Parmentier. Jaargang 13

[p. 100]

einde dossier | PODIUM & PAPIER

[p. 101]

Onno Kosters
Dirty Harry

Eerst is het nog een overspel,

elders. Schrijvers

in hun broodwerk

op de vlucht, in hun

autorenbaan.

I know what you're thinking.

Twee vroege veertigers

kaatsen elkaar op goed geluk

de ballen toe. Enerzijds

doctor De Baas, koortsachtig

in de weer met zijn muizen.

You need a partner.

Aan de andere kant

Harry Callahan,

superheld,

echter wel met een zeer menselijk karakter,

die op alles een antwoord heeft.
Een individualist,

die z'n zaakjes alleen regelt.

Nog 's:
Een individualist [komma]

die z'n zaakjes alleen regelt.

You're a sweet man, Harry.

Hij

benadert de vraagstellingen

die het complexe speelveld genereert

[p. 102]

 

integraal

 

vanuit verschillende disciplines.

 

 

 

I am the police.

 

 

 

Vervolgens worden via een combinatie

 

van onderzoek en ontwerp

 

de meest adequate oplossingen,

 

nieuwe concepten en strategieën aangedragen:

 

 

 

You're gonna

 

play this creep's game?

 

 

 

[Pauze]

 

 

 

Een avond in april,

 

een herhaling van Sudden Impact op tv.

 

Wat een indruk dat maakte.

 

Onze superheld,

 

zoveel groter dan het leven,

 

vleesgeworden knipoog

 

ondanks al die duizend doden,

 

herkende er de stemmen

 

die hij kende uit zijn hoofd,

 

uit de stemming in zijn hoofd,

 

dat hoofd van hem, dat weerbarstig,

 

zware hoofd van hem, met die

 

koppige herinneringen, dat

 

autodroom aan oerlawaai,

 

get the hell out of the way,

 

hammer head.

 

 

 

Het kwaad was in de wereld

 

en de wereld was zijn hoofd.

 

 

 

O, no no no,

 

you're the one who

 

wants to kill himself.

[p. 103]

 

I just like to know

 

your name and address.

 

 

 

Hij overleefde meer is het niet

 

de zomer en kocht toen eind augustus

 

een parmantig autootje,

 

panne, panne, panne

 

pech, pech, pech.

 

 

 

Als hij niet geholpen wordt,

 

dan komt hij hier

 

nooit meer weg.

 

 

 

Is the girl okay?

 

 

 

Een gedwongen ontmoeting

 

met een dienstdoende ambtenaar

 

deed hem diens conclusie

 

recht in de loop zien.

 

(Autosamenvatting:

 

 

 

Well I'm all broken up

 

about that man's rights.)

 

 

 

Je zou die loop

 

als metafoor

 

kunnen beschouwen.

 

 

 

You don't listen, do you,

 

assholes.

 

 

 

Zijn beproevingen

 

maaide hij terzijde;

 

het resultaat van zijn aantekeningen:

 

een poging tot een ongelogen

 

plot van formaat.

[p. 104]

 

If I tried that,

 

your head would be splattered

 

all over this field.

 

 

 

De zatte bards debuut 18 borrels

 

deed ook Harry het boek open.

 

Onbewust, eindelijk,

 

verdween hij

 

in een laken van papier;

 

zei die andere vroege veertiger:

 

Welcome to homicide.

 

 

 

Zo, de scherven van zijn ontstaan

 

bijeen gemept, zijn autovormen,

 

en in een vooralsnog onstuitbare drang

 

zichzelf onloochenbaar te maken,

 

 

 

zo kwam Callahan op het idee.

 

Zijn vrouw heeft hij niet.

 

 

 

Zijn kind.

 

 

 

I know what you're thinking

 

en ik weet wat je schrijft,

 

en ik weet wie overeind blijft

 

op deze weg als slechte wijn,

 

in dit onherbergzaam heden,

 

in dit mateloze niets,

 

 

 

deze onbegonnen strijd

 

tussen twee vroege veertigers.

 

 

 

Do you feel lucky?

 

Well, do you, punk?