Sarah Posman
Rae Armantrouts probleem
the present from the past
Het probleem met Rae Armantrout is dat je zou denken dat er geen is. Haar poëzie ziet er eenvoudig uit en lijkt vaak over heel gewone dingen te gaan. Toch zijn het allerminst makkelijke gedichten. Collega-Language writer Ron Silliman leest Armantrout al meer dan dertig jaar en nog steeds weet ze hem van zijn stuk te brengen. Van Armantrouts poëzie, stelt Silliman in het voorwoord van Veil: New and Selected Poems, word je duizelig.Ga naar voetnoot* Net als Emily Dickinson fabriceert ze gestroomlijnde taalkolommen waar je geen grip op krijgt. Woord voor woord draagt haar verticale anti-lyriek nieuwe, vaak steeds absurdere, perspectieven aan tot je niet meer weet waar je het hebt. Je zou haar poëzie, die op een obsessieve manier de magie van het alledaagse najaagt, surreëel kunnen noemen of je zou ze kunnen onderbrengen bij Language writing vermits ook Armantrout de onmogelijkheid van de talige representatie thematiseert, maar beide labels wringen. Haar gedichten zijn op een koppige manier te vrolijk en te nuchter om zich lang boven de werkelijkheid op te houden of een elitair taalspel te spelen. Armantrouts poëzie, besluit Silliman, kan je nog het best vergelijken met een film van David Lynch herschreven door Frank O'Hara - maar dan zonder het claustrofobische maniërisme van de ene en het slordige imago van de andere. Haar bevreemdende wereld is het resultaat van een twijfelend streven naar precisie. In de twee gedichten die volgen probeert ze met sceptische blik de tijd te doorgronden. ‘Op hoogte van snelheid’ herformuleert de klassieke vragen naar leven
en dood en constateert dat de ultieme realiteit waarnaar de auteur op zoek is niet in taal kan worden weergegeven. Woorden kunnen het licht niet bijhouden. In ‘Sluier’ gaat Armantrout op zoek naar een plek vanwaar ze de tijd in alle rust kan neerpennen - maar in de enige situatie die haar dat perspectief kan verlenen (‘nadat ik / ben heengegaan’) is poëzie uiteraard niet meer aan de orde. Dat Armantrout nog maar een tijdje hier blijft. Die punchlines kunnen wachten.
Auteursrechtelijk beschermd