Parnassus, dat is den Blijen-bergh



[pagina 11]
Een nieu gheestelijck liedeken vande doodt, veur den Maendagh.
Op de wijse: Conditer alme syderum. O felle doodt, die sult verstaen All’ dat hier leven heeft ontfaen Hoe bitter is ons u vermaen? Niemant en kan u cracht ontgaen. Ghy comt tot elcken in’t ghemeyn, Ist rijck oft arm, ist groot oft cleyn, Al die leven in ‘swerelts pleyn, Al zijn sy oock van sonden reyn Ghy neemt ons soo haest als ghy meught All’ dat ons droevich hert verheught, Ghenucht, gheselschap, spel en vreught, Al waer’t oock inde jonghe jeught. All’ die ghy raeckt met uwen poot, Die moeten ruymen naeckt en bloot: Soo wort het lichaem arm en snoot, Begraven inder aerden schoot. ’Tgoet dat wy langh hebben ghespaert, Met arbeyt groot by een vergaert, Ontneempt ghy ons stout onvervaert, Wy wordent quijt spijt onsen baert. Alleen die doen naer Christus sin, En wachten hun van quaet ghespin Die suldy brenghen groot ghewin; Deur u gaen sy ten Hemel in. Maer die nu quaet van leven zijn, En dienen dese werelt fijn, Die brenght ghy inder hellen pijn, Ghesloten van Godts soet aenschijn. Prins, dit is wel den besten raet, Dat elck een hem wel wacht van quaet,
[pagina 12]
En stel in eenen goeden staet, Soo is de doodt tot sijnder baet. F.G.S.B.