Parmentier. Jaargang 12

[p. 119]

Peer Wittenbols
Ankie Rothuizen voelen

Danny

Sjakkie Stuit heeft Ankie Rothuizen van onderen gevoeld. Ik zweer het met spuug. De verrekte viezerik komt bij ons achterom, hij blijft bij de poort staan en hij doet met zijn arm dat ik moet komen. Mijn moeder zegt: ‘Daar heb je Sjakkie Stuit en hij zwaait, moet je niet terugzwaaien?’ maar ik had hem allang gezien. Als Sjakkie zegt dat je moet komen, moet je komen. Mijn moeder zegt: ‘Hier blijven, het is zeven uur geweest.’ Ik zeg dat ik even naar hem toe moet omdat hij belangrijk nieuws heeft. Mijn moeder lacht. Ik mag naar Sjakkie maar ik moet in de tuin blijven. Daar staat hij, met zijn rooie kop. Eén hand in zijn broekzak en zijn andere hand steekt hij een beetje naar voren. Zijn schrijfhand.

‘Heb je pijn?’ vraag ik.

‘Nee,’ zegt hij, ‘Ik heb Ankie Rothuizen gevoeld,’ en hij kijkt of hij de honderdduizend gewonnen heeft. Ik vraag wanneer hij Ankie Rothuizen gevoeld heeft en hij zegt: ‘Daarnet... maar ze moest naar huis want Starsky en Hutch begon.’ Het is tien over zeven. Starsky en Hutch begint om zeven uur. Sjakkie zijn hand gloeit nog. Ik kijk over mijn schouder de keuken in, mijn moeder staat af te wassen. Ze kan heel goed juwelen verkopen maar ze kan ook heel goed afwassen. In een speciaal schrift heb ik geturfd hoeveel dagen ze al afgewassen heeft in haar leven. Maal drie keer per dag. Binnenkort moet ik het schrift weer bijwerken.

‘Wat voelde je?’ vraag ik.

‘Haren.’

‘Heeft Ankie Rothuizen al haren?’

‘Als ze borsten hebben, hebben ze haren.’

Ankie Rothuizen heeft borsten, dat is zelfs in de Sterrenwijk al bekend. Sjakkie steekt zijn twee vingers naar voren alsof hij moet zweren in een film. Hij vraagt of ze rood zijn en ik weet het niet zeker maar ik geloof wel dat ze rood zijn. Sjakkie zegt dat hij altijd geweten heeft dat hij voor zijn tiende een vrouw gevoeld zou hebben. Hij is in februari jarig.

Ik in januari al.

[p. 120]

‘Kan ik mijn hand niet even wassen?’ vraagt hij.

‘Bij ons?’

‘Ja, trek niet zo'n stom hoofd.’

Ik kijk om. Mijn moeder is nog met de glazen bezig, daarna komen de diepe borden, dan de platte borden en dan het bestek en dan de pannen nog. Ik zeg dat het helaas niet gaat, dat we beneden maar één kraan hebben.

Sjakkie zegt dat als hij zijn hand niet kan wassen dat hij me dan op mijn bek slaat tot ik tanden spuug. Meestal slaat hij me alleen maar met zijn knokkels op mijn hoofd. Het is voor het eerst dat hij mij op mijn mond gaat slaan.

Ik zeg dat hij weg moet gaan, dat mijn moeder wacht met de afwas. Sjakkie knijpt zijn ogen samen en trekt een mond alsof hij op een Tic-tac zuigt. Het lijkt op nadenken.

‘Je moeder is een ongenaaide kuthoer,’ zegt hij. ‘En dat komt omdat je vader kapot is.’ Hij leunt nog altijd tegen de poort aan. Dan loop ik naar de keuken. Ik pak de theedoek en begin een glas af te drogen. Het is een glas waar eerst mosterd in zat maar wat een gewoon glas wordt als die leeg is.

‘Sjakkie Stuit roept je,’ zegt mijn moeder. Ik pak een tweede glas. Mijn moeder vraagt of we ruzie hebben. Ik zeg van niet. Ik zeg dat Sjakkie mijn vriend is. Hij is ook mijn vriend want anders heeft hij alleen maar vrienden uit de Blokkendoos. Daar is vijf jaar geleden een vent doodgeschoten door een Marokkaan. Of een Marokkaan door een vent. Toen hebben ze extra straatlantaarns gekregen. Sjakkie kan ze met één karatetrap uittrappen.

Sjakkie Stuit komt naar de keuken toe. Drie jaar geleden heb ik nieuwe voortanden gekregen. Een haai krijgt zoveel nieuwe tanden als hij maar wil. Een mens niet.

Sjakkie

Danny zijn moeder heeft negen en een half jaar en negen maanden geleden gesekst. En nou staat ze af te wassen. Danny is bij elkaar gesekst op een kouwe dag in maart in de Burgemeester Binnenluchtlaan. Eerst heeft zijn vader Bami Pangwang gehaald. Danny zijn moeder heeft de tafel gedekt, toen hebben ze de Bami Pangwang opgegeten en toen zijn ze gaan seksen. Ze hadden toen nog geen t.v. Danny zijn vader is

[p. 121]

bovenop Danny zijn moeder gaan liggen en toen kwam er een aardbeving.

Drie jaar later zat zijn vader met hem te spelen, hij zegt: ‘Papa moet even zitten, Papa is moe,’ hij gaat zitten in de stoel aan het raam en ineens wordt zijn kop helemaal grijs.

Altijd als je tegen Danny zegt dat hij zijn vader vermoord heeft dan begint hij te trillen alsof hij bij iemand achterop de bagagedrager zit.

In Danny zijn schrift staat hoe vaak zijn vader en moeder gesekst hebben. Drie jaar maal twee en vijftig weken maal twee keer per week maal drie gulden dertig per portie is duizend zestig gulden tachtig. Zijn vader heeft zo misschien wel drie hele varkens opgesekst.

‘Mag ik helpen, mevrouw Montfrooy?’ vraag ik. Ze lacht heel lief naar me en ze zegt dat het niet hoeft omdat Danny haar al helpt, dat hij al afdroogt. Dan zeg ik dat ik wel wil afwassen. Ik zie dat Danny helemaal begint te trillen en ik vraag nog een keer of ik niet mag afwassen.

Danny zijn moeder lacht weer heel lief en doet een stap opzij. Het sop druipt van haar lange vingers. ‘Vooruit dan maar,’ zegt ze.

Ik laat mijn schrijfhand in het warme water glijden. En dan pas mijn andere hand. Ze hebben macaroni gegeten.

Danny zijn moeder aait me door mijn haar. Haar handen zijn nog warm van het water. Ik doe heel even mijn ogen dicht. Ik zie Ankie Rothuizen voor me zonder dat ik daar moeite voor hoef te doen.

Danny zijn moeder heeft al meer jaren haren van onderen dan dat ze daar geen haren heeft gehad.

‘Mevrouw Montfrooy, ik heb een vraag, maar misschien is het wel een domme vraag.’ Dan zegt zij natuurlijk dat er geen domme vragen zijn, alleen maar domme antwoorden. Dat is precies het moment waarop ik kan vragen: ‘Mevrouw Montfrooy, wat betekent erotiek?’

‘Hoe kom jij aan dat woord?’ vraagt ze.

Ik kan heel goed mijn kop rood maken: dan doe je alsof je moet kakken en dan pers je je bloed naar boven.

‘Hoe kom je aan dat woord, Sjakkie?’

Met het borsteltje schrob ik over mijn vingers.

‘Van Danny,’ zeg ik.

[p. 122]

Danny

Een huwelijksbed wordt met opzet heel groot gemaakt. Het moet groot genoeg zijn om in te ravotten en groot genoeg om elkaar in kwijt te raken. 's Nachts is heel vaak de lamp uit en dan doen een man en een vrouw alsof ze elkaar zoeken. De vrouwen beginnen dan te giechelen zodat de mannen weten waar ze naar toe moeten kruipen.

Mijn moeder ligt heel ver weg. Ze geeft me altijd een kus, dan fluistert ze altijd dat ik haar engeltje ben met een B ervoor en dan draait ze zich om. Na vijf minuten begint ze te schokken. Dat zijn haar spieren. Hoe groter ik later word, des te kleiner wordt het bed. Moeders hebben 's nachts geen b.h.aan. Ooit ben ik zo groot dat ik, als ik mij omdraai, automatisch tegen haar aanrol. Maar dat duurt nog eeuwen.

Sjakkie Stuit weet niet dat ik bij mijn moeder slaap. Ik heb nog geen tijd gehad om het uit te leggen. Ik vertel het nog wel eens, als hij oud genoeg is.

Mijn moeder snurkt. Dat is begonnen toen ik mijn vader vermoord heb. Het was toen zo stil in de slaapkamer dat ze zelf is gaan snurken.

Sjakkie zegt dat mijn moeder mij haat om wat ik haar heb aangedaan maar dat ze niks laat merken in verband met de kinderbijslag.

Ik kan me niet meer herinneren dat mijn vader doodging. Ik zat boven op zijn rug en ik deed heel wild. Hij was een herenpaard. Ik deed heel wild en toen moest hij even gaan zitten. Zijn hart is ontploft.

Op de foto boven de radio ziet hij er nog heel gezond uit.

Mijn moeder heeft pas badmintonrackets gekocht. Ze wil dat we gaan badmintonnen maar ik durf niet. Ze zegt dat ik niet zo dwars moet doen, dat ik ondankbaar ben. Ik wil liever rustig met haar jokeren maar mijn moeder zegt dat ik geen oude man ben.

Morgen moet ik de glazen en de borden en de pannen en het bestek afwassen met onbesmet water. Het moet. Het moet.

Morgen moet ik proberen mijn hoofd zo te draaien dat Sjakkie alleen mijn neus of mijn kin raakt en niet mijn tanden.

Maar ik zal eerst nog om vergiffenis smeken.

[p. 123]

Sjakkie

Hij vraagt of ik hem niet gewoon boven op zijn hoofd kan slaan, met mijn knokkels, maar ik zeg dat hij gezondigd heeft tegen de wet en dat ik hem op zijn tanden moet slaan. Hij begint te huilen en hij zegt: ‘Please, please.’ Ik zeg dat ik mijn woord niet mag breken omdat ik anders voor de rest van mijn leven ongeloofwaardig zal zijn. Ik kijk hem heel lief in zijn ogen en ik vraag of hij dat begrijpt. En hij knikt dan nog van ja ook.

Mijn vuisten zijn twee knoertharde kogels klaar voor de start. Ik vraag aan Danny of hij me vergeeft en hij zegt nog ja ook. Hij steekt zelfs zijn lippen een beetje naar voren alsof hij een kusje wil. Dan haal ik uit sla ik hem. Ik voel het in mijn knieën en in mijn liezen. Mijn haren staan overeind in mijn nek. Even lijkt het of hij omvalt maar hij durft niet. Hij tuit zijn lippen weer alsof ik zijn meisje ben.

‘Vergeef me,’ zeg ik. En hij zegt dat hij me vergeeft omdat ik er niks aan kan doen dat ik zo ben opgevoed. Dat zijn moeder hem dat heeft uitgelegd.

Ik haal uit. Maar ik sla hem nét niet.

‘Als een kind met een ander kind gaat seksen dan gaan ze negen maanden later allebei kapot,’ zeg ik tegen Danny. Ik zeg tegen hem dat ik van God wel aan Ankie Rothuizen mag voelen maar ik mag nog niet met mijn onderkant in haar onderkant gaan. Dat mag pas als de vrouwelijke partner geslachtsrijp is.

Ankie heeft wel haren maar nog geen bloed.

Ik ben gevangen in een web van God, zeg ik tegen Danny. Ik zeg tegen hem dat God mij in de armen van zijn moeder duwt. Danny zijn moeder is geslachtsrijp.

Danny gelooft in God. Ik zeg tegen hem dat dat heel goed is en dat God ook in Danny gelooft. Hij begint helemaal te bibberen.

Toen heb ik hem betoverd.

Morgen brengt hij mij de b.h. van zijn moeder.

[p. 124]

Danny

Mijn moeder maakt acrobaten van het wasgoed. Mijn t-shirts vliegen met gespreide armen naar de stapel bonte was. Mijn sokken buitelen door de lucht. Als ze bovenop de berg belanden, vallen ze meteen in slaap. Alle wasgoed slaapt. Vies wasgoed slaapt samen, schoon wasgoed slaapt alleen. Op het kleine bergje fijne was lijken mijn onderbroeken op die van mijn moeder en die van mijn moeder op de mijne. Alleen de b.h. 's lijken op zichzelf. De rode en de oranje.

Ik weet niet wat Sjakkie zijn lievelingskleur is. Ik weet niet wat mijn moeders lievelingskleur is. Ik ben een slechte vriend en ik ben een slecht kind. Ik verdien mezelf.

Mijn moeder verschoont de bedden. Het onderlaken en de kussenslopen van de afgelopen week zweven naar de stapel wit. Het bovenlaken van de afgelopen week wordt het onderlaken van deze week. Mijn moeder loopt naar de linnenkast om een nieuw bovenlaken te pakken. Ze is liever tegen schoon beddengoed dan tegen vies beddengoed. Als de linnenkast opengaat is mijn moeder langzamer dan ervoor en erna. Ik buig me naar het stapeltje fijne was, het bandje van de oranje b.h. steekt uit. De deur van de linnenkast suist dicht, een wind van lavendel blaast door de slaapkamer. Mijn hand blijft in de lucht boven de fijne was hangen.

