Over Multatuli. Jaargang 29. Delen 58-59

[p. 22]

Josefien van Dusseldorp
Vrolijk, dapper en stoer

Josefien (12 jaar) leest Ivo de Wijs' bewerking van Woutertje Pieterse

De redactie van Over Multatuli heeft mij gevraagd het boek Woutertje Pieterse te lezen. Dat heb ik dan ook met plezier gedaan. Ik zal eerst even in het kort vertellen waar het over gaat: Wouter Pieterse is een jongen die deel uit maakt van een vrij christelijk gezin. Hij heeft een broer, Stoffel, die erg slim is. Zijn moeder zit vaak te kletsen met andere vrouwen uit de buurt. Wouter zelf is ook wel slim, maar toch is zijn meester niet altijd tevreden over hem en bovendien heeft Wouter een oogje op Femke. Femke is een meisje uit de buurt. Ze zit niet bij Wouter op school. Hij wil later met haar trouwen. Op een gegeven moment maakt hij zijn school af en zal hij een beroep moeten kiezen. Hij wordt handelaar, maar na een tijdje gaat dat niet zo goed. Hij raakt zijn kleren kwijt en maakt ondertussen van alles mee. Hoe het boek eindigt, verklap ik niet.

Ik vond het een heel leuk boek omdat je heel erg wordt meegesleurd in zijn wereldje. Er zit een hoop spanning en humor in. Soms merkte ik dat ik - zonder dat ik het doorhad - vaak lachte om Wouter en de dingen die hij meemaakte. Ik vind dat er een soort van speciale spanning in het boek zit. Spanning om dingen zoals:

-	hoe zal zijn moeder reageren?
-	wat zal er gebeuren met Femke en Wouter?
-	wat zal meester Pennewip zeggen?

Allemaal spanning om kleine dingen. Er zat ook wel spanning in om grotere gebeurtenissen, maar dat was toch minder.

Wat me heel erg opviel, is dat Wouter zo snel groeide. In het hele boek is hij toch een flink aantal jaren gegroeid en zelf had ik dat niet zo goed door onder het lezen. Ikzelf dacht dan soms: ‘Hé, hij is weer een stuk ouder’. Dat vond ik niet zo leuk. Multatuli had beter moeten laten merken dat hij groeide. En wat me ook opviel, is dat Wouter heel veel straf krijgt. Alles moet volgens de regels en zoals God het wil. Maar dat hoort natuurlijk ook bij het geloof en de familie Pieterse is streng gelovig. Wouter kreeg ook een behoorlijke straf toen hij niet had gedaan wat de meester hem had gezegd. Hij had wel een gedicht geschreven, maar niet over de deugd. Het gedicht dat hij had geschreven heette ‘Het Roverslied’ en het maakte sommige mensen erg boos.

Op sommige bladzijdes stonden wel veel moeilijke woorden/zinnen die ik niet begreep, maar meestal kon ik de betekenis wel een beetje raden. Ik vond het wel erg leuk dat er woorden werden gebruikt als: mot, segge, sijn, nie enz. Er worden ook wel wat woorden in gebruikt die ik vrij ouderwets vind, maar meestal kon ik de betekenis wel raden.

Het stukje waarin juffrouw Laps protesteert omdat ze een zoogdier is, vind ik heel erg grappig. Dat is echt lachwekkend. Het is natuurlijk waar dat juffrouw

[p. 23]

Laps een zoogdier is, maar zelf vindt ze dat echt belachelijk. Het hoofdstuk ‘Moord en doodslag’ vind ik ook erg leuk. Juffrouw Laps is daar helemaal van slag en zit te klagen over de moordenaars die in de stad rondlopen omdat haar aardappelen zijn gestolen! Ik had verwacht dat ze was overvallen of dat er iets heel ergs was gebeurd.

Dan even over de personen... (ik vertel niet over alle hoofdrolspelers uit het boek). Femke vind ik een heel aardig meisje. Ze is heel zorgzaam en lief voor Wouter. Ik vind het dan ook heel leuk dat ze op het eind gaat trouwen met Wouter. Leentje vind ik ook een leuk meisje. Ze is heel vrolijk, dapper en stoer. Ik vind het wel heel sneu dat ze doodgaat. Stoffel weet alles en zegt vaak wijze dingen. Er wordt vaak iets gezegd als: ‘vind je niet Stoffel?’ Mevrouw Pieterse kwebbelt vaak met andere vrouwen uit de buurt. Het is heel leuk dat de familie Pieterse zo verschillend is. Alleen de vader komt er niet in voor. Juffrouw Laps vind ik een akelig mens. Meestal doet ze heel kattig, maar als Wouter bij haar thuis komt, gaat ze opeens heel erg slijmen. Juffrouw Laps is niet te vertrouwen! Natuurlijk moet ik ook iets over de hoofdpersoon vertellen: Wouter Pieterse. Ik vind het een slimme, aardige en moedige jongen maar in het boek uit hij zijn gevoelens niet. Hij huilt niet of vertelt niet aan anderen hoe hij zich voelt. Wouter is heel slim, maar hij laat dat pas merken op school als Femke dat tegen hem zegt.

Heel veel dingen in het boek zijn anders dan nu en dan heb ik het over bijvoorbeeld dat ze vroeger geen wasmachine hadden. De inhoud is eigenlijk heel ouderwets en het boek is heel modern hertaald. Meester Pennewip heeft, zoals ze vroeger hadden, een pruik op. De was wordt gedaan met een wastobbe en de school is ook heel ouderwets. Maar dat was heel normaal in die tijd. Ik heb het boek met veel plezier gelezen, hoewel er dus wel een paar minpunten bijzaten. Ik vind het zeker een aanrader!

Multatuli, Woutertje Pieterse. Hertaald en bezorgd door Ivo de Wijs. Uitgeverij Hoogland & Van Klaveren 2007. Paperbackeditie € 17,50; gebonden editie € 24,50.