Passionate. Jaargang 9

[p. 38]

Thomas Blondeau
De Barmhartigheid

Hij lag op bed en om zijn angst te beheersen, dacht hij aan een beeld van vroeger. Als kind geloofde hij dat de nacht zich onder het bed verzamelde. Als mensen moe waren, gingen ze op de matras liggen en door hun gewicht vloeide het duister de kamer in. Bedden als sponzen vol met inkt. De mensen waren zwaar van alle gedachten die ze die dag hadden gehad. Dromen persten die gedachten uit, maalden ze fijn en lieten ze wegwaaien. Zo werden de mensen licht en konden de bedden zich weer vol zuigen met nacht. Het licht toonde zich en de mensen konden weer gaan nadenken. Als je overdag onder je bed keek, zag je daar het zwart schuilen. Het was beter om niet onder het bed te kijken.

Maar de herinnering hielp niet. Hij sloeg een kruisteken. En nog één en nog één. En nog drie keer en daarna nog eens. Het hielp niet. Hoorde hij zijn naam?

Hij nam zijn paternoster en draaide die drie keer om zijn penis. Schoof de kraaltjes heen en weer. Het vlees draaide zich vast in de schakels tussen de kraaltjes. Het hielp niet. Hij wist dat hij gezondigd had. Niets gaat ongestraft voorbij. Toen het licht zijn kamer inkroop, zag hij dat de paternoster dieprode vlekken naliet.

Door de verhuizing kwam hij aan als nieuweling in het vierde jaar van de middelbare school. Zijn leeftijdsgenoten hadden hun eigen vriendenkring al gevormd en niemand deed toen ook de moeite die stille te benaderen. De enige waarmee hij soms sprak was Laetitia. Een klein rossig ding met springerige

[p. 39]

krulletjes. Ze hadden kennisgemaakt omdat ze in dezelfde straat woonden en zo soms samen naar huis fietsten. Ze vond hem een rustige verschijning en zag dat als een aangename afwisseling van het imponeergedrag dat jongens van zijn leeftijd vertonen. Het bevreemdde haar dat hij nooit iets over zichzelf vertelde maar misschien waren hun fietstochtjes daarvoor te kort. Deze korte momenten van aandacht zorgden ervoor dat hij verliefd werd op haar. Voed een hongerige en hij zal je vinger aflikken, nietwaar? Toen hij werd overgeplaatst naar een andere school verloren ze contact met elkaar.

Hij bad haar terug te zien. Hij wist dat in gewassen wordt teruggegeven wat Hij wegneemt van de kudde. Toen het bidden niet lukte, bedacht hij zijn eigen rituelen. Wie dat echter doet, moet vergeten dat hij zelf de bedenker ervan is. Het is immers makkelijk om meete zingen in een overvolle kerk. Maar wie doet zijn mond open als de echo je stem laat weerklinken zoals je die zelf nooit hoort? En hij hoorde zijn stem steeds ijler worden tussen steeds hogere zuilen.

Laetitia was 16 en hoewel ze niet onaantrekkelijk was, had ze geen vriendje. Dit hinderde haar niet behalve als ze feesten ging en haar vrienden naar buiten trokken om te zoenen. En soms, als ze in bed lag, voelde ze een soort droefheid die ze niet wist te benoemen. Desgevraagd zouden haar vriendinnen haar omschreven hebben met de woorden ‘spontane meid’ maar er werd weinig gepraat over haar. Veel was er ook niet te vertellen. Ze werkte 's zaterdags in een sjofele supermarkt en gaf haar loon dezelfde avond nog uit. Het was in die supermarkt dat ze hem twee maanden na zijn overplaatsing terugzag. Hij wist al langer dat ze daar werkte. Zijn twijfel was verdwenen. En zijn stem klonk sterker, de zuilen groeiden niet langer.

Hij bleef bidden. Van zodra hij wakker werd. Wist dat hij in tijden leefde waarin diegenen die Zijn woord verkondigden slechts vossen waren, verdwaald in ruïnes. Men moest zijn eigen pad volgen. Tijdens het bidden dacht hij aan haar lichaam, voelde haar lichaam en sprak haar naam zo langzaam uit tot hij het proeven kon. Alles om hem heen zong haar lof. Hij draaide de paternoster strakker en strakker. Hij voelde zich gesterkt, wist dat hij geholpen zou worden.

