Parmentier. Jaargang 11

[p. 58]

Ahne
Hoe ik eens wakker werd
Vertaling: Jenneke Harings

Op een dag werd ik wakker en ik zag dat ik weer eens wat boodschappen moest doen. De koelkast was leeg en ook alle andere kasten waren helemaal leeg. Er was gewoon niets eetbaars meer of iets wat daar op leek. Omdat, dom genoeg, mijn geld eergisteren was weggevlogen - er stond toen geloof ik sterke wind en het geld zat los in mijn kleren - was goede raad duur. Ik belde aan bij mijn buurvrouwen schetste haar de situatie. Ze lachte wat, waarom weet ik niet, misschien was ze dronken, maar toen gaf ze me bereidwillig duizend mark voor het broodnodige. Ik bedankte haar beleefd en verzekerde haar dat zij het geld in elk geval volgende week of zoiets terug zou krijgen. Met de post misschien. Weer lachte ze. De deur viel in het slot en toen was de deur dicht. Ik stond alleen in het trappenhuis met duizend mark in mijn hand. Veel geld voor een man met een zwak zenuwgestel. Hoe vaak had ik niet duizend mark verloren? Om precies te zijn, zeventien keer, dat heb ik opgeschreven voor mezelf. Maar deze keer moet ik hiervan boodschappen doen. Ik liep naar beneden, langs een jongerengang, en passeerde wilde drugsverslaafden en verzekeringsvertegenwoordigers. Ik was weer bij mijn schrijftafel. Pen en papier lagen klaar. Ik kon plan C inzetten en beginnen.

Als ik lang en breed nadenk, hangt mijn tong altijd uit mijn mond en kringelt nadenkend rondom de neusvleugels, terwijl mijn oren lichtjes heen en weer beginnen te bewegen. Wat moest ik dan nu kopen? Aha! Zeep, handschoenen, boter, pepermolen, messen, de nieuwste aflevering van Das Gemeine Tageblatt, schoenpoets, schoenen, brood, radijsjes, benzine, brood, boter en brood. Dat was duidelijk. Dat kun je maar in één warenhuis kopen. Om precies te zijn alleen in dat warenhuis, dat op de hoek van de straat, dat met die deur om naar binnen te gaan. Maar opgepast! Het systeem is een klotesysteem.

[p. 59]

Voorzichtigheid is geboden. Hoe veel slachtoffers zijn er al niet, beestachtig afgeslacht, bijvoorbeeld in de Vietnamoorlog, meestal zonder reden? Je moet op je hoede zijn. Ik vermomde me als struik en kroop, terwijl ik behoedzaam de nylon portemonnee achter me aan meetrok, naar het warenhuis op de hoek. Het was een van de weinige warenhuizen waar je nog geholpen werd, voor de meeste andere was dat al teveel. Die andere warenhuizen deden dat gewoon niet meer. Voor die warenhuizen was dat al te idioot, ofzo. Maar voor dit warenhuis, hiervoor was dat nog niet te idioot. Je kunt hierbij benadrukken ‘nog niet’, maar dat doe ik niet. Ze keken lacherig omdat ik er als een struik uitzag - normaal kwam ik als een bosje gras - maar ik zei gewoon: ‘Ik heb duizend mark,’ en zwaaide in het rond met mijn portemonnee, waar die duizend mark inzat.

Ze waren allemaal tamelijk onder de indruk. Een jongen kwam meteen met een doos gehaktballetjes aanzetten. Maar ik ben toch niet stom. Daarom heb ik hem voor nazi uitgescholden. ‘Jij, nazi,’ heb ik gezegd, ‘je bent gewoon een nazi.’ Waarop hij beledigd de doos gehaktballetjes terug in de vuilnisbak smeet.

Inmiddels was het nacht. Ik was natuurlijk al lang opgehouden met boodschappen doen, want 's nachts is het warenhuis, zoals bekend, gesloten. Er volgde nog een mooie eeuw, met veel brood en de buurvrouw is toen ook gestorven en heeft me alles nagelaten, nog eens duizend mark erbij en het klotesysteem is toen ook nog in elkaar gevaUen door toedoen van een buitenlandse jeugdbende. Ze hebben toen ook nog gevochten en eentje is gewond geraakt aan zijn scheenbeen en is naar huis gestrompeld naar zijn moeder, die er een pleister op geplakt heeft.