Parmentier. Jaargang 6

[p. 28]

Frans Roggen
Psalm 22: De uitstap naar Basjan

Mijn God, waarom hebt gij ons verlaten? Gij voerde
ons naar de hoogten van het land, leverde Basjan
ons in de hand. Koning Og verpletterd onder de
slagen van David, in Wounded Knee is Tatanka Yotanka
opgestaan, plaats vergaan. Verdwijnen toegestaan.

Gij gaart er ons de oogsten van het veld, voedde
ons met honing uit de rotsen. Oliën uit harde
steen gaart gij ons voor het smeren van het rad.
Zo voeren wij langs Uw pad, de wegen van de Heer.
De Engel van de Wraak regelde beminnelijkst het
verkeer, kalasjnikov in aanslag, pestilentie in
zijn ogen maar met de schijn, de schijn van mededogen.

Weet gij nog hoe ze smaakte, de boter van de koeien?
De melk van de schapen? Het vlees van de vette lammeren?
De rammen en de bokken uit Basjan? De fijnste bloem,
het bloed van druiven en sterke dranken voor de
appetijt der helden op het banket van de Opperste
Carnivoor, god Scherptand, de Scherprechter.

‘Drei Lilien, drei Lilien, die gab es auf meinem
Grab da kam ein Vegetarier, and fraß sic ab.’

Hier sta ik nu, arme dwaas, voor Uw aanschijn,
aan de rand van de wereld, op de rotsen van Basjan,
u dankend voor uw gaven. Zie mij staan, de kale
haan in de nok van het neerhof, lonkend naar het
bloedig blok. Uitgekeken op een leeg land, moe
en volgevreten, doorzopen worm in de mescal,
uit de diepten van de fles omhooggekropen.

[p. 29]

 

Broederlijk met de dode leeuw de levende

 

hond, in een jankend bloedverbond, huilend

 

over wind, de terugkeer van de heer als

 

duivelskind. De vlaggen ratelen in de top

 

voor de serieuze maar lepreuze Job: ‘Mijn

 

oog pijnigt mij Heer en mijn opschrift aan

 

de hemel. Mijn woord is duisternis. Wild

 

groeit de bloem van mijn toorn mijn brood

 

o heer, de ijdele bloem die in de ijdele

 

raad van de nacht verstikt god veracht

 

mij ik ben van deze bloem doodziek...’

 

 

 

Het heet, mijn god, alleluja alleluja, mijn god,

 

dat gij ook zalft wien gij met schorpioenen

 

geselde. De kinderen van Babi Jar vertrappeld

 

door de stieren van Basjan zijn verkwikt weer

 

opgestaan, hebben uw lof verkondigd: ‘Gij deedt

 

ons de moederschoot uitgaan, aan haar borst hebt

 

Gij ons gevlijd; ù vielen wij toe, nauwelijks

 

geboren, van onze oorsprong af waart Gij onze

 

God. En dat hebben wij geweten. Waarom bleeft

 

Gij zo verre van ons: toen wat ons dreigde was

 

genaderd, maar geen mens, geen god, die hielp.’