Parmentier. Jaargang 11

[p. 33]

Dan Richter
Tanja. of: soms ben ik wel behoorlijk verstrooid
Vertaling: Nathalie Carta

Er waren heel wat redenen om niet al te veel met Tanja te maken te willen hebben, aan de andere kant was er echter ook wel een of andere reden te noemen, om zo nu en dan een afspraakje met haar te maken voor een gezellig avondje samen. Een van haar grote gaves was telepathie. Ze leek precies te weten, wanneer ik me niet lekker voelde en ze me dus maar beter kon mijden, wanneer ik opstond, wanneer ik naar bed ging. Op de eerste ochtend van dit jaar waarop ik weer eens buiten kon ontbijten belde ze me op, net toen ik mijn laatste slokje koffie gedronken had en begon te verlangen naar luchtige communicatie met ongecompliceerde mensen.

Als ik van mijn balkon naar de telefoon loop, moet ik me altijd uitgebreid een weg om mijn ledikant banen, daarbij als een ooievaar om de daarnaast opgestapelde kranten, boeken en cassettes heen stappend. Soms ben ik toch wel behoorlijk verstrooid. Als ik alleen ben, dan neem ik de kortere weg dwars over het bed. Vieze voeten of niet - dat maakt niet uit. Op die dag kreeg ik het echter voor elkaar daarbij twee lege wijnglazen van de plank te stoten, die allebei tegen de rand van het bed stuksprongen. Wat nu: scherven opruimen of de telefoon opnemen? Okee, de scherven konden wachten, de telefoon niet. Het was Tanja, en het was geen slecht moment voor een babbel~e. Ze had ook nauwelijks kunnen vermoeden dat ik in de stress zou schieten. Ze wilde me zien. Vandaag nog. Het liefst vanavond. Ze zou het erg op prijs stellen.

‘Nou ja, eigenlijk moet ik in Die Alte Kantine optreden.’

‘Och, dan laat je Schmidt toch voor je invallen.’

‘Ja, en wat zullen we dan gaan doen? Bioscoopje pikken?’

‘Nou, nee.’

[p. 34]

‘Het café in?’

‘Nee’

Ze scheen te willen weten hoe ik de vraag ‘bij jou of bij mij?’ minder afgezaagd zou formuleren. Ik deed een poging: ‘Spreken we bij jou af?’

‘Nee, bij jou.’

Aha. Zo eenvoudig was dat dus weer eens. Ze hing op. Ik ruimde het glas dat op het bed en de vloer lag op. Tanja had vast nog iets in petto. Ze deed altijd zo geheimzinnig. En bovendien loog ze alsof het gedrukt stond. Dat was eigenlijk de voornaamste reden om me niet verder met haar in te laten.

Toen Tanja 's avonds kwam regende het pijpenstelen. Ter begroeting stak ze haar tong in mijn oor: ‘Hallllo!’ Als Tanja dat doet, windt het me behoorlijk op. Ik pakte haar paraplu aan en zette hem in de keuken te drogen. Toen ik me daarbij bukte, greep ze me van achteren in mijn kruis: ‘Dan?’

‘Ja?’

Ik stond weer rechtop en ze klampte zich aan me vast.

‘Ik wil een kind van je!’

‘Wát!?’

Ze lachte alsof het om een bijzonder geslaagde grap ging en knoopte mijn hemd los.

‘Vandaag zonder rode wijn?’ vroeg ik. Ze snoerde me de mond met haar zoenen en duwde me nadrukkelijk de slaapkamer in.

We lagen al boven op elkaar toen ik mij herinnerde dat de condooms strategisch ongunstig in de keuken lagen. ‘Tanja, ik moet er misschien nog even uit. Dan kan ik ook meteen rode wijn meenemen.’

‘Rot toch op met je condooms! Ik heb ge zegd dat ik een kind van je wil.’ Ze lachte weer. Er zijn van die momenten waarop het duiveltje in je wakker wordt. Ik wist het niet - maakte ze echt een grapje of had ze besloten een nakomeling te maken die op mij moest lijken. Had ze haar vruchtbare dagen of niet. Het zag er in ieder geval niet naar uit dat haar borsten gegroeid waren; daarbij zijn de experts het er ook niet over eens of de borsten tijdens of na de vruchtbare periode in omvang toenemen.

Ik waagde het erop. Met Tanja bedreef ik zowel de uitgebreide tedere variant, als ook de harde seks, die er niet om liegt, maar meestal wel tamelijk snel weer voorbij is. Het was duidelijk - vandaag was de harde variant aan de beurt. Ze kreunde al bij de eerste stoot en hield niet meer op. Ik sloot mijn ogen en concentreerde me op haar handen die tegen mijn borst duwden. Haar ritmische ‘Ah! Ah! Ah!’ ging na een minuut over in het bekende ‘Nee! Nee! Nee!’. Ook dat hoorde bij ons oude Dan-en-Tanja-doen-het-hard-spelletje. Maar iets was er anders. Doorgaans werden haar ‘nee’-kreten steeds luider tot ze in een gejubel overgingen. Vandaag echter werden ze steeds zachter en ook de druk van haar hander op mijn borst verslapte. Ik spande al mijn krachten in. Tanja gaf nog één korte gil. ‘Toen was ze stil en ze verroerde zich niet meer. Was dat het nu? Blijkbaar had ze me dus op het laatste stukje ingehaald en ik was nog niet eens aan mijn trekken gekomen.

Ik deed mijn ogen open en deinsde terug. Voor me lag Tanja, onder het bloed en met

[p. 35]

opengesperde ogen. Ze ademde nog slechts zwak. Ze bloedde uit een wond aan haar hals. Het moest een hoofdader zijn. Naast haar lag een grote scherf van het gebroken wijnglas dat ik 's morgens over het hoofd moet hebben gezien. Soms ben ik toch wel behoorlijk verstrooid.