Parmentier. Jaargang 17

[p. 29]

Bruce Andrews
Vertaald door Samuel Vriezen
Grondvesting / Schrijven, Politiek, Taal, Het Lichaam

Consensual: 1. Bestaand of gemaakt door wederzijdse instemming, zonder schrijfhandeling. 2. Betreffende de pupilvernauwende respons van een bedekt oog terwijl het andere aan het licht blootgesteld wordt.

De toekomst lijkt somber: cognitieve dissonantenreductie. We zetelen in de twintigste eeuw. Het schrijven als schrijven. En wat is de politiek ervan? En wat is de politieke economie ervan? Onderscheidende eigenschap: werk gericht op een onderzoek naar taal als medium (en dus onder de aanname dat de illusionistische of de materiële of de sociale eigenschappen van het medium licht zouden kunnen werpen op fundamentelere kwesties - van de menselijke werkelijkheid, sociale werkelijkheid, ervaring in het algemeen en particuliere ervaring). Het dient om die kwesties ten tonele te voeren. Je zou best een betere links-radicale bibliotheek willen hebben, geef toe. In elke wijze waarop je de aard van het schrift als medium kunt karakteriseren zit een epistemologie ingebed, die aan de orde is, op het spel staat. Aannames wijzen beide kanten op: een politiek berust op een uitleg - een karakterisering van het medium en zijn eigenschappen, zijn mogelijkheden, zijn beperkingen. Die een epistemologie met zich meebrengt. En zodra we de aard van het schriftmedium op zekere wijze hebben gekarakteriseerd kunnen we daar een epistemologie en een politieke praxis (op corrigeerbare wijze) uit halen. Uiteenlopende manieren om het medium te karakteriseren staan ons toe het medium op zich te evalueren - als een middel voor onthulling of voor leidinggeven dat op bestaansdomeinen inwerkt. Epistemologie / uitleg // praxis / voorschrift / verandering. Er is iets waar ik graag met je over zou praten. Ziehier drie punten op een meerdimensionaal spectrum: (1) Het schrift als representatie; (2) Het schrijven als de ondermijning van een linguïstisch systeem; (3) Het schrijven als hergrondvesting van betekenis, waarde, en het lichaam.

[p. 30]

1. Het Schrift & de Taal als Representatie

We zullen er wat vluchtig doorheen gaan. Conventionele literatuur (de roman is exemplarisch): ‘Het leest als fictie’. Het schrift als een raam dat direct op de wereld uitziet, zoals die bestaat, reeds gegeven. Zaklamp werft oculair bewijs van. Je wilt uitzicht. Ik heb daar allemaal wel een filosofie over. Het schrift verwijst naar die wereld. Het representeert haar. Het beschrijft en vangt de gebeurtenissen die haar doorkruisen. Het beeldt af, het vermenigvuldigt, echoot, doet na, zet haar uiteen in een documentaire (een kunstvorm van tabellen). woord naam doet lens. optische lokeend. Het doel is helderheid, transparantie; het medium zou moeten verdwijnen, geen spoor achterlaten. ‘De compositie van Sentimental Education is van zo'n hoog niveau dat het werk er geen lijkt te hebben.’ Positivisme - hoe de wereld zou zijn als dit zou passen.

De eenheden die zo'n schriftuur gebruikt (woorden, zinnen, enz.) laten dit paradigma, deze karakterisering van het medium, als horizon zien. De dingen de baas. buitenwachten / waarheid voor eikels. Eenheden krijgen het aureool van de dingen waar ze naar lijken te wijzen. spraak / nominatie. En verkiezing zonder tegenkandidaten. verbeeld / van / overtuiging / lichamelijke / beloften / namen / noemen / nooit / naast / elk / anders / vaak / bevel / grond. Een wijsparadigma. die substitueerbaarheid. Eenmaal verzinkend voor surrogaten. Maar wijzen is onderwerpen. [genoeg meer daar dingen uitnodigen]. Eenheden worden ofwel direct onderworpen als ze naar dingen wijzen (let op de onechtheid van dat woord), of het schriftmedium wordt als geheel onderworpen aan die wereld van dingen. Proza betekent wereld - d.w.z. vastgestelde wereld, verstikking.

Als de taal in een verhouding van afhankelijkheid wordt geplaatst, beïnvloedt dat de aard van de communicatie. Wat wordt er gecommuniceerd? - iets wat van te voren is gegrondvest, voorverpakt, alsof het al werd begrepen, klaargelegd voor consumptie door de neutrale tabellen van de helderheid. De buitenwereld wordt een betrouwbare identiteit gegeven die aan de overdracht vooraf gaat. Dat moet denk ik gemeld worden. Dus in communicatie hoeft geen actieve betekenistoekenning plaats te vinden. Zulk werk is ondergeschikt en overdraagbaar. Overweldigd door de werkelijkheid. In plaats daarvan - buitenwereld op zijn voorwaarden. Als het medium deze transparantie kan verkrijgen, dan kan de inhoud van een vooraf bestaande wereld (die al is gerangschikt in goederenvorm) grenzeloos worden verwisseld. Een laissez-faire-orde, onder controle van de onzichtbare hand van de taal (alsof het ging om het hegomonistische Groot-Brittannië van de negentiende eeuw).

