Onze Stam. Jaargang 1910

[p. 188]

Engelsche Opvoedkunde.

The Educational Times van 1909 behelst menige bijdrage, welke als het ware een steen komt bijbrengen aan de algemeene opvoedingsleer als reuzengebouw te beschouwen van de elkaar opvolgende eeuwen. Artikelen van algemeenen aard wisselen af met speciaalgebied-studiën.

Het n^r van Januari (bl. 13) behelst eene mededeeling, waaruit blijkt, dat Milton verklaart, veel verschuldigd te zijn aan de Hoogeschool van Cambridge. Wij vernemen verder (bl. 21) dat de leeraars in moderne talen bijeenkwamen te Oxford, van 11-12 Januari.

In de Februari-aflevering wordt ons de toestand der Ieren geschetst van het standpunt der talen. De Ieren willen, dat hunne taal verplichtend zij voor de Hoogeschool-examens. De bisschoppen willen de agitators niet zóóverre volgen maar zij wenschen, dat de colleges middens worden van gaelische opsporingen en gaelische dialectstudie.

Op de groote vergadering voor de leeraars in moderne talen, welke gehouden werd in de maand Januari, waren 730 toetreders; zij werd voorgezeten door Lord Fitzmaurice. Terwijl de eenen van oordeel waren, dat de vrijheid van keuze in de studie der moderne talen heilzaam werkt, opperden anderen, als eerw. Chaytor (Plymouth), dat men moest beginnen met de studie van het Hoogduitsch.

De aflevering van Maart handelt over den toestand der leeraars in moderne talen; er zijn blijkbaar te vele leeraars en velen slagen er niet in, eene vaste en winstgevende betrekking te vinden. In hetzelfde nummer verneemt men het heugelijke nieuws, dat de Z.E. George Edmundson benoemd werd als hoogleeraar aan de Universiteit te Oxford.

Prof. Strong van de hoogeschool te Liverpool is van meening, dat het onderwijs van het Latijn voor verbeteringen ontvankelijk is. Men moet erin slagen, goed Latijn te kunnen reproduceeren. Zijns inziens, ware in Engeland, de gelijkloopende studie van Fransch en Latijn eene uitstekende leerwijze, zoowel met het oog op de vorderingen in het Latijn als in het Fransch. Te Glasgow, wil men een zelfde getal punten toekennen aan het Latijn en het Grieksch.

Bl. 170, lezen wij een belangrijk artikel over de rol van het spel in de karaktervorming. Het is onnoodig, dat iedereen zoo puri-

[p. 189]

teinsch weze als Milton. De kinderen moeten aanvankelijk leeren al spelen: de cubus, het spel aan zee in het duinenzand, het loopen, het uitsnijden, het schieten, dat alles kan verricht worden tot zeven jaar. Van 6 tot 12 jaar, is het balspel aan te prijzen. Van 12 tot 14 jaar, kan men offeren aan foot-ball, hockey en tennis. Gedurende het eerste tijdperk, weze het spel persoonlijk; in het volgende tijdstip, komt er wedijver; in het derde tijdperk, moeten er gezamenlijke spelen gespeeld worden. Het zal voor den leeraar een heugelijk oogenblik zijn, zich te mengen in het spel der kinderen en de uitgegespannen ziel te volgen in haar gejok en gedartel.

De Meiaflevering behelst een artikel van de pen des hn. Walsh, waaruit blijkt, dat men de sonnetten van Shakespeare niet dagteekenen kan. Zij klasseeren zich zelf naar gelang van den min of meer rijpen leeftijd, waarop zij terugslaan.

Het jubileum van Dr. Braunholz en van Dr. Breul heeft doen het leedwezen uiten, dat in Engeland de leeraars in moderne taalstudie geen hoogleeraars maar wel docenten zijn.

Longmans heeft een school-Shakespeare van twaalf stukken laten verschijnen met glossarium. Het boek is zeer geschikt voor schoollezing en biedt gelegenheid tot verstaanbaarheid, om reden van de flinke woordenlijst. De prijs beloopt enkel 2 sh. 2.

Eene keuze uit Amerikaansche schrijvers (1607-1800) wordt aangekondigd in het Augustusnummer.

Prof. Tucker heeft onderzocht, welke verplichting de vreemde letterkunden hebben tegenover de Engelsche.

Een zeer nuttig en lezenswaardig artikel handelt over de betrekkingen tusschen de hoofdleeraars en de huisvaders. Schrijver komt tot het besluit, dat huis en school moeten eendrachtig optreden. in private gestichten, kan het oordeel der ouders worden ingewonnen; in openbare scholen, kan dit minder het geval zijn. Deze zaak werd overigens in eene conferentie van hoogleeraars besproken. Een spreker was van meening, dat volslagen gehoorzaamheid van noode was. De heer Orchard meent, dat er moet samenwerking zijn tusschen de ouders, den hoofdleeraar en den leerling.

[p. 190]

Men mag den leerling niet beschouwen als een levenloozen klomp, als een gevoelloozen steen. De persoonlijkheid des leerlings behoort te worden op het oog gehouden. De voorzitter van de vergadering was van oordeel, dat het ouderlijk gezag zich moet doen gevoelen thuis met hieruit volgenden weerklank op school. Zooals de heer Brown meende, moet de school niet beschouwd worden als een werktuig maar als een levend geheel. De ouders en de hoofdleeraar moeten in denzelfden zin werkzaam zijn, zoodat er heilzame gevolgen uit die eenparigheid voortvloeien, zonder dat de ouders baas spelen of dat de hoofdleeraar optrede als een despoot.

Deze jaargang van ‘Educational Times’ is zeer beleerend en opent menigen belangrijken gezichteinder op de velden van paedagogie, kritiek en tekstuitgaaf.

Albrecht Rodenbach en de Blauwvoeterij, door Ferdinand Rodenbach. - Amsterdam S. Van Looy.

Dit werk in twee deelen staat in betrekking met Albrecht's leven en streven te Roeselare en te Leuven. Het behelst de voordrachten, artikels, oorkonden en allerhande onuitgegeven wetenswaardigheden in dicht en ondicht betreffend kunst, taal en Vlaamschen kamp. Voor de letterkundige vorming van A. Rodenbach is het boek belangrijk, omdat het vele schetsen behelst in proza van later in poëzie uitgewerkte plans. De psychologie, de invloed van Vlaanderen, de eenige maagd, die hij het innigst liefhad, zijne vereering voor Verriest -een Vlaamschen Lacordaire zegt hij - dat alles in verband met de aesthetische zijde van Berten's optreden als schrijver, is van het allergrootste belang. Enkele nog onbekende gedichten, die den arendsklauw van den wordenden meester verraden, werden door Ferdinand ingelascht. - In 't gemoed van den kamper werpen wij ook een diepen blik. Zoo maken wij kennis, alhoewel wat oppervlakkig, met de mannen van den zwijgenden eede; met den moedigen Julius de Vos, verjaagd uit het klein Seminarie, om zijne vlaamschgezindheid; met Watteuw, den armen vervolgden dichterlijken jongen, evenals Albrecht veel te vroeg gestorven; wij zien, hoe Albrecht de ‘malen’ leidde, de spelersgilden opriep en kunst en taalkamp versmelten deed; hoe hij te Leuven, alhoewel Verhaeren en andere franschschrijvenden

[p. 191]

kennend, steeds zijn Dietsch bleef vereeren en als ