Parnassus, dat is den Blijen-bergh

Een nieu Liedeken.

Op de wijse alsoo’t beghint.

Wilder dan wildt, wie sal my temmen?
Plach ick te singhen vroegh ende laet:
Ick heb gheluystert na Christus stemmen,
Dus ben ick ghetrocken tot anderen staet.

Ick was soo wilt ’t mocht aen my blijcken,

Als eenen voghel vlieght inde locht;
Heer Iesus heeft my met sijne practijcken
Soo soetkens al in sijn net ghebrocht.

Vry, livet, en los, ende onghebonden

Mijn willeken volghden ick over al,
Dat heeft my doen vallen in zoo veel sonden,
‘Twelck ick met rechte beclaghen sal.

Heer Iesus leert my mijn willeken breken

Al vallet my somtijts hert en swaer,
Daer mede schouw’ ick seer vele ghebreken,
In alles gherust volgh’ ick hem naer.

Ick plach te gaen proncken lanckx de straten

Verciert als een Goddinneken jent:
Heer Iesus heeft my dit doen verlaten
Mijn cruysken opnemen dat hy my sent.

Cupido begon my heel te minnen,

En te bestralen met sijn venijn,
Nu leer ick aen Iesus vast legghen mijn sinnen,
Om graey te vinden veur sijn aenschijn.

Veur t’slempen en dempen, en domineren,

[p. 97]

 

Oock dansen en springhen met herten bly,

 

Moet ick nu vasten en abstineren,

 

Mijnen tijt beschreyden is mijn party:

 

Prins Iesus, ik wacht mijn tecompence,

 

Als ghy sult oordeelen inden throon

 

Dat ick dan hooren mach die sentence

 

Compt hier mijn bruyt, ontfanght de croon.

P.G.S.B.