Betekenistoekenning wordt niet het voorrecht toegeschreven van het grondvesten van de sociale wereld. Het is ondersteunend; een dochtermaatschappij. Een dramatisering. De wereld is

[p. 31]

al gegrondvest, en dat is dat. Niet dit, maar dat. Woorden lijken niet materieel, en ook de grotere structuur waar ze in passen niet. TRANSPARANT. Een dematerialisering, een verdamping. gebakken lucht totaal gericht. Denotatie is zelfuitvlakking. Het overbrengen van het medium zelf is een last. Zo bezien zou iemand bijna liever hebben dat het medium zou verdwijnen om plaats te maken voor boodschappen en onmiddellijke ontvangst. of rigide gebruikelijkheid. Als de taal ontstaat uit conventies, dan zijn die conventies gewoon tactiek. Het zijn methodes die reproductie van de wereld toestaan. Ze veroorzaken geen problemen. Ze zijn niet materieel. Ze zijn natuurlijk. wereld / kuis het kristalwerk. Ze leven in hetzelfde spookachtige idealisme, hetzelfde gebrek aan substantie en autonomie waaruit efficiëntie ontstaat (wat door conservatieve ideologen als het hoofdkenmerk van de modernisering wordt gezien).

De functie van het schrift als representatie en de toewijding aan een transparant medium: deze twee dingen cirkelen in elkaar over, elk zet het traject van de ander uit. was ik maar feiten / de onzichtbaarheid van de behemoth / ... dit is zuivering. Het schrift zou instrumenteel zijn. Zijn eenheden: gereedschap. moet worden uitgerust met bijzonder gereedschap. koortsloos gereedschap. Het medium kan enkel opbrengen - dat hoort bij een manier van circulatie en niet van productie. Het stemt in met illusionisme. Woorden van die strekking!

Als het schrijven als artistieke bezigheid daartoe wordt beperkt, wat betekent dat dan politiek gezien - de politiek ervan, en ik bedoel niet literaire politiek: een uitleg van de sociale wereld. Bijna een ideaal type bourgeois sentimentaliteit, van wat het betekent om dingen klakkeloos aan te nemen, voort te leven aan de oppervlakte, als passieve toeschouwers, om grenzen blindelings te omarmen. Pragmatische illusies. zijn slechts ons volgelingen. De fetisj - stremt. Geschiedenis en interactie en productie ontdoen van hun creativiteit - dubbele verduistering van. taal of denken? Wegpoetsen in het aangezicht van bewijs. De toekomst van een illusie. Het schrijven als fetisjceremonie.

Dictaat Dictaat Dictaat. Het proberen een wereld redelijk (in de zin van ‘met gelijke kansen’) te reproduceren op punt-voor-punt-basis. misleidingen van het recht. Sjabloon Lit. Een zelfgenoegzame literatuur, een die sust, door mimesis, imitatie - tekstualiseer welk gevolg ook waaromheen decoratie speelt om de pezen en de consequenties van de sociale wereld te versterken - haar kunstmatigheid, haar botheid, haar natuurlijkheid, haar voordehandliggendheid, haar massiviteit, haar weerstand tegen verandering. Nog een onderwerping, waar het schrift een stap opzij doet ten einde te onthullen, te beperken, te miniaturiseren. Met zijn rustgevende genres. Het lijkt me heel goed denkbaar op dit moment dat ik nooit meer gediggies zal schrijven.

[p. 32]

De wereld als basis, dan wordt het schrijven een bezigheid waarvan de coördinaten grotendeels bepaald worden door de coördinaten van die wereld, zoals die is. Gewoon een bovenbouw. Een schitterend reductionisme. En dat is verwant met het positivisme, zowel wat betreft zijn conservatieve als zijn radicale takken. De wereld als basis. Van Links uit, doet dat niet denken aan de esthetiek van het sociaal-realisme - zoals je die in verband kunt brengen met de politieke praktijk van het orthodoxe Marxisme van de Tweede Internationale. Ons wervend als nieuwe Jonge Hegelianen. Een beeldtheorie van mentale activiteit, parallel aan een vergelijkbare manier van het theoretiseren van de doelstellingen van de politieke praktijk. Een op zichzelf staande wereld, die werkt volgens eigen wetten, is niet langer stabiel; de conservatieve utopisten van de markt vergissen zich, omdat ze de interne tegenspraken niet zien. Het neigt naar een catastrofale instorting. De rol van de politiek - rustig blijven zitten afwachten. Intussen: reformisme. Een immobiliserende passiviteit, zelfgenoegzaamheid, geloof in de zichzelf grondvestende aard van de materiële wereld (een sociale wereld die korte metten maakt met actieve politiek - bewustzijn, schrift, enz.) - als basiseigenschap. te afhankelijk blijven van onverwachte patronen in de aangeduide dingen / (fuck epistemologie) / kan ons toch niks schelen. Het schrift als documentaire. Het schrift als opname. Naturalisme.

