Passionate. Jaargang 9

[p. 76]

Henk Houthoff

Ja, en dit wilde ik je nog schrijven
dat je zo moest lachen in Zwolle
waar ik met de kauwgom
ook mijn bovengebit weggooide
dat ik op mijn 48e voor het eerst
een ei uit zag komen
en van al die jenevertjes
al die zorgeloze jenevertjes in juni,
om daarna 's morgens het zwarte
gekanker der vogelen aan te horen
in bed wachtende
tot het licht werd of donker,
dromend van die markt in Skopje
van fietsbellen, en telefoons
gevuld met haastige stemmen
en kreupel gesnik
van Vaan die zelfs gisteren nog
een ekster stokstijf
uit de hemel zag vallen
ze sprak in vier geheime talen
maar hij verstond er geen
en dat, om maar vrolijk te eindigen,
mijn schat
de patholoog-anatoom bij het versnijden
niets in hem kon vinden
dan het gebruikelijke verdriet.

Aan deze kade sliepen zij tezaam
Okinawa, Portland, Sulawesi
Brisbane, Cape Town en Panama
en daar staat De Hef van Vaan
zoals de ander hem eens terecht beschreef
‘de dichter in het stugge woord bedreven’
en verderop liet De Dood
omdat hij zich verveelde,
de Ronastar ter ziele gaan
en nog verder naar het westen
wrakhout, zwarte havens en ongenaakbaar
als de botenbazen: koude containers,
bemoste rails, dik en vet schommelt
de Zanzibar naar zee
op deze landtong ligt De Kaap
langs deze straat slingerde zich
een lint van licht
alsof hier dagelijks het Kerstfeest werd uitgevonden
een dronken schoonheid met een roos als mond
danst rondjes met een machinist uit Halifax
en lezer, dit hoopje keien markeert een brand
en de grens waar de stad ophield te bestaan
hier woonde eens een burgervader
met de naam van het roofgoed uit het oosten
in dit rosarium sluimert van een dove reus
het perzisch vers door God en mens vergeten
in deze stad leeft de geest van De Fles en Miramar
schreeuwt een nerveuze junk
dat zijn verleden is doorgekrast
en lezer, hier nu rinkelde de telefoon voor Vaan,
monument van verval zoals jij en ik
in een later leven.

[p. 77]

Vaandrager, Paard van Toje, Den Haag 1991 Foto Hansje de Reuver