Parmentier. Jaargang 6

[p. 20]

Henk van der Waal
Interferenties

I Psalm 17:8, 6:8

Soms is zo veel
zo ver weg dat de
wind in de roos mij
ontvalt en ik met mijn
laatste gelaat uitgelegd lig in
de kwikzilveren bedding van uw van
halleluja schuimende lippen, waartussen
het thuiskomen in mijn bol de weg kwijtraakt daar
uw talig leedwezen mij in arren moede tot het donker maant

en dus dat
onder de schaduw uwer
vleugelen geen terugkeer is:
niet in het u believen niet in
het u gerieven, want schuld aan
het vlees en doem in de van verdriet
doorknaagde ogen die in tweespalt staan
gestanst tussen erotomaan vergrijp en het vlammend
zwaard der gerechtigheid dat mij nimmer tot u toe zal laten -

doch bewaar me niettemin de glimlach van mijn kind.

[p. 21]

II Psalm 32:4,9

Eerst los
en vliegen en vrij
zijn van de wet die de
geslachten knecht, de vader
in mijn god verdelgen, uitroken,
en horen welke lofzang dan mijn lippen
martelt en zien welke beloofde hand mij dan de
bloemenzeewoestijn der blinden in zal leiden en zwijgen
met de verdwenenen die in uwer ontstentenis geradbraakt zijn,

maar uwe hand
was dag en nacht
zwaar op mij en gelijk een
muilezel wiens muil men breidelt
met toom en gebit opdat het tot u niet
genake, bindt uw gebod mijn vrijheid in,
omweeft uw wet mijn wonde lichaam en verstreelt
mij naar uw schimmenrijk tot ik ben verzonken in de
in mijn bloed gedrenkte waarheid van uw rotsvast ongeloof -

doch bewaar me niettemin de blonde glimlach van mijn kind.

[p. 22]

III Psalm 42:8, 51:9, 46:4, 69:17

Al uwe baren
en golven zijn over
mij heengegaan, maar
ontzondigd met hysop of witter
dan sneeuw ben ik niet, want de zee
van een andere hand, die al het eeuwige heeft
uitgebannen, likt aan mijn strand, stroomt over de
rotspunt van mijn verlangen en bonkt tegen derzelven
verheffing alleen om mij in mijn verstarren te omarmen,

tot ik vernacht
zal zijn, ook al ben
ik niet verzadigd, want hoe
ook de erosie aan mijn buikwand
met je hand over hand toeneemt tot je me
niet meer geweest maakt en ik naar je kijk en
niets dan de wind en de zee voel in de haardos van
mijn herinnering, verstoken van oneindigheid blijf ik
van eeuwigheid tot eeuwigheid die ik niet ben; hallelu nee -

doch bewaar me niettemin de blozend blonde glimlach van mijn kind.

[p. 23]

IV Psalm 69:16

Nog afgezien van
de matte afhankelijkheid
en de godse hooikoorts die
niest in ieders hoofd en haar
voren trekt in het slijm van de
taal, besterf ik het gemist te worden,
want u de mij binnengevallen waandroom, u
mijn overweldiging en te blauw voor de zee, u mijn
kastijding in bloed geschreeuwd, u mijn opblaasbaar
luchtkasteel,

waarin ik heb gewacht
naar medelijden, maar er
is geen, en naar vertroosting,
maar heb ze niet gevonden, zodat ik
uit licht nu duisternis hak en met een
staalborstel de vrees van mijn lichaam krab
om het wachtlied dat zich in je uitwist te vernemen
en dat ik alleen maar zingen kan als de talkshow van de
lofzang gebroken wordt door een beklijf mij niet, ik ken u niet -

doch bewaar me niettemin de blauwe ogen blozend blonde

glimlach van mijn kind.

[p. 24]

V Psalm 139:15, 133:2, 102:7

Onmogelijk
de innerlijke
devotie niet te laten
annexeren door verafgoding
als ik met mijn enigst kind over
het kraterlandschap van mijn geweten loop
en mijn hartedief van eenzaamheid vlinderkusjes
blaast naar een man op een paard die desperaat zijn
god najaagt om zout te strooien op de staart van het uur,

waarin uwe
ogen haar ongevormde
klomp hebben gezien en zij
als een borduursel is gewrocht in
de nederste deelen der aarde, waarop ik
haar nu achterna hink als eenen roerdomp der
woestijn die sideraal terugverlangt en niets anders
is overgebleven dan op haar kinderglimlachvleugels weg te
zweven naar een wereld die geen gaten laat vallen in het verleden -

bewaar me dus het blauwe ogen blozend blonde van mijn kind.