De voorbeelden zijn eindeloos maar niemand heeft ze nodig.

2. Taal als een Systeem & een Structuralistische Anti-Systeem-Poëtica

Woorden / waren / wat / welgevormd / was / welke / weggegooide / woorden / wachten / wensen / wier. Meer dan een rekwisiet. de woorden passen maar onhandig in de context.

Zo'n paradigma van de taal als een representatiemedium, als aanduiding, kan worden betwist. Vooral een structuralistische visie op taal kan dat paradigma aanvechten, door enkele beweringen die moeten worden geassimileerd in dikke letters neer te zetten. Filter wat woorden vóór het filteren betekenen? Taal aanvaardt niet langer zijn ondergeschikte rol in een programma dat het schrift voor representatie wil houden, onzichtbare inkt. Onnoemen. Het medium is niet langer een vervanger voor ‘de wereld’ maar het mechanisme waardoor we dachten dat de wereld gerepresenteerd werd. en de containers steeds de containers. oculair bewijs laat varen. Geen taal als een neutrale verzameling van discrete (in alle betekenissen) wijzers, met elk een eigen verhouding tot een of ander ‘aangeduide’. Kopieert een kopie. Maar: taal als relatief autonoom systeem.

Kijk naar taal. Als taal als medium dit systeem vormt, dan worden de intrinsieke of onderscheidende eigenschappen van het

[p. 33]

schrijven als kunstvorm afgeleid van de structuur van het teken. een abstract willen / noem nu ‘semiotisch’. nadruk op teken vangt aan. Saussure, en dan de rest. De verdeling van het teken (en dus van betekenistoekenning) in een betekenaar en een betekende. Betekenaar = materiële vorm. Betekende = concept, mentaal beeld. [het ontoereiken van betekenaar & betekende]. het disaggregeren. Uiteen / bedoeld. Het teken is een binaire belofte en vormt een systeem dat betekenistoekenning toestaat door een eigen raster van verschillen op te stellen. Alles staat in verband met al het andere. alles betekent alles. Geen verhouding van woord / referent. tegen welke moet een teken zich verzetten met uiterste beslistheid. zo gezegend de vermomming ... zijn gekoppelde. d-d-dialectiek. Een zaak van het catalogiseren van misrepresentaties. Het interveniërende systeem bestaat uit een patroon van betekenden - concepten, voorkomens in de geest - waarmee de materiële betekenaars van de taal zijn verbonden. praxis spalkt als niet / raakt zo hun nek gebroken. Tekens worden op afstand van de referenten gehouden. Bemiddeling.

erkent het vacuüm. Woorden totaal oempf. Zo bezien hebben afzonderlijke betekenaars geen natuurlijke verhouding met afzonderlijke betekenden of met mentale beelden, en al helemaal niet met afzonderlijke referenten. haakje niet dubbele punt dwingt teken eenduidig haakje. een voortschrijden als vanuit verouderde retoriek. De kwestie van de woorden lost niet op in verwijzing; verwijzing is geen oplosmiddel, geen oplossing. Een regeerbaarheid van de tekst die autonomer is: alsof er niets achter ligt dat het corrigeert. Al die betrekkingen zijn conventioneel, geleid door sociale normen. Willekeurige betrekkingen. De onafhankelijkheid van de materiële vorm wordt benadrukt. De relatieve autonomie van de betekenaar in een structuralistische taaltheorie loopt parallel aan de relatieve autonomie van de staat in een structuralistische theorie van de kapitalistische politieke economie.

Verstik blanco / PR-talent van. In dit medium met taal als tekensysteem is betekenistoekenning een actief proces. gevorkte beproeving niet als rondzwervend ‘Y is bovenbouw op grondslag X’. Maar het gebeurt negatief. Termen krijgen betekenis door zich te onderscheiden van alle andere termen in het systeem, door zich tegenover andere termen op te stellen bij wijze van verschil dat kan dienen - middels complicaties. Dus is betekenistoekenning een systematische productie, een relationeel systeem. beheerst (de wereld van verschillen) ampersand lichamelijkheid. Het is niet intrinsiek; het is niet individualistisch, punt voor punt. alleen transponeren - intact, eenzaamheid, een zweem van positionisme - wacht, spreekt via ons, hergroepeer. Het is niet transparant. Zelfs al lijkt de aanwezigheid van afzonderlijke termen te zijn uitgeveegd, dan nog zie je achterliggend de coördinaten van een tekensysteem - accumulatie als motief - dat met minieme verschil-