‘Wat zoek je?’ vraagt ze, niet eens verbaasd.

‘Niks, ik wilde helpen.’

‘Als jij wilt helpen, haal dan je eigen bed maar af.’

Niemand weet dat ik elke nacht naast mijn moeder lig. Als ik ga slapen kruip ik meteen in het grote bed. Het is heel lang geleden dat ik in mijn eigen bed gelegen heb. Maar elke week verschoont ze mijn lakens alsof het niet waar is allemaal.

Ik trek de mooie strakke lakens van het bed. Het lijkt wel of het kwaad is, zo strak is het bed.

‘Onderlaken bij de witte was gooien,’ roept mijn moeder. ‘En het bovenlaken dan?’ vraag ik. ‘Bovenlaken niet,’ zegt ze, terwijl ze langs mijn slaapkamerdeur loopt. Ze draagt het stapeltje fijne was in haar armen. De oranje b.h. schudt van nee.

Als ze de fijne was eerst gaat doen, dan is die pas overmorgen droog. Ik denk niet dat Sjakkie het goed

[p. 125]

vindt dat ik straks met een natte b.h. aankom. Natte b.h. 's tellen niet.

Ik gris de lakens van mijn bed en ren naar de wasmachine op de badkamer.

‘Wat doe je nou?’ vraagt ze. ‘Je ziet toch dat ik eerst de fijne was wil doen.’

Ze kijkt me aan. De lucht staat stil.

Ik zeg: ‘Het is beter als we eerst mijn lakens wassen.’

‘Waarom zou dat beter zijn?’ ze is meer nieuwsgierig dan boos.

‘Het is gewoon beter.’

‘Wil je me uitleggen waarom of wil je het liever niet uitleggen?’

‘Liever niet.’

Ze kijkt me langer aan dan ik normaal vind en dan zegt ze: ‘Je bent lief.’

Dat moet van de kinderbijslag. ‘Pak mijn laken dan ook maar.’

Wanneer ik met het laken terugkom, zie ik dat ze met een glimlach in de wastrommel staart.

‘Je bent lief,’ zegt ze. ‘Ik heb al waspoeder in het bakje zitten. Zet hem maar op drie.’ Dan legt ze de fijne was op het badkamerkastje en loopt weg naar andere gedachten.

Ik prop de oranje b.h. in mijn broekzak en ik ren de kamer uit, de trap af, de keuken door naar buiten.

Sjakkie

‘Het verschil tussen jouw moeder en normale weduwen is dat normale weduwen b.h.'s dragen die de kleur van hun eigen vlees hebben. Weduwen hebben bleek en eenzaam vlees en bleke, eenzame b.h.'s. Jouw moeder koopt gekleurde b.h.'s. Dat betekent dat jouw moeder niet meer om je vader treurt.

Jouw moeder is jouw dode vader aan het vergeten.

Dat betekent niet dat ze jou al vergeven heeft. Ze zal jou nooit vergeven. Dat kan ze alleen niet tegen je zeggen. Dat kan ze niet zeggen om twee redenen. Ten eerste: vanwege de kinderbijslag en ten tweede omdat je nog een kind bent.

Ze mag dat pas tegen je zeggen als je met autorijles begonnen bent. Je ziet dat er ook bloemetjes zitten op deze b.h. Dat geeft aan dat je moeder vruchtbaar is.

[p. 126]

Als je moeder nog echt, écht verdrietig was om je dode vader dan zou ze nu niet vruchtbaar zijn.

Je zegt dat je moeder deze b.h. nog maar een paar weken geleden gekocht heeft. Ik ga er vanuit dat je niet liegt. Als het waar is wat je zegt, dan wil jouw moeder een nieuw kind. Een nieuwe lieve baby waar ze weer helemaal opnieuw van kan gaan houden. Een kindje dat haar niet zo veel pijn heeft gedaan als jij.

Tegen de tijd dat die baby zo oud is als jij nu, ben jij zo oud dat jij je rijbewijs hebt en dan zal ze je apart nemen en dan zal ze tegen je zeggen dat ze jou altijd gehaat heeft met heel haar hart. Ze zal zeggen dat je een schande bent en dan zet ze je op straat en dan mag je blij zijn dat je een stuk oud brood meekrijgt. Ik wil dat je nu goed naar me luistert.

