Parnassus, dat is den Blijen-bergh


Vanden gheestelijcken Visscher.
Op de wijse, als het voorgaende. Christus wilt uyt visschen gaen, Naer de visschen onberaen, Die stom swemme // vol beclemmen, Inde wilde woeste zee, Sonder te weten van haer wee. Daer d’een golve d’ander stoot, En deur burlen winden groot Dien haer stranden // doen op sanden: Daer sy blijven waterloos En versticken veur altoos. Och dat sietmen in’t ghemeyn, Groote visschen slocken ‘tcleyn, En de snoecken // altijt soecken: In haer holle kaken wreet Te happen ‘tvisken eer het weet. Werpet dan de netten uyt, Op de rechter sijd’ der schuyt, Ghy sult crijghen // end’ in rijghen: Sulcken grooten hoop van vis Dat ghy sult sien wie by u is. Christus den Heere vol ghenaet, Die sijn schepsel niet en verlaet, Veel dienaren // die vergaren Seyndt hy uyt, die vanghen ras
[pagina 94]
Den sondaer die in’t wilde was. Haer net is Christus heylich woort, Dat seer verre wort ghehoort, O gheluckich end’ ondruckich Is den sondaer veur ghewis, Die in Godts net ghevanghen is. Hy en sal dorsten tot gheen tijdt, Maer sal swemmen heel bevrijdt, Inden vijver // deurst verdrijver: Naer het lant sijn dierbaer bloet, Veur ons ghestort heeft overvloet. A.I.