[p. 34]

len werkt. Paleis ruimteschip in code behendig denkmisdrijven. Volgt imperium en het denken.

geen plek in een persoon. Individualisme als afwezigheid. En het subject wordt binnen dit taalsysteem opgebouwd. Ik / instructies. gevangen door verlangen. Drapeert het zelf op kriebel declaratief gehakt sterren voertuig. spel declameert subject. Privé rijkdommen zijn emotie... Proceduralisme. Theoretisch antihumanisme vertegenwoordigt een extreme vorm van idealistisch structuralistisch reductionisme. Ontvouw aan ons opblazers niet gebeurde / De kleine storing zijn. raamloos... uitgehold... gefiguurzaagd... gebulldozed... ontwricht... vloeibaar... koortsachtig.

Representatie wordt door dit ertussen komende systeem verstoord, deze uitgesproken nadruk op een alomvattend relationisme, de wederzijdse inbreuk van allen op allen. loochen ooit gebeuren stuk / geschreven structuur zijn de laatste. de onafhankelijkheidsverwarring / de letters die bewegen. Het raakt zijn onschuld kwijt. Hoe ziet een schrijfpraktijk er uit, die zo ver is gekomen met zijn begrip?

Een radicale variant van hoe je zo'n manier van het medium karakteriseren kunt respecteren zou een poëtica van de ondermijning zijn. Nomenclatuur... / laat maar hangen. Verbaal tumult. seculiere schending. uitzinnig van het idee van overschrijding. Men kan zich tegen het systeem van tegenstelling opstellen. gebruikt foute woorden / anders anarchie. wartekens. Zich opstellen tegenover de structurele fundamenten middels een antisystemische ontploffing - duizelend... elastisch maken... per flits... wartekens... verklutst - door alle vaste betrekkingen op te blazen. zin kan ontwrichten. verminkte materie. Waarmee het systeem van betrekkingen dat onder de mogelijkheid van betekenistoekenning zelf ligt zou openbarsten. Inwendig instorten. Banieren worden tegen verwijzing gehesen. Verwijzing moet worden vernietigd, verzwakt, vergeten. De structuur van het teken zelf wordt geschonden, met opzet, waardoor bevrijdende energiestromen vrijkomen die vast zaten in dit systeem van betrekkingen. De betekenden komen vrij, of trekken zich nog meer terug in de achtergrond van het literaire of artistieke evenement. Betekenaars nemen grotere autonomie aan. Een Jacobinisme. Als systemen produceren, dan is ondermijning antiproductie. Kapitaalvlucht. Een ondoorzichtigheid, gebrek aan nut, verspilling, disseminatie, een openlijk ‘experimentalisme’ (om een geëigende en negatief geladen term te gebruiken).

‘Het schrijven kan de structuur van het teken aanvallen als het dat gevestigde systeem van verschillen repressief heeft verklaard. Maar er zit een ironische draai aan. De Blob-achtige sociale kracht van de onderlinge inwisselbaarheid & de equivalentie (ontketend door de kapitalistische machinerie en zo noodzakelijk voor het verhandelbaar worden van taal) gaat aan ons vooraf: het

[p. 35]

heeft in feite het systeem van verschillen waar betekenistoekenning van afhangt al behoorlijk vergaand geërodeerd. Het punt is bereikt waarop een dwingende organisatie van grammatica, retoriek, technische formats & ideologische symbolen normaliter in het dagelijks leven moet worden opgelegd om die geërodeerde verschillen nog aan de praat te kunnen krijgen (een lopende band die betekenissen oplevert, van vooraf bepaalde soorten). Een oproep tot het intensiveren van deze deterritorializerende neigingen loopt het risico van een homogenere betekenisloosheid (& een die nóg meer dwangrekwisieten nodig heeft) - een “easy rider” op het vloedtij van het Kapitaal.’

De problemen van zo'n tartend (en vaak wederkerend) experimentalisme zijn nijpend. Nog steeds wordt de sociale agenda elders bepaald. Deze problemen wijzen op het belang van het vinden van een derde paradigma, een derde manier om het medium van de taal te karakteriseren, een derde handelwijze - ook al valt er op dit moment nog maar weinig over te zeggen. Er is geen volledig verwoord programma.

