Parmentier. Jaargang 14

[p. 103]

Lucas Laherto Hirsch

het trilt als in een doos -
karton gezeten klinkt, de vlakke hand geslagen
tintelt, ligt na

een klap luchtvracht de oren in
de oren het hoofd in

dof de kussens opgeschud, stof
terug tussen de lakens geperst

vers katoen heeft vrouwenstemmen
hoort droomvezels kraken, streelt opgewonden
biggen, wanneer het been, de arm

de kromme rug beweegt, wanneer het raam 's nachts open
het venster gehoord aan de oorschelp kolkt, koud
de vrieskouknieën onder de kin gevouwen
onder aria's, onder kindermeisjesrokken onder
het verlangen niets te horen wenst te sluiten

[p. 104]

groei

er wordt huiswaarts gekeken, meer
taal gehaald nu er schapen op hun rug

nu er gekeild wordt, gevlijd
uit de stad geroepen is

zo pijnlijk elke dag is elke dag

wanneer de beesten in de regen, de kelen
droog van gras, gegooid het dorp aanspreken

is er niemand die het ziet, niemand die
de groei aangaat