Parmentier. Jaargang 11

[p. 36]

Uli Hannemann
Kerstmis in Bullerbü
Vertaling: Fieke van de Velde

Toen ik vijf jaar was, kreeg ik met Kerstmis vier Guinese biggetjes: twee mannetjes en twee vrouwtjes, van elk geslacht een witte en een zwarte. Ik noemde ze Benny, Björn, Agnetha en Annafrid. Waarom, weet ik niet meer zo precies, maar ik geloof dat het was, omdat de houten kooi waarin ze woonden, ‘Brülle’ heette en uit een Zweeds tehuis kwam.

Eerst konden de diertjes elkaar wel verdragen. Ieder jaar, wanneer Kerstmis op komst was, musiceerden ze zelfs met elkaar, waarbij ze akelig kitscherige liedjes piepten. Dit hinderde me niet, integendeel, ik was blij dat ze gezond waren en dat het hun blijkbaar zo goed ging. Alleen als het echt te onverdraaglijk werd, haalde ik de deksel van ‘Brülle’ af en gooide wat slablaadjes naar binnen, waarmee ze dan een tijdje zoet waren.

De problemen begonnen echter, toen de Guinese biggetjes geslachtsrijp werden. Op een dag keek ik toe, hoe Björn op Annafrid klom. Ik haalde hem eraf, omdat ik niet wilde dat Annafrid last van haar rug zou krijgen, maar hij was vlug weer overeind en zat direct weer bovenop haar. En ik kon mijn lieveling natuurlijk niet dag en nacht bewaken. Benny probeerde daarentegen op Agnetha te klimmen, maar viel steeds weer van haar af. Ik had sowieso het gevoel dat hij de domste en onhandigste van allemaal was. Op een bepaalde manier tamelijk waardeloos. De dierenhandelaar moet hem uit een heel donker hoekje hebben gevist. Maar Björn was het klimmen blijkbaar bevallen en hij besteeg ook Agnetha - een prachtkerel! In reactie daarop beet Benny Björn.

Ik vroeg papa, daar iets tegen te doen. Hij morde wel wat, maar kocht vervolgens ‘Hasse’, een soort scherm dat als afscheiding diende. Eigenlijk een standaardonderdeel van ‘Brülle’, maar we hadden er bij de koop om financiële redenen van afgezien.

‘Hasse’ scheidde nu Benny, die ik als de schuldige zag, van de drie anderen, maar dat hielp niets. In ‘Brülle’ ging het nu elke dag tekeer en met de muziek was het gedaan. Annafrid

[p. 37]

beet Agnetha en ik stopte haar aan de andere kant van ‘Hasse’ bij Benny, omdat zij net als hij een donker velletje had.

Kort daarop kwamen er een paar piepkleine roze en naakte Guinese biggetjes uit Agnetha: ze had jonkies gekregen! Papa morde wel wat, maar beloofde toch ze naar een caviarecreatieoord te sturen waar ze snel groter zouden worden en hij nam de wormpjes mee. Buiten hoorde ik de deksel van de vuilnisbak dichtslaan, maar koesterde nog geen argwaan. Een tijdje later begon Björn Agnetha te bijten. Het was misschien dan wel zo, dat ze door een kraambeddepressie onuitstaanbaar was - maar desondanks dat vond ik Björns gedrag onacceptabel. Ik stopte Agnetha bij Benny en Annafrid in haar plaats bij Björn, zodat aan beide kanten van ‘Hasse’ een licht en donker gemixt paartje huisde. Het zag er een beetje uit zoals koekjes van gemengd deeg eruit zagen - ik was tevreden.

Tevreden bleef ik niet lang - Annafrid baarde kinderen. Papa morde wel wat, maar begeleidde de jonkies toch naar het station, van waaruit ze naar de Noordzee reden. Op weg daarheen moest hij wel een keer naar de wc: ik hoorde doortrekken, maar dacht er niets bijzonders van.

Jammer genoeg beet Björn toen ook Annafrid en ik begon te vermoeden dat hij, zoals zoveel sterke persoonlijkheden, een moeilijk karakter had. Weer moest ik papa om hulp vragen. Hij morde wel wat, maar kocht toen ‘Krükke’, die ‘Brülle’ op de helft in tweeën verdeelde.

‘Hasse’ scheidde nu Benny en Agnetha van Björn en ‘Krükke’ scheidde Björn van Annafrid. Toen beet Agnetha Benny, die stomme Benny, die nog steeds van haar af viel. Als de dierenhandelaar netjes geweest was, had hij dit spaarvarkentje in laten slapen in plaats van het voor veel geld te verkopen. Nu zat ik met die verantwoordelijkheid.

Ik vroeg papa wat ik doen moest. Papa morde hoorbaar, maar wist toen raad. Al de volgende dag werd ‘Schnalle’ gekocht en zij scheidde van toen af aan Benny en Agnetha, terwijl ‘Hasse’ Agnetha van Björn en ‘Krükke’ Björn van Annafrid af hield.

Kerstmis naderde en ik kreeg medelijden met de Guinese biggetjes: hoe moesten ze nu samen musiceren? Op Kerstavond waagde ik het eenvoudig en haalde ‘Schnalle’, ‘Krükke’ en ‘Hasse’ uit ‘Brülle’. Op een avond als deze zouden ze elkaar wel verdragen, daar was ik zeker van! En ze zongen inderdaad zo luid en schril als nooit tevoren. Wat moesten ze dat gemist hebben! Ook toen ik het licht had uitgedaan, kon ik mijn kruimeltjes vanuit mijn bed nog lang horen. Uiteindelijk verstomden ze en sliep ik in.

Toen ik op kerstochtend met een paar slablaadjes de kooi naderde, had ik meteen een onaangenaam gevoel. Een drukkende stilte hing in de lucht. De kleine muziekinstrumenten van de vier snuffelaartjes lagen wijd verspreid en volledig vernield rondom ‘Brülle’. Toen ik de deksel weghaalde, zag ik het slagveld - het gevecht moet verschrikkelijk zijn geweest. Björn, Agnetha en Annafrid lagen met door bloed besmeurde velletjes dood in het zaagsel. Benny ademde nog, maar hij had een Pyrrhusoverwinning behaald. Mama vond dat hij te zwaar gewond was en dat papa hem maar verlossen moest. Bovendien hadden we Benny slechts als toegift bij de anderen gekregen.

Papa morde wel wat, droeg Benny echter de tuin in en sloeg hem dood met de spade. Van toen af aan wilde ik nooit meer Guinese biggetjes hebben.