3. Schrijven, Betekenis, Maatschappij, Waarde, Het Lichaam

Betekent wat? Is niet deductief. Systemen - EEN OVERSIMPLIFICATIE VAN DE WERKELIJKHEID. Maar al het verwoorden in de wereld kaatst terug. Mogelijk is het ‘een relais dat steeds contexten maakt uit een textuur van markeringen: schrijven & lezen.’ een kader is zinnelijk. Of is dat een privé-transactie? Nee, betekenis is sociaal. Op als publiek persoon. Context als sociaal materiaal, de rangschikking van betekenden - en meer dan dat! steeds af te leiden als demonstratie miniaturiseer inschatting dat gedachten dezelfde frequentie kunnen hervinden die leidt tot het meeste erven van wat haarzelf... Toch zijn de lijnen al getekend, elke context goeddeels voorgefabriceerd. Dit moet worden uitgelegd. Heersende lijnen trekken. De spot met ‘sociale verandering’. Verhoor wereld. Wet dumpt / regressie. Verkleint ‘het theater van de betekenis - stel een wet op, een leugen, een lijn, een grammatica, een code, illusies.’ Feiten vonnis... / verteken berouw ruw afdwingen / Voor troost. stomme worp in een boek muur vast besloten dubbel raakt afwijkend. Dan volgen denkende monitoren. spasmodisch semiotische handen plaatsen overal op het lijf. het verdringen. Circuits doen het verbergen oplossen op basis van de alomtegenwoordigheid van het Kapitaal. Het verbergen is privé, maar de circuits zijn sociaal en ze brengen niet alleen de binaire belofte van betekenistoekenning met zich mee maar ook het kortwieken van de interpretatie en het sociale belang. Product vlug de glosse om voor te waarschuwen / Het onzegbare.

Enkele gedachten zijn voorgeprogrammeerd - haast een neurofysiologisch programma - anderen geblokkeerd. Waarom? hoe diagrammatischer het feit / die wens te // ...waarna vooringenomen.

[p. 36]

Prosodie pyxis / permissie plots verarmen mentaal zuigt erdoorheen / dwang top omstandigheid onwaar. Als het waanbeeld er eenmaal stevig inzit kan de rest volgen. mythe of echt? Mythisch bedoeld. consistentie stilt. zal representeren, voorbij het matte lijf. op voorwaarde dat geen lijf present is. Onstoffelijk. Niet alleen bovenbouw, minder bovenbouw. Terwijl de maatschappij / stottert in het souffleurshokje.

Kapitalisme (de beschaving van het kapitaal) - hechting / bestaand sociaal systeem. nieuwe vormen voor kapitalistische productie / tegenstrijdige aard van klassenverhoudingen als bie baba loeba crisiskiem / met vat op... gezaghebbende economie. ons motto is contant. drukt belang bij klasse uit. leef in de markt opgeslorpt. loondienst beoogt spijt / socialiseert socialisatie manifest. Elite en massa: dat is geen troep; dat is een waargebeurd verhaal. Een massa verdeelt zichzelf op ongelijke wijze over klassen. KAPITAAL LEZEN.

Maar wat dan: de maatschappij als geheel, een totaliteit, een netwerk van normen. Signaleer staand geld - zonder eindconclusie. Naar de partijdigheid van een politieke economie van een. weet wat code kost. Stukprijs. doel / en aanpassingssleutels / dat denk ik niet. markt verzekerd overhoop taboe geschift. breng inrichtingen voort / instellingen / geloofwaardigheid. organiseer het normatieve... / zeg een code / sociale hiëroglief. de richtlijnen voor het autoriseren van succes. Normen & Richtlijnen = het gevolg (dat de maatschappij op deze manier geordend wordt) - en waarom ook niet wat details hieromtrent erbij doen.

Een omvangrijk leidingennetwerk voor fatsoenlijke stilering. Want bevel is bevel. Regels zat tegen spookgrammatica. Leer de les uitje hoofd. betekent excessief opvoering. wordt het een leer? Bestuur. Privilege marionet. Hoe? De opdracht: we moeten begrijpen op welke manier die normen worden gearticuleerd - middernacht des gelds voorbereidingen leer elke maatschappij tam bevriezen ter uitlijningen anomalie. een verkruimeling van. bleek toch bodemloos te zijn, conservatief.

Normen leggen disciplines op. Discipline, gebaseerd op normen, die je kunt terugvoeren op een sociale beroving - exploiteer het proletariaat waar we allemaal bij horen. Normen kun je ook vooruit voeren, dan vinden we een uitgebreide normaliseringstechnologie, een politioneel overzicht dat het uiterste kader opstelt waarbinnen een proces van betekenistoekenning wordt gevestigd of geschuwd. En meer dan dat. Gebeurt er iets met je lijf? Want het zelf en de geest zijn sociaal geconstrueerd - miniatuur verbeeldt grammatica onszelf - niet alleen door een taalsysteem maar door de overheersing en organisatie van het ervaren door de maatschappij. je bent vastbesloten om / is maar een uitwerking van. De opbeurende illusies van de wil en van talige opzettelijkheid. Intussen: Management. Bewaking. Je moet wel / devotie afdwingen. Foutloze uitroeiing van nietige antwoorden. Even stoppen om de gangbaarheid van door de VS ondersteunde tirannieën in de Derde Wereld te overwegen (want de wereldwijde politieke economie

