Parmentier. Jaargang 11

[p. 74]

Tinus van het Slyck
Snee

Niejoarskaarte zie 'k deur het vensterglas:
sneevracht dekt oaverdoadige dennen:
'k dache nog dat 't vandage veur 't eerst veurjoar was,
da w' de zunne zien kracht zollen kennen,
noe 'te t'rugge moet kommen úut steenbokkenland,
wat de meester veur meert kon verkloaren;
vandage 'n depressie de oaverhand,
een sneeloage oaver de joaren.

Nog net as de nève in 't Neanderdal
beloere wi 's margens de luchten:
kump die vurige knikker vandage soms al,
dan kan wintermoezenis vluchten;
weer an 't wark op de akker, de beeste d'r uut;
zunlicht zörgt veur ons brood uut de voren,
vèùr het kleurenfestijn onder stormwindgeluud,
een sneeloage oaver de joaren.

Zo as joaren, gèèl bleujsel, jong greun an 't begin,
vergeet het ok wereldse zaken;
het huus, met de meubels en mensen d'r in
krig ter - eerst ongemarkt - met te maken:
want de varve verkleurt en de ramen verrot,
't strakke vel van de jeugd geet verloren,
as oew heufdsieroad langzaam veranderen mot:
een sneeloage oaver de joaren.

Maar breujt straks de zunne het bladgreun aan 't licht,
of tref ie op weg een aandachtig gezicht';
het gemis kan dat nauw'lijks verstoren;
de Eeuwige döt ons zo gloren
een sneeloage oaver de joaren.