Passionate. Jaargang 9

[p. 16]

Arjan Witte
Op de snelweg van het vlees
(voor een in de tuin gevonden kikkerskelet)

Aan een rouwrand genageld glijdt de dag opzij
meubels zweten
zwarte dauw over het tapijt
het heelal is verrezen,
knipoogt de dag weg

een lentevogel kwijlt de zomer
de tafel heeft al geen schaduw meer
maar een heel dun laagje licht,
er is gisteren nog gestoft
de nacht valt op

hoor de waterkoppen kwaken
ik vertel het je maar, kikkerskelet, want je hoort het niet,
En mij natuurlijk niet
ik spreek tot mijn eigen schedel;
de dagen zijn afgelegd

Voordat er verhalen waren, een hand de mijne vasthield,
Viel ik door mijn bottenstelsel naar beneden
Een lange val langs schedels en tenslotte schelpen
De doden droegen geen namen meer
en gebeente was alleen kalksteen,
een schil om de planeet heen gegroeid

Door adem neergelegd, door spieren meegevoerd bottenstelsel
Wervelend in het voetspoor me dicht op de hielen,
Verstenend kraakbeenstelsel, in het begin zo zacht
haalde me toen in
Langzaam maar zeker
Mama...!
Ze is een skelet

[p. 17]

Oprit/ schemer

 

Iedereen die leeft vormt een teken: een ster

 

Met handen en voeten tenslotte een stempel, een vlek

 

 

 

toekomst is een paniekreactie

 

om je van momenten te ontdoen

 

tot in het uiterste; tot aan uittredingen toe

 

 

 

iedereen die valt, strekt zich uit; geeft een teken;

 

prevelt een taal, is een tunnel

 

en verdwijnt in zichzelf, kleiner en kouder

 

vlekken verdwijnen

kleine kikker, wandelende vis, vliegend mens,
ook ik was vis en mijn bloed vloeibaar gesteente
gas stolde tot gesternte
gesternte tot straling
ik sprong naar het licht en ben nog steeds aan het vallen

O, lauwerrijke tuin, in u zijn alle dingen
Alle dieren, groot en klein
mieren zijn reuzen in dit bos
En ze bouwen een dam van chips
kevers graven een kadaver
een graf van hout en aarde
en een slak, steeds sneller, slijmt en glimt, slijk rimpelt en wordt hard
het is de vaart van vogels, volken, vonken
en in wolken laat licht zich schatten
schatert soms een dag of twee