[p. 37]

neemt zeker ook de vorm aan van een correctieve inrichting, een disciplinerende maatschappij, een sociale grammatica). Profylaxe. zonder noodzaak / genormeerd naar ik aanneem / poliklinische spijt / gestoord. maar koppige ritmes van de code blijven (heeft zijn eigen klimaat) en ook slachtoffers van de code, zij die zich helemaal geven. Moedwillig onomkeerbaar beschadigen van iemands eigen hersens / met als doel het aanpassen van gedrag dat anderen / onwenselijk hebben geacht. bosseleerde hem de grote verweven huid - alsof uit ervaringen en betekenden een algemene huid is opgebouwd, normen redeloos, conventies als vorm van marteling - schakelsysteem / ben vastgebonden. Valt zelfs je lijf en watje zegt aan.

De normalisering is een lichaamstaal. steekwoorden vinden, ledematen. lichaam wordt gevormd. ons te dienen / in onze lijven. kwantificeer // verander van lijf. verspookt... / onderdanigheid / niet het algemene middel tegen overleving. Deze discipline maakt lichamen plooibaar, zelfs transparant - correcties - Panopticisme. criminele transparantie doorzagen. oplossing van de marionetten. Je moet je lichaamsrasterwerk van semantiek eraf vegen werken / Lijnen ontdoen je van ingewanden door hun gevoeligheid voor terminologie... bewoont uit verlangen. En die minste verlangens, die vleugjes zelfaroma, die van trots gezwollen gebaren bestaan uit code. Niet door het produceren worden we onrustig, nee maar door de regulering. In kernlanden zijn de verstoringen van onze bewuste verlangens niet alleen maar afgeleid van de graad van uitbuiting of van de verdeling van de materiële voordelen die gevolg zijn van het opeenhopen van overtollig kapitaal. Het is de regulering, de subtiele gradaties van macht die al onze handelingen ijkt in de normaliserende bankschroef van een sociale orde (die nationaal & politiek kan zijn, of globaal & economisch). Onze lichamen zijn compradoriaal.

Praxis: lichaam / taal / contrafactisch

Een kritiek van macht - in de maatschappij en in het schrift - moet erkennen hoe opdringerig dit beheersingspatroon eigenlijk is, en het tegelijk weerstreven. Hoe veel makkelijker is / het kolonialisme niet dan te leren van de verdrukker / studeren bij de verdrukker. Niet op de sociale veiligheidsklep gaan zitten. bevraag gezag. de verdediger van het privé-bezit, de verdediger van de kapitalistische samenleving. Vandaar de noodzaak voor het schrijven om te vervreemden. VERVLUCHTIGEN. Te ontmythologiseren. Ideologiekritik weetje. waardeverschuiving. geen positivisme dromerij. anamnese. Een melding is net bewaking. Het kan wel worden geproblematiseerd. Onze onderdanigheid is onmetelijk. Samenlevingsdans. Maar: lastpak... opgeschrikt... crux. Unisono aanhouder betekenis / ...hoe kaartenhuis ook. Politiseren.

Ontdekking kan worden gezien als een grondvestende handeling bij uitstek. Ik bedoel vernieuwd. in praxis versteent hart stel je

[p. 38]

voor. rebellie of revolutie? Verstevig op zijn minst het participatie-aspect van het schrijven als grondvestende handeling (dus niet alleen een flauwe ‘communicatieve’ of ‘expressieve’ handeling, want maar al te vaak wordt niet de doenerspositie ‘uitgedrukt’ en ‘gecommuniceerd’ maar een al bestaande sociale constructie, van steeds dubieuzere waarde). d.w.z. nu zijn wij aan de beurt om hier aan mee te doen! / verbaasd over onze verdraagzaamheid. We willen hamers zijn / geen aambeelden. Zwemwoord / Zigzag... / Sublimeer / vestig hamer / bestrijd / ... regel // Genoeg / verwachting. verander liever de concentratie van het onverwachte. & gelijk formatie vluchtig perifeer / vorm grondslag. Dat is een manier om te detailleren, waarbij we gebruik maken van wat we maar kunnen vinden, gedecontextualiseerd - niet als voldoende afwijkend.

