Parnassus, dat is den Blijen-bergh
(1623)–Anoniem Parnassus, dat is den Blijen-bergh–
AuteursrechtvrijOp de wijse als’t beghint.Den lustelijcken Mey Christus plaisant
Vol alderdeughden groene
Is deur den Heylighen Gheest als nu gheplant
In alle gheloovighe coene.
Die tot desen Meyboom schrijt
Wort van alle sonden quijt,
Sijn deucht en alle sijn leven
Wilt hem Christus minnelijck geven.
Het briesen, het sneeuwen is nu alle ghedaen,
Den winter mach ons niet dwinghen.
De oude wet is al vergaen,
De liefde moet al volbringhen.
| |
[pagina 157]
| |
Die vast aen Christus liefde cleeft,
Ende lief sijnen broeder heeft,
Als sy selven, na Paulus leeren,
Die volbrenght de wet des Heeren.
Die voghelkens singhen in’t groene wout,
Soo vrolijck ombedwonghen,
Dat sijn die Enghelkens menichfout,
Ende alle gheloovighe tonghen.
Dese singhen glorie fijn
Moet Christus inden Hemel zijn,
Peys mannen ende vrouwen,
Die op sijn woort betrouwen.
Desen Meyboom Christus soo jeugdelijcke bloyt,
Met deuchden menigherhande,
Hy heeft ons metten dauw besproyt,
Sijn bloet tot eenen pande,
Comt alle die belast zijt, ende slaeft
Tot my seyt hy: ghy wort ghelaeft,
Ick sal v ontladen van sonden,
Mijn jock is licht bevonden.
Sijn Goddelijck woort is een gheblyt rijs,
Daer wy op moeten heeten.
‘Twelck is ghesegelt nae Godts advijs
Met Christus bloedich sweeten.
Hy heeft den helschen vyandt groot,
De sonde, ende d’eeuwighe doot
Verwonnen ten eeuwighen daghen,
Ende allen onsen last ghedraghen.
Comt ter fonteynen die overvloedich staet,
Wilt vanden water drincken
‘Twelck tot in dat eeuwich leven goet,
Christus wilt ons minlijck schincken,
Want daer vloyt uyt Christus buyck,
Levende water tot onsen ghebruyck,
Den heylighen gheest eersaeme
Schrickt hy ons tot onser vrame.
| |
[pagina 158]
| |
Ghelooft zy den Meyboom victorieus
Die ons Godt schanck uyt minnen,
Vyt den gheslachte Iuda coragieus,
Een leeuw niet om verwinnen.
Christus den eeuwich groyenden Mey,
Die maeckt alle herten blij
Met sijnen geeste jeuchdich,
Die hem versoecken vreuchdich.
O Prince Iesu Meyboom ghebenedijt,
Die daer staet zeer soet van roken,
Ontfanget ons in u armen wijt,
Aen’t cruyce veur ons ontploken,
Alleenlijck by uwer deucht.
Door uwen gheest ons herten verheucht,
Soo worden wy deelachtich,
In ws Vaders rijck waerachtich.
|
|