Sunny home
Een fragment
Maar nu, ontspannen in zijn stoel zittend, wachtend op de lang ontbeerde hoofdmassage, was hij zo mak als een lammetje. Daarmee in overeenstemming was de witte, wollig aanvoelende badhanddoek, die hij als een kapmantel om zijn schouders had geslagen, de uiteinden in een halve, losse knoop op de borst gelegd.
‘Daar gaan we!’
‘Doe er maar lang over...’
Ik ging achter hem staan, pakte van het bijzettafeltje het al geopende klitwortel-haarwaterflesje en besprenkelde met m'n linkerhand z'n dunne, donkerblonde haren, intussen met de rechterhand z'n schedel knedend. De eerste genotstrillingen dienden zich al aan.
‘Fijn?’
Ter bevestiging maakte hij, de ogen gesloten, tevreden, knorrende geluidjes.
Ik zette het flesje terug op 't tafeltje en liet met opzet het dopje op de grond vallen.
‘Oh, even oprapen...’
Ik bukte me, trok vanonder de brede, zware stoel het klaargelegde handbijltje tevoorschijn, richtte me op en sloeg met de hamerachtige achterkant krachtig midden op zijn vochtige schedel.
‘Niet doen! Niet doen...’ wist hij nog net uit te brengen.
‘t Moet! 't Moet!’ riep ik, hem opnieuw een krakende hoofdklap toedienend. Mijn stem klonk me in de oren alsof ik hem uitlegde dat 't voor zijn eigen bestwil was.
Ik liep naar voren, trok hem aan zijn benen de stoel uit, sleepte hem een paar achterwaartse stapjes in de richting van de warandadeur, waarna ik hem voor alle zekerheid een derde harde klap op zijn schedel gaf.
Eérst het wapen wegwerken, had ik erin gehamerd. In m'n zwarte, leren schooltas ermee, 's middags naast het dressoir gereed gezet. Pijlsnel naar boven, m'n kamer in, waar ik aan de muurzijde een korte plank omhoog trok waaronder zich een circa 30 cm. hoge ruimte bevond, boven het keukenplafond. Tas erin die ik met behulp van een oude wandelstok zo diep mogelijk in de ruimte duwde, plankje er weer op en de al eerder verplaatste boekenkast terug op z'n plek geschoven, boven het ‘geheime luik,’ Haastig nu naar de echtelijke slaapkamer, licht aan, balkondeur wijd open en voorzichtig de smalle balustrade op. Me goed vasthoudend aan de muurrand trok ik met m'n vrije hand een zaklampje uit m'n achterzak. Ik knipte 't aan, roerde er stevig mee in de natte, half verrotte bladeren-massa, die de goot vulde, waarin ik het besmeurde lampje brandend achterliet. Met de hand gooide ik wat plakken notenbladeren naar beneden en liet er ook eentje achter op de balustraderand.
Er goed op lettend dat ik geen sporen naliet op het balkon, in de slaapkamer, op de trap en in de hall ging ik weer terug naar de huiskamer. De politie op het verkeerde been zetten, daar kwam het voortdurend op aan.
Uit: Otto Veenhoven, Sunny Home. De vergelding - autobiografische episode, Amsterdam: Zoon & Vader Producties 2003. 196 p.
Auteursrechtelijk beschermd