En niet alleen maar een opzichtig ‘gevorderd’ formalisme dat enkel negatieve demonstraties te bieden heeft of dat simpelweg trots is op zijn uiteenlopende afwijzingen van de verstarde literaire traditie (hoewel dat, toegegeven, best voor wat stevige frisse lucht kan zorgen). Laten zien hoe betekenis ontkiemt, hoe het afwijkt van de manier waarop normen substantie ontnemen terwijl ze een web van vereisten afzetten. Gewoon de ervaring die wordt overgebracht van het precies plaatsen van een frase tussen zijn twee mogelijke & tegenstrijdige denotaties. wensvervulling denkt onverkiesbare boodschappen. baat alle soorten muziek. Breek deze regel. duizelig leid rasterwerk / Klaar om de doorzichtigheid te laten ploffen. de paar uitgebreide verkiesbare stomheid van normen worden verminderd. betekenisbeving. (maar specifiek verschil). beroeting van partners... ampersand analyse. Het effe temme, Foucault, Baran reutelt kies rechtschapenheid (preciseert een context waarin ‘Paul Baran’ en ‘Michel Foucault’ denkbaar even vertrouwd zouden zijn) - een uitvinding maar tegelijkertijd een belasten van de betekenis - een peilen van de grondslag - dat zou pas echt een discours zijn! De voortgang hangt helemaal af van het referentieel in- en uitfocussen op verschillende manieren & niet alleen op fysieke of niet-referentiële structurering. Wat zou anders, zelfs met uiteenlopende verbindingssnelheden, meer grammatica sneller, het resultaat zijn? Enkel structuur & grove benaderingen van de ‘geprivilegieerde leeswijze’ - benaderingen gebaseerd op culturele consensus - Alsof geen woord in staat dagelijks op tot buiten / macht invloed gezag. Maar het schrijven scherpt in feite die consensus.

Niet zozeer een productie als een grondvesting van verlangens - en ‘verlangen’, dat voor alles in te zetten modewoord. Geen representatie, maar een articulatie van en op het lichaam. GEBRUIK. Waarde, om het anders te stellen, is wat er op het spel staat - niet alleen de in zichzelf besloten wereld van de betekenistoekenning of de opgewaardeerde lijnen van het esthetisch erfgoed. Die niet dankbaar kunnen onstoffelijk. gebruik en uitruil. Zin bewaart nog een gordijnloos / Waarde zou exact zich oplossen. (ge-

[p. 39]

bruikswaarde). Uitbreidingen zijn nodig. die hen het blad af leidt. Hoe krijg ik bladeren. geen geloof in mogelijke regimentsdankbaarheid. inleiding op de receptie-esthetiek. met een waaierachtige. En receptie geschiedt door lichamen.

Grondvesting

Poëzie is een grondvestingskunst. Niet enkel plastische ‘compositie’. Maar geen bevallig manoeuvreren van representaties of beschrijvingen of verhalen of denotaties, die allen gevaarlijk dicht langs de rand van de fetisj waggelen. Politiek is een onophoudelijk proces van grondvesting. Niet een alles-of-niets-eschatologie van uitbuiting of de afwezigheid daarvan. Openlijk conflict spant niet het hele veld op. Er zijn steeds wisselende compromissen en schikkingen en welhaast chemische mengsels en coalities die tot uiteenlopende vormen van hegemonie leiden. En hegemonie is niet ideologie, niet alleen maar een denksysteem dat op een of andere manier onafhankelijk van een materiële verpakking bestaat. Het is eerder een beleid - een lichaamsbeleid. Socialisering. Politiek als de strijd om de normen, op het lichaam. Het schrijven staat derhalve dicht bij de politiek, door de parallellie van een vergelijkbare inzet en een vergelijkbaar gewicht. Afwisselend Lijf Terug Naar De Werkelijkheid. Limiet kalmeert lijf. met lijf het lijf. lijf van lijf zegt. een deel van zijn lijf.

Een politisering, door de actieve hergrondvesting van waarde (met die term wil ik iets zeggen dat betekenis omvat maar ook er aan voorbij gaat in de reikwijdte van zijn definitie). de legitimiteit / een re feodalisering. Het gebruik van negatieve sancties als maat voor tekorten van legitimiteit. Dus: levens organiseren op welke manieren ook nodig zijn zodat de organisatievorm een doorvoelde legitimiteit kan hebben, een ontbreken van dwang, de mogelijkheid gerechtvaardigd te worden binnen een ideale toestand voor het spreken of voor discours. En, uiteraard, moeten we daartoe bestaande manieren aanvechten en nieuwe scheppen. Onze verhouding tot ‘culturele’ of ‘gemeenschappelijke’ codes en waarden is net zo vormend als onze verhouding tot de politieke instituten en het apparaat en de werking van een formele democratie (en kijk eens hoeveel mensen bereid zijn om alleen dat met politiek te vereenzelvigen). Lichamen. Wilde objecten. VERAUTOCHTONING. onverbeterlijk op het lijf. pijn verdrijven / kader van de huid. lijf / abstinentie. verminder / Propaganda kruisarcering. Dat wil zeggen... mercantiel. Een socialisme, of een mercantilisme van het lichaam. Niet de gesocialiseerde bevrijding van het lichaam die gevestigd wordt door het laatkapitalisme. Maar een actieve politiek en politisering van waarde, van het lichaam - in de zin dat je het actief samenstellen van waarde of betekenis en het lichaam niet toestaat om simpelweg objecten te worden die door het laat-

