Mey-Liedeken.
Groet het gesicht van Flora,
Nat bedouwt, bleeck en kout,
Die door hem haer glans behoudt:
Van Ceris zwanger om te baren,
Is het herte der Kooren-aren:
Van de lieve Landtsdouwen,
't Soet vermaeck der groene Heyden,
En de Klaver-rijcke weyden,
Met sulck een stem vervult,
Dat klinckt en dringt door yders ooren
Dat Godts goedtheyt ons daer vooren,
Wordt geroemt en lof geseyt
In haer blaed'ren volkomen
Op gepronckt, 't Veldt belommert,
Daer de Nimphen onbekommert,
Vry by een, wel te vreen,
Rusten haer vermoeyde leen:
Schuylt meenigmael met zijn Klarinde,
Onder de schauw van de Linde,
Speelend' op zijn Herders-riedt,
| |
Zijn wel waerdig te leven,
Die met u lieffelijcke planten
Staen verciert aen alle kanten,
Maer het kruyt, jeugdig spruyt,
't Welck den soeten tijd beduyt:
Sich paren, en haer jongen teelen
En op de groene tacken speelen,
Ey! hoe soet hoort men 't queelen,
Van de Leeuwrick in de lucht,
Zijn verheugt, die daer zwieren,
Met een lieffelijck gewemel,
In 't geboomt en aen den Hemel,
By malkanderen wendt in vree;
Laet nu de mensch met vreugt,
In Godt den gever aller dingen
Nu is 'er stof: Godt lof te singen,
En van vreugden op te springen,
In dees soete somer-tijd,
|
|
Auteursrechtvrij