De Oostindische thee-boom

[p. 36]

Journaal van de Fluyt Delfshaven, van Holland uyt-gevaren na Oostindie.

Stem: Schaamt u gy Brabants Heere.

WAnneer men heeft geschreven,
Duyzend Zes-honderd even,
En agt-en-zegtig Iaar;
In December tien Dagen,
Kwam ons de Wind behagen
Liepen in Zee voorwaar.

Wy Zeylden zeer blijhartig,

Uyt Holland 't is Waaragtig,
Tot in de Spaanze-zee:
Den Turk ons aan randen,
Met zijn bebloede Handen,
Maar Godt ons bystand dee.

Hy lokte ons zeer schoone,

Liet Prinsse-Vlagge toone,
Regt of het was ons Vriend;
Maar men zag haast zijn Vaane,
Met Turkze Halve-maane,
Het welk ons niet en diend.

Hy liet de Bloed-vlag wayen,

Zijn Zabel liet hy zwayen,
En schoot vast Schoot op Schoot:
Wy mee als kloeke Bazen,
Sloegen wel twaalf Glazen
In 't lest het Godt verdroot.

Ons Schipper hoog en waardig,

Die bleef [d]aar dood zeer vaardig,
En ook ons Camman[d]eur;
Maar evenwel als helden,
Wy ons daar [t]egen stelden,
Zonder druk of getreur.

d' Admiraal van Algiere,

Riep wild gy goed Quartiere,
Strijkt Vlagge na mijn zin;
Doen [r]iep ons Opper-stuurman;
Daar heb ik geen [b]anier van,
Liever den Brand daar in.

Eer wy ons Christen-ziele,

Zoude laten ver[n]ielen,
Van uw Turkze-gebroet,
Liever daar [v]oor te vegten,
Voor 't Vaderland als Knegten,
[D]e leste droppel Bloed.

[p. 37]

 

Zes Stukken wy maar konden,

 

Gebruyken doen terstonden,

 

Dog kreeg den Turk zijn deel;

 

Want wy ook allegaare,

 

Speelden met onze Snare,

 

Zeer lustig op zijn Veel.

 

d'Adelboom van Turkyen,

 

Die ons zo kwam bestryen,

 

Ruym dertig Stukken groot:

 

Omtrent veertig Minnaren,

 

Schoot hy tot ons bezwaren

 

Zeer gekwest ofte dood.

 

Onzen Bootsman kloekmoedig,

 

Die liet zijn leven bloedig

 

Mee voor den Turkzen Hond;

 

En nog Negen Persoonen,

 

Ging de Dood niet verschoonen

 

Storven aldaar terstond.

 

Och Menschen allegader!

 

Komt nu tot Godt al nader,

 

Wy hebben werk na loon;

 

Verlaat u Nevels duyster,

 

Komt zet u Hert vol luyster,

 

Na 's Hemels hoogen Throon.

 

Prinsse wild het verligten,

 

Doen ik dit lied ging Digten,

 

'k Lag zwaar gekwest te Kooy;

 

Op de Fluyt Delfshave,

 

Zing het met stemme brave,

 

Al gaat het niet zeer mooy.