[p. 40]

kapitalisme worden beheerd. Een verlangen zekere omstreden arena's weer op te eisen. Dus, een politiek van het schrift is een politiek van het lichaam is een politiek van waarde en betekenis. De geest is deel van het lichaam. Ervaring vindt plaats op het lijf. De termen zijn niet precies.

echt zo van rollen... amputeer even instituut rond hypothetische uitzondering. Parallel belang bij verberging. en de tip volgend / instinctief beleid / anarchie. Met andere woorden, risico's nemen, meer dan / afwijking. Feest bezinksel / zinvolle handelingen overdenken die geen deel van een achtertuin van / do vat do yow roffelering. Referenties met vetes, reflexen vervagen. Je hebt / mensen die ziek worden van de anesthesie. Ontscholen... afgetatoeëerd trillen in lul om dromer plan generator witgepleisterd strak speelgoed vervals eisers. Wat is normaal menselijk gedrag dan wel. Ik ik ontwrichtingsformule. Zelf je leven oppimpen & weer pit geven. Maar weerzin tegen zo'n herhaling - als burgerlijke individuen? Lekker is wel duizend vingers lang. Ik ben een multinational.

Niet alleen Kapitalpolitik als het doelwit, maar de hele disciplinerende maatschappij, en laten we niet al onze tijd verdoen met het uitpluizen van de oorsprong van de beteugeling (in een vorm van goederenproductie voor de markt, of het proces van accumulatie, of enz.). Gramsci. het alledaagse / marxisme. Deaccumulationisme demagogen. Een structuralistische blik op de taal (en een blik die dit taalsysteem koestert als het medium van het schrift) kan ons te veel de nadruk laten leggen op het vaststellen van de waarde van betekenaars. En de radicale praxis die uit dit structuralistische begrip voortkomt is er een van talige ondermijning, ontwrichten van de betekenaars, die ze nog meer dan gebruikelijk scheidbaar maakt van de betekenden waar ze meestal nogal arbitrair aan vast zitten. Het voorschrift (praktijk) volgt uit de uitleg (theorie). Hieraan loopt de visie parallel waarin macht beperkend is. Macht lijkt te zijn gelokaliseerd in een politiek apparaat, en dat zou het doelwit van de aanval moeten zijn. Alsof de betekenaars het politieke systeem waren; ‘kraak de staat’.

Maar in werkelijkheid is de macht niet zo beperkend. Hij produceert en orkestreert betekenden. Hij is niet te lokaliseren in een of ander institutioneel apparaat. Het is een flexibele technologie voor normalisering (en tegelijk voor uitbuiting), die direct inwerkt op waarde/betekenis, en dus op het lichaam. Een sociaal lichaam dat voorbij gaat aan semiotiek. Een radicale schriftuur moet een zekere afstand nemen tot het teken, om te voorkomen dat ze vast komt te zitten in een reflexieve (en uitputtende en vermoeiende en didactische en ‘experimentele’) weerstand tegen het teken en zijn structuur. ‘Het schrijven hoeft zich niet tevreden te stellen met het verpulveren van betrekkingen & het afvuren van surplus. Het kan materiaal opladen met betekenismogelijkheden - niet door betrekkingen te slopen maar

[p. 41]

door ze te scheppen, alle middelen toegestaan, tussen taaleenheden... waarbij betekenis zal volharden in het uit de bocht van het gesloten tekencircuit vliegen, om te reiken naar en in te werken op de wereld (niet alleen zoals die is, zoals die zou kunnen zijn). Geheugenverlies of blindheid voor deze productiviteit van het schrijven staat aan de zijde van de gangbaarheid van de geïndividualiseerde zichzelf gladstrijkende consumptie.’ Dit is geen oproep zich te verschansen in een naturalisme of sociaalrealisme, die de ene representatie voor de andere zou vervangen (en die het taalsysteem zou negeren en vertrouwen zou hebben in reductionisme). Maar ook geeft het geen aanleiding voor een avant-gardisme van het aanvallen van de staat of het bestormen van het tekensysteem. De delen van het teken zijn verweven; evenals de gebieden van de ervaring en de activiteit die de onhandige terminologie van het teken geacht wordt te onthullen. zweer signalen met privileges af. Er zijn geen geprivilegieerde plaatsen. de verloving van delen mens. Waarschijnlijkheid? De toga doorsteken. Dan ween ik om feiten en sta versteld.

‘Constitution/ Writing, Language, Politics, the Body’, uit: Paradise & Method: Poetics & Praxis (Northwestern University Press, 1996)