Parmentier. Jaargang 17

[p. 127]

Jeroen van Rooij
In overvloed

Er is apparatuur in overvloed

De rode bessen zijn weer rijp. Ik schrijf jullie om te
vertellen dat ik eindelijk het geluk aan mijn zijde heb.
De kinderen hadden die dag bessen en hazelnoten
geplukt, waarmee Jozefien vandaag een taart gaat maken.

Er is een voetbalwedstrijd, de haven ligt vol met
boten en er is weekmarkt en een paar kilometer
buiten de stad is er vers fruit in overvloed.
Notenbomen, druiven, bessen, er stond van alles.

De projectleiders zeiden: er is geen boot. Jij bent de boot.
Om de paar kilometer zijn er kleine bruggetjes over smalle
kanalen. We ontdekken bosbessen op de rotsen en mosselen
in het water en plukken ze. ‘Doe maar een spa,’ zei ik.

Hier werd een plaspauze ingelast. Over een paar
uur zullen de bootjes zich weer in het water spiegelen,
zodat je je kunt wassen in een beekje in een nieuw
dorpje dat prachtig verscholen ligt in Anke in Afrika.

Laura, omringd door vrienden, Gelderse rozen vol
in de bessen, Diana en ik zitten nu in de haven, Frank
en Maria in een magische wereld van levendigheid,
vol van kleur en licht. Johann helpt een handje.

Zo kan het gebeuren dat een (dood) poppetje veel stemmen
wint, dat de dansende poppetjes een geheimschrift
waren en dat elk poppetje voor mensen in onbemande
stalletjes langs de weg met fruit in potjes re koop is.

Pim ligt doodstil, op zijn rug, temidden van een grote
hoeveelheid apparatuur er is en vers fruit in overvloed,
perziken, druiven, walnoten, aardbeien, blauwe bessen en
rode bessen in kanalen met stromend water gewassen.

[p. 128]

Er is publiek in overvloed

De aceton- en rubbergeuren van voorheen
hebben plaatsgemaakt voor springkussens,
kermisattracties, een survivalbaan, een klimtoren.

Trekt snel de aandacht.; warm.; komt op je af.;
Nadrukkelijk aanwezig.; opwindend.; bloeddruk verhogend.;

Ik moest lachen en huilen tegelijk. Performance night,
watergevechten en nog heel veel meer. En er is ook nog een
zeepkistenrace en voor contained play zijn er kleine
bruggetjes over smalle kanalen. Maar het belangrijkste:
de laborant venvijdert de elektroden met behulp van aceton.
Sindsdien zijn er geen spinnen meer in ons huis.

Eerst gaan rondhuppelen in een veel te warm kerstmanpak.
Dat was pijnlijk, maar ook heel waardig en mooi.
Ze boren een gat in je maag en graven dieper en dieper.
Er zijn heel veel borden. Er staat lam in de oven.
De pijnflitsen kunnen worden opgewekt door koude,
reden waarom sommigen dat gedeelte van hun gezicht bedekken.

‘Grensverleggende talenten zijn jongeren en jong volwassenen met
een stoornis in het autistisch spectrum,’ aldus Jacqueline van den Brink.
Het is niet altijd eenvoudig om daar het publiek warm voor te krijgen.

Er zijn heel veel mensen. Allemaal voor mij. En voor
elkaar, terwijl ik hier koud en nat in een afgelegen veld
stond, voor de Gouden Gurbe publieksprijs.

De rode bessen worden niet meer rijp. ‘Doe maar een stoornis
in het autistisch spectrum,’ zei ik. Er stond van alles.

[p. 129]

Er zijn gezichten in overvloed

U leert van ons in overvloed te gaan en harder
en dan zijn er weer die stemmen. Harde, dreunende,
pijnlijke, en hij zei weer: ‘Dat kan niet, ik heb uitslag
op mijn hoofd.’ Steeds weer die term. Infaam en abject.

Het gaat goed met mijn gezicht!

Die van mijn hersenen liggen in ieder geval op mijn gezicht
in het gras. Uitzicht op de zee. Overal zie je die kleine stroompjes.
Daarna zijn we dus gaan slapen. Met je duim in je mond
speelde je pink met mijn gezicht. Gelukkig heb ik de kracht om te vechten.

Ik maak geen foto's meer waar ik met mijn gezicht op sta.

Terwijl ik dat zei splitste ik mijn lippen en reikte
met mijn gezicht naar het zijne. ‘Kleed je uit,’
zei ze bars tegen mij, maar een keer in de zoveel tijd
krijg ik hoofdpijn en trek ik veel met mijn gezicht onder mijn oog.

Niet toelaten, diep inademen. Er zijn weer rellen in overvloed.

Er is slechts trek. Infaam en abject. Iemand zei tegen mij
dat je ook alles rauw kunt eten. Uitzicht op zee. Mijn gezicht
in het gras, uitzicht op een dak boven mijn hoofd. Jonge huid
in mijn handen voelde. Hij zei weer: ‘Dat kan niet.’

Naijver is misschien het begin van genezing.

Kleed je uit. Niet toelaten, diep inademen, jonge huid
in mijn handen voelde. Daarna zijn we dus gaan slapen.
Ik heb gewoon met mijn gezicht in een bebloed shirt
van iemand anders zitten huilen. Met je duim in je mond.

Niet toelaten. Diep inademen.

Gelukkig heb ik de kracht om te vechten. Even waande
ik me weer dat kleine meisje. Nu, tien jaar later, lig ik met
mijn gezicht naar het zijne. Jonge huid in mijn handen.
‘Dat kan niet.’ Geen foto meer waar mijn gezicht op staat.

Jonge huid in mijn handen; voelde. Diep inademen. Niet toelaten.

[p. 130]