Parmentier. Jaargang 6

[p. 27]

Bram Hulzebos
[naar] Psalm [22]

Een lichte ochtend om iets onbelangrijks
te zingen, helder, niet echt
iets te zeggen. Net echt.

In het plantsoen praat een meisje - ze kijkt
over haar schouder - met haar hond. Door het natte
gras loopt hij haar blote voeten achterna.

U bent een vreemde meneer, u knikt en gaat
voorbij. De dag voelt
als een pyjama aan. Beter zo.

Dat niemand iets gebeurt.

Daar zaten wij. Nog even
en ik waai weg. Hou me vast, of stel
een vraag.

(Stel: ik had op u gewacht, op u toegezien,
u thuisgebracht.) Aan wie je nog een gedachte
waagt, die is er nog,

zeggen ze. Iedereen zegt dat en ik stamel het
ze na. Er rilt een vogeltje
in mijn keel.

Nog even.

Ik wil een hondje dat neerslachtig
achter mij aandrentelt en dat
mijn blote voeten likt.