Parmentier. Jaargang 11

[p. 56]

Ahne
Hoofdzaak is: geen nazi zijn
Vertaling: Harm Hopman

Berlijn, twee mei. Alles is rustig. Nou ja, niet helemaal. Buiten op de straat maken een paar jonge meisjes lawaai. Ze zijn in de puberteit en bovendien anarchisten. Met rust kun je als anarchist geen rekening houden. Zodadelijk ben je ineens geen anarchist meer en wel in de puberteit. De burgerlijken hangen uit hun ramen, kijken naar beneden naar de meisjes en schudden het hoofd. Ze kunnen de jonge lawaaischoppers niet verstaan. Maar dat is zo eigenlijk ook normaal.

Een van de links-radicalen heeft een bierfles op een burgerstoep kapotgegooid. Dat vindt ze cool, omdat als haar ouders het gezien hadden ze zeker gezegd hadden dat je zoiets niet doet. En waarschijnlijk zouden ze haar opdragen de scherven op te ruimen. Jee, man, hee, alsof dat het belangrijkste is! Hoofdzaak is toch dat je geen nazi bent! Dan zouden haar ouders gerustgesteld zijn. Voor mijn part kon ze net zo goed een nazi zijn en buitenlanders afranselen. Maar nee, dat doet zij niet en daarom moeten we blij zijn en dan hoeven we ons niet zo druk te maken om een fles.

Ik sta ook in het venster en kijk ook naar beneden. Van plezier stoot ik bijna m'n hoofd. Ik doe, gewoon voor de lol natuurlijk, alsof ik ook zo'n burgerlijk type ben. Maar ik ben het natuurlijk helemaal niet. Ik heb ook heus wel eens een huis gekraakt en luister nog steeds naar punkrockmuziek en vaak dans ik zelfs uitgelaten in m'n kamer rond. Helemaal alleen! Dat doen burgerlui niet. Die zetten na het werk de tv aan, kijken naar de 100.000-markshowen knabbelen daarbij op chips. Die stemmen SPD of CDU en hebben in het weekend hun ouders op bezoek. Dan praten ze over de nieuwe auto, de familie en wie er nu weer ziek is. Men scheldt op de hele rotzooi, de corruptie, of op Turkije waar je nooit eens een rustige vakantie kunt hebben.

[p. 57]

Zoals ik nu aan het venster sta en naar de straat beneden kijken, steunend met m'n arm op de vensterbank, bedenk ik dat zo'n vensterbankkussen toch zeker wel z'n voordelen heeft. Dan doen je ellebogen naderhand niet zo'n pijn. Is zeker aangenamer. Ik benijd de burgelijken in hun venster van tegenover, die natuurlijk allemaal zo'n kussen hebben. Dat hoort natuurlijk bij hun basisuitrusting. Net als het bankstel, kleine gipsfiguren of het bordje ‘Hakkenkrabben!’. Bij dat bordje heb ik me vroeger altijd afgevraagd wat dat betekende. Bij ‘Hakkenkrabben’ kon ik me niets voorstellen. Nu weet ik natuurlijk dat daarmee bedoeld wordt dat men voor het betreden van de woning de schoenzolen moet schoonmaken met de speciale rand onder dat bordje. Een belachelijk burgerlijk gebruik, helemaal omdat je in een burgerwoning toch je schoenen uit moet trekken en in sloffen moet rondlopen.

In een normale woning daarentegen houdt men de schoenen gewoon de hele dag aan. Daar is het toch al een rotzooi. Sommigen gaan er zelfs mee in bed. Dan ruik je de stinkvoeten niet zo. Ook een pyjama of badjas trekken alleen burgerlui aan. Wij daarentegen gaan naakt in bed of hoogstens in ondergoed en t-shirt. Ook in de winter. De koelkast moet natuurlijk leeg zijn, al mag die verdroogde kruidenkaas, die allang over de houdbaarheidsdatum is of wat anders ondefinieerbaars wel in een hoek staan. Of als er feest is staat er meer in. Een grote bak noedelsalade ofzo.

De burgerlui zouden ongeduldig worden als ze zo'n koelkast zien, maar dat is juist ook de bedoeling. Die zouden blij zijn dat we zijn zoals we zijn en niet bijvoorbeeld nazi's, die buitenlanders in elkaar slaan. Nee, we zijn net even anders en ze zullen ons met rust laten. Anders komt er gedonder van. De anarchisten op straat, die al durven te roken, zijn inmiddels doorgelopen. Waarschijnlijk is er ergens anders ook wat te doen. Ik sluit behoedzaam het venster, zet de tv aan, rond dit tijdstip zal er wel iets vermakelijks zijn. En waarempel, daar staat zelfs nog een zak chips.