Hij liep tussen de rekken van de supermarkt. Wachtte, liep terug. Hij was vlak voor sluitingstijd de winkel in gegaan en kocht een appel om die door haar te laten afrekenen. Hij vroeg wanneer ze klaar was met werken en stelde toen voor samen naar huis te fietsen. Ze ging hiermee akkoord, het was alweer hoe lang geleden dat ze elkaar gezien hadden? Ze sloot de winkeldeur en toen ze de kassa begon te tellen, viel het op dat hij voortdurend naar haar handen keek. Even dacht ze dat hij misschien het geld zou proberen te stelen maar ze verdrong snel die gedachte. Ze haalde de la uit het kassablok en bracht die naar het kantoortje waar de kluis stond. Hij bleef voor de deur staan wachten en ze voelde zich even schuldig dat ze gedacht had dat hij misschien het geld wou stelen. Ze nam zich voor niet meer zo angstig te zijn.

Hij zal op haar toelopen. Voor haar knielen, haar voet ontbloten en die kussen, hij weet dat ze zal lachen, nee giechelen, maar dat ze uiteindelijk vertederd zal zijn. Haar ogen wat zal samenknijpen zoals ze deed tijdens de fietstochtjes wanneer ze iets grappig vond. Zo zal het zijn en niet anders. Als een schoonduiker die in het water glijdt met zo min mogelijk opspattend water. Maar het water zal aanvoelen als rode vruchten.

[p. 40]

Toen ze uit het kantoor kwam, wou hij net binnengaan. Omdat ze naar beneden keek toen ze de deur opende, merkte ze hem pas op toen haar hoofd tegen zijn borst stootte. Ze schrok en deed een stap naar achteren. Hij zoende haar. Ze schrok, duwde hem weg. Hij zei een paar woorden die ze niet begreep. Ze zei dat hij even rustig moest doen, haar chef zou het niet echt leuk vinden als hij hun tweeën hier zou vinden. Hij sloeg z'n blik neer maar bleef in de deuropening staan. Toen ze hem wou wegduwen, greep hij naar haar hand met de sleutelbos. Het snelle gebaar had ze niet verwacht. Aan de sleutelbos zaten alleen een gewone sleutel en de kluissleutel. Hij sloot de deur. Laetitia vroeg hem te stoppen met dit domme gedoe en haar de sleutels te geven. Hij keek naar haar, zei niks. Nam haar handen die op het bureaublad steunden waartegen ze stond. Ze gaf hem een knietje. Maar hij was lang en haar knie had door het hoge reiken weinig kracht. Toch liet hij haar los en deed een paar stappen terug. Ze duwde hem opzij. Hij had de sleutel laten vallen. Ze boog voorover en reikte naar de sleutel.

Waarom gedraagt ze zich zo? Snapt ze het niet? Alles komt nu toch samen? Ze moet dit begrijpen, ze moet toch zien hoe hij van haar houdt, haar naam op zijn hart draagt als een zegel. Zet door, jongen. Kon ze zichzelf maar zien door jouw ogen. Weten hoe je van haar wakker ligt. Voel hoe haar huid als de vacht van het eerste dier is en zie hoe haar borsten als druiventrossen zijn. Kijk, haar mond staat open, haar lippen staan bol van het bloed. Grijp je kans.

Hij duwde tegen haar billen waardoor ze met haar achterhoofd tegen de deur vloog. Ze zag een witte schittering en proefde metaal. Ze viel op haar zij. Hij ging met zijn knie op haar rechterarm zitten en haakte zijn hand achter haar bloes, scheurde die. Het vlees van haar borst schokte even na. Hij wist dat ze dit wilde.

Laetitia sloeg met haar vrije hand en raakte zijn kaak. Door zijn woede sloeg hij harder dan hij wou, eerst de linkerwang, dan de ander. Vervolgens stootte hij met de palm van zijn hand tegen haar kin. Ze was verdwaald, ze moest geholpen worden. Ze verloor haar bewustzijn niet maar de pijn leek haar hoofd te vatten in een metalen mist. Haar bewegingen vertraagden en haar gezichtsveld vernauwde. Hij schoof haar beha naar boven. Hij boog voorover, nam een tepel in zijn mond, zoog wat vlees naar binnen en beet. Hij had zijn knieën naast haar bekken geplaatst. Met zijn vlakke hand wreef hij over de andere borst. Laetitia rook de geur van zijn haar. Zijn hand schoof tussen haar broeksrand en trok eraan, zijn knokkels duwden op haar volle blaas. Ze piste. Toen de broeksband niet meegaf, liet hij de borst uit zijn mond vallen en richtte zich op. Opende de riem en rukte aan de knoop. Schoof naar achteren en trok haar broek naar beneden tot halverwege haar dijen. Haar onderbroek schoof half over het schaamhaar. Hij schoof zijn hand tussen haar benen en dacht dat de stof nat was omdat ze opgewonden was. Hij grauwde naar het vlees door de stof heen. Hij voelde zich bijna klaarkomen. Rukte haar broek verder naar beneden. Hij keek vluchtig naar haar. Haar armen opgetrokken, haar bovenlichaam wat ineengedrongen, de benen uit elkaar. Hij opende zijn broek, schoof die onder zijn billen en ging op haar liggen. Hij steunde op één hand toen hij met de ander zijn penis bij haar naar binnen schoof. Hij glimlachte omdat ze zo nat was. Hij wist dat vrouwen nat werden als ze verlangden. Ze wou dit. Bij de vierde stoot duwde hij zijn bekken helemaal naar voren. Hij kwam klaar. Deze stoot deed Laetitia kokhalzen.