Je hebt er heel goed aan gedaan om me deze b.h. te laten zien. Ik zal je voorlopig niet op je tanden slaan. Zeg maar: “Dankjewel.” Zeg dan. Zeg dan. Goed zo.

Ik zal deze b.h. mee naar huis moeten nemen om hem verder te bestuderen. Daar heb ik... even tellen... drie dagen voor nodig. Donderdag neem ik hem weer mee en dan krijg je hem terug.

Hier scheiden onze wegen.

Eén ding moet ik nog weten voor mijn onderzoek: wanneer heeft je moeder hem voor het laatst aangehad?’

‘Gisteren.’

‘Hoe weet je dat?’

‘Ik weet het gewoon.’

‘Heb je het gezien?’

‘Ja.’

‘Ik weet niet of jij nog te redden bent, het is een heel moeilijk geval voor me. Een heel moeilijk geval.’

‘Wat ga je dan thuis onderzoeken?’

‘Daar mag ik helaas niks over zeggen. Nu doe je je ogen dicht en je telt tot honderd en dan pas doe je je ogen weer open.’

[p. 127]

Danny

Ik heb mijn Loisbroek op zolder verstopt en ik zeg tegen haar dat ik hem kwijt ben. Ik doe heel boos en ik schreeuw tegen haar dat mijn Loisbroek mijn lievelingsbroek is.

Ze schrikt van me.

Ik ren naar boven en ga op mijn eigen bed liggen. Na even hoor ik haar voetstappen op de trap. Eindeloos loopt ze van de linnenkast naar de wasmand, van de wasmand naar de wasmachine en van de wasmachine weer naar de linnenkast. Ze klopt op mijn kamerdeur (ze heeft nog nooit geklopt) en ze vraagt of ze binnen mag komen.

‘Het spijt me,’ zegt ze. ‘Ik weet niet wat er is met me, de laatste tijd, ik ben mijn b.h. ook al kwijt. Het spijt me. Als ik hem niet terugvind, krijg je een nieuwe.’

‘Je valt me heel erg tegen, de laatste tijd,’ zeg ik en het krioelt in mijn kop en in mijn maag.

Geesten trekken aan mijn haren.

Sjakkie

‘Ik heb niet zo'n goed nieuws voor je,’ zeg ik. ‘Er gaan grote dingen veranderen in je leven.’ Danny zijn gezicht is wit. Soms knippert hij met zijn ogen maar dan gaat het langzamer dan bij gewone mensen. Elke keer als hij met zijn ogen knippert is het een minislaapje.

‘Waar is mijn moeder haar b.h.?’ vraagt hij. Ik moet hem helaas vertellen dat hij die nooit meer terug zal zien, dat het voor hem beter is als zijn moeder die niet meer kan dragen. Als hij roept dat ik beloofd heb dat ik hem terug zou geven hoef ik bijna niks te doen om hem sorry te laten zeggen.

Hij vraagt wat er dan allemaal gaat veranderen. Ik vertel hem dat je aan de b.h. kan ruiken dat zijn moeder naar een man hunkert. Een sekspartner. Eentje om het matras mee kapot te neuken en een nieuwe baby mee te maken om helemaal mee overnieuw te beginnen.

‘Blijft hij dan elke nacht slapen?’ vraagt hij. Ik zeg natuurlijk ja. Hij moest janken, janken, janken.

En dan zeg ik dat de b.h. van zijn moeder precies naar de b.h. van Ankie Rothuizen ruikt. Ik zeg: ‘Er is

[p. 128]

maar één manier waarop je moeder stopt met een nieuwe man te willen.’

En die manier heb ik hem verteld.

Danny

‘Mama, hoor je mij? Hoor je mij nu? Slaap je? Je hoeft je niet om te draaien, je hoeft alleen maar te zeggen of je me hoort of niet.’

Het is net zo stil als dat het donker is.

‘Zeg dan, jongen.’

‘Mama, mag Sjakkie morgen komen logeren?’

‘Mag hij dat van thuis?’

‘Ja.’

‘Goed.’

‘Maar, mijn bed is te klein voor hem en mij.’

‘Dan ga je toch in dit bed liggen.’

‘Okay.’

...

‘Ma..?’

‘Zeg maar.’

‘En als ik nou bang word zonder jou omdat ik papa zo mis?’

‘Ach lieverd, dat zien we morgenavond dan wel.’

‘Ma..?’

‘Mmhh?’

‘En stel... stel dat Sjakkie ook bang wordt?’

Het lijkt wel of ze wakker schrikt.

‘Dat zien we morgen wel.’