Parmentier. Jaargang 6

[p. 37]

Ilse Aichinger
Gedichten
Vertaald door Lucas Hüsgen

Sneeuwvolk

Ik meng mij niet zo licht
onder de vreemden van sneeuw
met kolen, bieten, houtwerk,
ik raak ze niet aan,
zolang ze vol vreugde pronken,
sommigen met meer gezichten
dan een.
Als dan de kolen
en de bieten vallen,
knopen, knoopsranden,
de rode liplinten,
zie ook ik dat strak aan
en maak geen geluid,
ik vlieg niet te hulp.
Misschien spreken ze
hun Milanees
mooier dan ik,
dat mag niet aan het licht komen.
En daarom stilte,
totdat dit licht hen licht
opgevat heeft
met alles wat zich daar
tussen Milanees
en Milanees verborgen houdt,
dan ook met mij.

[p. 38]

Het land uit

Boeken uit vreemde boekerijen,
de aangesterkte duiven.
Kwam het op de oorden aan
die we te verlaten
in staat zijn,
met hun frambozestruiken,
de doeken
die zich in de wind al plooien,
ze veranderen in stilte achter onze rug,
terwijl wij blijven,
op de warme ruggen
van de tuinen, stenig
of van zand.

Zelf gebouwd

Ik wil mijn dorpen
zonder woorden laten
en alleen door de
sneeuw slingeren
en open tegen de hekken.
Vanuit de hoogte van mijn zolders
wil ik de jaguars aanschouwen,
de wolven horen fluiten.
De zon sprong hier weg,
maar de kinderen
ontvangen als ze
leeuwetanden oogsten hulp,
ruim baan voor de koning!

[p. 39]

Winterantwoord

De wereld is van de stof
die vraagt om beschouwing:
geen ogen meer
om de witte weiden te zien,
geen oren om tussen de takken
het gefladder van de vogels te horen.
Grootmoeder, waar zijn jouw lippen naartoe
om al het gras te proeven,
en wie reikt ons uiteindelijk de hemel aan,
wiens wangen schuren vandaag nog
tot bloedens toe langs de muren in het dorp?
Is het niet een duister woud
waar wij in terechtkwamen?
Nee, grootmoeder, het is niet duister,
ik kan het weten, ik woonde lang
bij de kinderen aan de rand,
en het is ook geen woud.

[p. 40]

Ten antwoord

In Delhi,
wanneer men doodgaat,
kan men niet vallen.
Günther Eich

Delhi
achter zich laten,
de vallende ziekte
weer opnemen
Delhi
voor zich brengen,
de verlopen groepen reizigers
langzaam volgen
en zo
de reis op zijn beloop laten,
geluidloos en in ieder geval
en zelfs als niet meer
te onderscheiden

[p. 41]

Opsporingsfoto

Moby Dick:
rabbijn Vingerhoed
is verdronken,
hij is gestorven,
dood.
Hij was geelogig,
met een grote mond,
en de zwarte insignes
zaten hem op de huid.
Moby Dick:
rabbijn Vingerhoed,
zeg het ook aan Ahab
en aan de anderen,
aan de stuurlui
en de harpoeniers,
en zeg het ze snel.
Geef het door,
herinner je.