Dank U. U heeft gelijk. Tot man en vrouw zijn wij geschapen. En de man dient

[p. 41]

de vrouw te vereren. Zij is een vogel tussen de krekels. Neen, een bezwete merrie. Zie haar liggen. Haar geur alleen zou me dagen wakker houden. Hij trok zijn penis terug en genoot van het geluid dat het maakte. Toen hij zag dat haar wangen een vreemd soort rood kleurden, versnelde zijn hartslag weer. Voelde zich misselijk worden. Hij stond op, trok zijn broek op en stapte de kamer uit. Laetitia zag hem weggaan, maar hoorde niets. Pas vijf minuten later ging ze rechtop zitten. Toen ze opstond, voelde ze in de vochtigheid tussen haar dijen een paar warme druppels naar beneden lopen.

Hij was bang geworden, wilde naar huis. Nee, niet naar huis. Hij wilde nadenken, bidden, slapen. Het was stil geworden, zo klinkt het zo als Hij je verlaten heeft. Zijn stem klonk breekbaar en weergalmde tussen zuilen. Ze verdwenen tussen de wolken.

Toen Laetitia thuiskwam, ging ze zich wassen. Toen ze zich een paar uur later nog steeds niet had laten zien, ging haar moeder naar de badkamer. Laetitia zat op de badrand. Ze had een handdoek om zich heen geslagen, het haar ongekamd gelaten. De moeder wist dat het stellen van vragen alleen maar een nog grotere zwijgzaamheid zou veroorzaken. Ze begon Laetitia's krullen met olie in te wrijven om ze te ontwarren. Laetitia voelde de koude olie en begon te huilen. Toen ze begon te vertellen, vond ze de woorden afstandelijk klinken, ze leken alleen maar iets uit te drukken wat anderen overkwam.

We zijn mens geworden door de zonde, door de zonde van een vrouw. Neen, Hij maakt ons mens en de vrouw maakt ons door de zonde wetend. Het is een offer dat gebracht moet worden. Het is zo voorbestemd. Neen, zo mag ik niet denken. Het is een test. Er is een val voor me opgezet en ik ben er met open ogen ingelopen. Ik heb gefaald. Ook ik.

Koning David zond een man naar het slagveld opdat hij zou sneuvelen. Enkel omzijn weduwe te kunnen beminnen. David boette voor zijn zonden maar liet Hij niet uit Davids stam de Mensenzoon geboren worden? Wat zegt dit? Dat er kans is op redding. Ik dien mijn schuld te belijden en bereid te zijn mijn straf te ondergaan. Veroordeel mij, vergeld mij naar mijn boosheid. Doe wat U nodig acht. U bent de Barmhartigheid.

Toen de politie hem een paar dagen later thuis aantrof, maakten ze uit zijn kleding op dat hij buiten geslapen had. Hij had geen schoenen aan. Later verklaarde hij zich met één woord akkoord met Laetitia's verklaring. 's Nachts sliep hij op de grond en at bijna niets. De psycholoog had nog nooit iemand ontmoet die zo overtuigd was van zijn schuld. Er werd besloten niet over te gaan tot chemische castratie.

Ik besteed veel van mijn tijd met denken over hoe ik zo ver van het pad verwijderd kon raken. Ik bid maar ben gestopt met vasten. Ze zeggen dat dat me meer kwaad deed dan goed. Maar ik doe boete en ik voel het, ik word een beter mens. Ik dwaalde en hoorde Zijn stem niet meer. Maar nu hoor ik alle koren. Ik weet het nu, ik word weer een goed mens, Hij zal mij leiden en ik zal mij naar Hem richten, met heel mijn hart en ziel, zo helpe mij God.