Parmentier. Jaargang 6

[p. 25]

Maria van Daalen
Psalm 18

1 om hardop uit te spreken: een lied van de maker, die dit
in de werkelijkheid geschreven heeft toen zij leerde uit
te spreken tegen de dood.

2 Zij Zegt:
Mijn verlangen is de zich ontvouwende

3 beweging die in eb en vloed mij vervult met slinkende en

aanslibbende taal.

4 Wees mij, eerste bewegende,
en geef mij mijn besef van pijn en tijd.
5 Tot in het bot is er afbraak en verval,
mijn vlees weet dat het wordt afgescheurd;
6 want elke cel omspant loslating;
bloedcel na bloedcel klopt op een eindig ritme.
7 Dat wat ik zegt roept, buiten adem, en roept;
de ander in mij luistert naar de rillingen
en geeft mij stem

8-16 zodra beweging afdaalt naar mijn diepten
en haar voetafdruk achterlaat in het schelpzand
verwaait zelfs de rand van een gedachte.
Haar handen zijn de mijne, maar wie
is dit tintelende licht langs de nagelriem,
een kantelend half maantje in de nanacht?
Een deur sluit zich in de donkere tuin,
de geur die men niet ruikt is eigen
als dat parfum nu zij zich even omdraait,
geruisloos - ik herkende je al aan mijn stem.

[p. 26]

 

17-31 Fluisterend nu op de stoeptegel

 

til je me op uit het knikkerpotje;

 

toen het licht in de stuiter doorbrak zag ik

 

dat ik verloren was: alle inzet

 

lag in je hand. De doodstille

 

straat en daar stond ik en fluisterend speelde ik

 

eerlijk, dat weet je, ik speelde

 

omdat het echt was, met afspraken, regels

 

die jij voor me opnam: toen zag ik

 

mijn winst. Ik sprong

 

over het stoepje, duwde de jongens opzij

 

want jij had mij gewonnen, jij had mij, jij

 

was 'em - begin van een heel nieuw spel.

 

 

 

32-46 Kultakivi zei je, goudsteentje: je naam

 

blonk warm in de beek. Ik sprong;

 

ik hoorde de raven in de pijnbomen

 

en joeg ze gillend, armen zwaaiend weg;

 

ze doken naar mijn ogen, fluisterend,

 

ze knikten hun vleugels, ik schreeuwde: ‘een veer’

 

met zacht dons nog onderaan de schacht -

 

zo vies als een raveveer valt op de grond,

 

zo voorzichtig blies ik je naam in het zand

 

mijn haren vol korrels, mijn lippen en tong

 

en oogharen goudbestoft zanderig. Zomaar

 

een dag in de zomer, de eerste dag.

 

 

 

47-51 In een flits ontdek ik herinnering

 

en leer ik de kromming van tijd en ruimte kennen;

 

ik ben koolstof en waterstof en licht.

 

Er ontvouwt zich een nacht in de schedel;

 

het draait onderweg om de poolster.

 

De naam van het noemen beweegt.