ik aan het feest overgehouden, maar seropositief was ik niet. Even moest ik aan mijn moeder denken. Misschien was het wel makkelijker om zwanger te worden dan om aids te krijgen.

Toen ik aan Andrew vroeg of hij me wilde infecteren, moest hij glimlachen. Sinds onze ontmoeting ging ik regelmatig bij hem op bezoek. De laatste tijd was hij steeds zieker geworden.

‘Ik wil het wel,’ antwoordde hij, ‘maar het gaat niet meer. Ik ben impotent door alle medicijnen. Je kunt het beter aan een ander vragen. Er lopen genoeg aids-patiënten rond die the gift door willen geven. Ze zien zichzelf als een soort vader.’

Ik schudde mijn hoofd. Mijn besluit stond vast. ‘Ik wil het van jou krijgen.’

De volgende dag ging ik weer bij Andrew langs. Van Brad had ik viagra-pillen gekocht. Ik had zoveel viagra bij me dat ik er waarschijnlijk een heel bejaardentehuis mee op stelten zou kunnen zetten. Als je echt iets wil, moet je er moeite voor doen.

Die avond hadden we zes keer seks. Andrew lag op bed, en ik klom boven op hem. Na elke keer wachtte ik een kwartier om op adem te komen, maar Andrews erectie verslapte niet.

‘Zelfs als ik een hartaanval krijg, kun je nog uren doorgaan,’ grinnikte hij.

De zesde keer prikte ik met een nagelschaartje heel even in zijn voorhuid, zodat er een klein wondje ontstond. Zekerder van besmetting kon ik niet zijn, dacht ik.

Wanneer ik het ziekenhuis verlaat, werp ik een korte blik in de spiegelende ruit. Hier staat iemand die zijn versplinterde verleden voorgoed achier zich heeft gelaten. Iemand die opnieuw is geboren. Ik heb het uitslagformulier van dokter Weng opgeborgen in mijn portemonnee als bevestiging van mijn nieuwe identiteit.

Het virus zal mijn leven gaan beheersen, en er richting aan geven. Ik zal ziek worden, aftakelen en sterven, maar erg vind ik dat niet. Ik ben iemand met een doel, een missie. Andrews virus leeft in mij voort, en ik ga het doorgeven aan anderen, die het weer zullen doorgeven aan anderen en anderen en anderen.