Passionate. Jaargang 9

[p. 28]

Chris Roos
Koopzondag

Korte lijnbaan. Ruim baan, mensenbaan!

‘Mac’-middag voor de kinderen. Klein gespuis, groots geduw, eindeloos getrek, blatende melkkoppen met grote bek, bedelend in de rij voor kleine Mac. Kindjeslijder voert ze aan, lul zonder lol, zonder geldgebrek.

Ik sleep me door over kakbetegelde koopsnelwegen, langs puistpuilende zuilen die gillen om mijn aandacht. Nu! Hier! Gelijk! Niet aarzelen! Niet neuzelen! Blijf staan! Koop! Nu! Voor het te laat is!

Het is te laat, veel te laat. Te lang gewacht. Komt door die bruine. Een moment voor haar, niet voor de affiches, niet voor de etalages. Moment alleen voor haar, die dikke dame, die kroeskop met zwarte ogen en gouden tanden in haar bek. Ik kijk, zij kijkt, wij kijken. In een flits wie we zijn, wat we zijn, waar we naar toe gaan. Te kort om vast te houden, te lang om los te laten. Daar gaat ze. Kijk, ze gaat zonder te kijken een winkel in, een zwarte vlek tussen wit, geel en bruine ruis, een koopzee.

Ik word een beetje ziek, een beetje duizelig, een beetje onrustig.

Een zwervershand is gauw gevuld, met lucht en drie keer niks. Tering voor ze allemaal! Hoop dat ik nooit word als zij. Ik strek mijn nek uit boven al die koppen. Lucht is noodzaak, lucht is leven. Money in de pocket, ik kan wel janken van blijdschap. Vandaag zal ik nog geen zwerver zijn.

Nu langs Bram Ladage, bram patat, bramhartigheid voor de vetverbrandende klerenkoper, boekensnuffelaar, spekkoper, onrustzaaier, Inca-indiaan, stadswaggelaar, zuiplap, junk, scooterscorer. Alleen de ellebogen tellen. In de zij, in de rug. Jank maar, zeik maar, schop maar. Ik heb mijn zak met goudgele jongens in een bed van geelgeile smurrie. Ruik maar, snuif maar, laat het kwijl maar uit je bek stromen. Vlieg maar samen met de duiven naar de hel en terug. Ben ik al geweest, gezuiverd en gemazeld van onschuld en schaamte.

Op de bank, een harde bank, is het goed vreten - drie planken die mijn vette reet vasthouden. ‘Mac’-kinderen gillen, krijsen, janken om een ijsje. Slappe melksofte bacteriepap, bereid door een chagrijnig stuk vreten. Haat, haat, haat! Zijn harige vingers glijden langs de ijsmachine, openen de ijskraan; ijskoud vult hij slappe bekers met haat, haat, haat. Zij zijn de schuld, de hele

[p. 29]

godsliederlijke ijsslurpende massa is de schuld van zijn leed. Van vroeg tot laat achter een ijsmachine! Dat ze ijskoude kolieken krijgen! Dat ze omgedraaide magen krijgen, nokkie nokkie gevuld met soft lubberende bacteriebagger!

De zak is leeg, de koek is op. Brandend maagzuur en een stap dichter bij kanker.

De wereld is vol, veel te vol, hier in Rotterdam. Kijk om je heen. Alle ‘Mac’-kinderen de wereld uit, dat zou mooi opruimen.

Bram Ladage is een God. Alleen het geloof in Bram, Brahman, heerser der volgesjopte vetzucht, alleen hij kan ons lijden draaglijk maken. Alleen door hem houden we het nog vol te sjokken langs de koopgoot, de Bijenkorf, Hilfinger, middelvinger in je vette kont, luisterend naar je piep, je piep, piep, piep. Of je dingele-dingele-dong. Ja met mij. Hoi, hoi. Zie je. Zo zie je me en zo tot later. Groetjes. Doei. Dag. Donder in mekaar met je lulijzer aan je oor, voor de bijenkorf, achter de V&D, op de markt, terwijl ze naar je schreeuwen! Koopje hier, koopje daar, voorwaar niet te weinig, voor hier veel te veel.

Nojomh joknga hai. Tjak moi klaar. Versta geen reet maar zeg maar niks. Je mot je kankertyfusmuil houen! Laat maar lullen, ze zijn niet wijzer. Sterf toch gewoon ter plekke!

Al vretend, bellend, kopend, luisterend naar hier, naar daar, naar everywaar. Je kunt wel mee, echt wel mee, mee met de rest. Geen probleem. Trap onder je ballen, een veeg over de poes en hop! we zijn weer in de running. Op naar de geldautomaat, die schijt geeltjes als een oliemagnaat. Money in de pocket, ik ben nog steeds geen zwerver. God nee zeg! Stel je voor, denk je in, beeld je uit. We jagen ons er wel doorheen. Godgeklaagd en afgezaagd, maar we komen er wel. Hier effe naar binnen - kopen, kopen, kopen. Mijn vetpeil zakt, mijn hartkleppen ratelen, mijn hersens druipen uit mijn neus op de pinmachine.

Gauw naar de auto. Gauw paar huis. Mijn ‘Mac’-kinderen hebben nog niks te vreten gehad, mijn wijf jankt om aandacht en mijn rottweiler blaft om een nieuwe baby in zijn voerbak. Soms is het allemaal net even iets te hectisch, als u begrijpt wat ik bedoel.