Parnassus, dat is den Blijen-bergh

Mey-liedt,

Op de wijse: O Heer wanneer sal comen.

Ick hoor aen der voghelen singhen
Dat dit is den groenen tijdt,
Godts lof sy al volbringhen
En spelen seer verblijdt,
Sal den mensche niet veel meer:
Loven sijnen Godt en Heer,
Soo is hy ondanckbaer seer.

Al de boomen staen gheladen

Met haer bloessels vruchtbaer schoon,
Ende prijsen Godts ghenaden
Die haer setten hier ten thoon,
Siet dat den boom van u hert
Bloemloos niet ghevonden wert,
Tot Godts lof u keel op-spert.

Siet de kruyden op der aerden

Voetsel ende medicijn,
Loven Godt den Heere vol waerden
Die haer crachtigh groen doet zijn.
Groeyet oock in deughden schoon,
O mijn siele vlecht een croon,
Veur den Schepper op den troon.

Ghy zijt, o Godt, wonder crachtigh

Ws ghelijck en vint-men niet,
Want deur uwe hant almachtigh

[p. 98]

 

Comet voort al wat men siet:

 

O ghy zijt den Schepper sterck

 

Al wat ick met ooghen merck,

 

‘Tis all’ uwer handen werck.

 

Maer o wat tijdt sal dat wesen

 

Als het eeuwich Mey sal zijn,

 

Als het hoopken uytghelesen

 

Blincken sal als sonne-schijn:

 

Mijn siel verlanght och!

 

Sal die Mey langh wachten noch,

 

Seght sy dickwils met ghekroch.

 

Heere naer u eeuwicheden

 

Wilt den tijdt vertrecken niet,

 

Siet doch, siet op ons swackheden

 

Ende merckt op ons verdriet:

 

Laet den Mey toch comen uyt,

 

Die uyt Christi wonden spruyt,

 

Ende vloeyt veur Christi bruyt.

A.I.