Parnassus, dat is den Blijen-bergh


Een nieuw Liedeken van het Oordeel, veur den Dijstdagh.
Op de wijse: Gheseghent zijn mijns liefs bruyn ooghen. Velt de sterren altemale Van des hemels gulde sale, Neempt, soo ghy beneden gaet Al de peerlen die bedouwen ‘Taerdrijck, en sich doen aenschouwen ‘Smorghens inden dagheraet. Voeght daer by al de couleuren, Al de bloemen, al de geuren, Die de soete Lente ons laet, En de granen die wy plucken, Om ons arbeydt te ghelucken, Eer de Somer t’eynde gaet. Lust u oock daer by te tassen Wijngaerdt-vruchten, boom-gewassen, En al wat den Herfst ons gaert, Water-druppels, haghels-vlocken Die ons gheven witte rocken, En al wat den winter baert. Brenght daer toe al ‘shemels geesten, Al de menschen, al de beesten, Diemen oyt ter wereldt vant, Stofkens diemen dick siet vlieghen, Met de gheen die d’oogh bedrieghen: En van ‘tblauw diep al het zant. Wilt oock neffens ‘smenschens haren, ‘Thayr der beesten me vergaren,
[pagina 13]
En ‘tgras dat op d’aerde beeft, Ook de pluymen vande dieren Diemen inde locht siet zwieren En ‘tsandt dat ons d’aerde gheeft. Wilt ghy daer noch wat by stellen Moeght des viers de voncken tellen: Maer het is verloren pijn, Want des eeuwicheydts de haven Vlucht altijdt der hellen slaven, Hun straff moet oneynd’lijck zijn. A.I.