Parmentier. Jaargang 17

[p. 105]

Lyn Hejinian
Gedichten
Vertaald door Ton van 't Hof

Boek Acht

Verhalen begeven zich vaak in het duister en blijven daar
Om te veranderen
Ze ontspringen uit nachtelijke geluiden
In ervaring die het daglicht anders zou kunnen uitwissen
Ontlokt aan somber gemoed dat niet rechtlijnig kan worden genoemd
We veranderen de verhalen in onze biografie
Maken gebruik van het leven
En het is heel eigenaardig, het vloeien van herinnering op besef
Oorsprong verklaart niets, zoals William James aangaf
Het heeft zelf behoefte aan verklaring
Het verschil tussen woorden en dingen
Is functioneel
We gebruiken het om te beleven
We gebruiken het om te betuigen
Daar
Was eens een gekwelde zeemeermin op het strand
Half mens stond ze op haar zachte witte voeten
En zong standvastig
Ziedaar
In zoveel regels als het vaak inneemt is een verhaal opgedoken
Daar
We kunnen onze weg gevoelen naar het genoemde gezelschap en streken gee1

van de verbouwde tame

Personages opsporen en hun bezigheden
Doch nooit hun beslistheid uitleggen
De onuitsprekelijke houding van het kadaver
Zijn organen in zijn naakte hand
Waardoor de vertrouwdheid die het met zichzelf had beschikbaar komt
Zijn lichamelijkheid getoond wordt, een lichamelijkheid die het nog altijd met ons

gemeen heeft

Maar alles is wat we nu delen
Wat anders volledig van elkaar gescheiden is
De autonomie en onafhankelijkheid (anonimiteit) en uiteindelijk de autoriteit

van zijn lichaamsdelen

Wat nu is vervolledigd

[p. 106]

 

De ontkrachting bereikt onveranderlijkheid

 

Met fysieke grenzen om over te steken

 

Met een knuppel

 

Met mijn eigen ogen achter de ogen

 

Ik (wier bestaan is inbegrepen) was daar

 

Ik kan er over schrijven

 

Niets kan over realiteit worden gezegd wat het niet vooronderstelt

 

Waar?

 

In het lab bovenaan de heuvel rechts van de hoofdingang

 

Wanneer?

 

Op dinsdag, om 3

 

Wie zal er zijn?

 

A_____ en Z_____

 

Het kadaver (het origineel) zal niet spreken

 

Het kadaver kan indrukken niet met elkaar verbinden

 

Het is onmiddellijk

 

Het ontbeert gewoontes, gaat direct vooraf aan niets, zal niet argumenteren

 

Noch met zijn vinger een woord schoonpoetsen

 

En metamorfose bedoelen

 

De tegenstrijdigheden tussen aforismen herkennend

 

De gevoeligheden

 

Gelijk appels die hard op de grond vallen

 

Het lichaam in de steek laten

 

Niet als een filosofie die niet kan worden vervolmaakt

 

Maar als een hulpmiddel voor passie

 

Die met recht zal terugkeren

 

Gelijk sterren op het netvlies of passers op de huid

 

Passie, zoals Nietzsche zegt, past speelse impressies zelfs toe op serieuze

 

aangelegenheden

 

Zij spreekt verstoord

 

En soms betreurt zij absurditeit en soms verheugt zij zich er over

Fragment ‘Book Eight’, uit: A Border Comedy (Granary Books, 2001)

[p. 107]

De Fatalist

Mogelijkheden worden waarschijnlijk vaak alleen maar intuïtief ingegeven
- bekend als een aandrang in een ogenblik en geheel genomen
als een grote onbeholpen schoft of een tafelservies
voor twaalf. Maar weten voor een moment is één
van de taken van de kunstenaar. Dingen
helder houden herinnert mensen eraan dat het boek bestaat -
dat ene dat je las terwijl je slaapliedjes zong
in ‘gebeurlijke verzen’ over ‘aanhoudende gebeurtenissen’ in ‘seriele vorm’.
Maar gegeven de vorm is er altijd een kans
dat ergens tussen begin en eind iets wat was verstuurd
verloren is gegaan of geweigerd. Of zeg we zoeken op het internet
naar zweminstructies en net als we ze vinden breekt de pagina
af. Alle essentiële stralende en bijzondere
doch representatieve elementen van een fantasiewereld
(en fantasieën bevatten louter essentiële elementen) nemen
de voorgrond in. En de stank is ongelofelijk - alleen de roerloze dromer
zou het echt kunnen geloven. Maar niets verdwijnt langzaam uit gezichtspunten.
Er is geen verleden, er zijn geen oorzaken. Filosofie is de verbeeldingswereld
van de poëzie, de wending tot het lachen
dat uitbarst met waterstofperoxide en een ietsepietsie
citroen. Anders is alles donker en stil
met uitzondering van de ventilator in de gevelkachel en keert huiswaarts
onthutst over ouderwets enthousiasme. Ik herinner me het vergeten
om het herinneren - wat een plezier! Elk element
is verantwoordelijk voor elk ander element. Vergeten is strategisch
doch de melancholie, waar het een troost voor is, blijft
om de honden onder de bomen te helpen bij het blaffen tegen de lopende oorlog
en de hanen in venvarring te brengen, die eerder kraaiden in onwetendheid
maar nu meer wijselijk kraaien. We hoeven de frases slechts keer
op keer te herhalen om ze onjuist uit te kunnen leggen.

Fragment uit: The Fatalist (Omnidown, 2003)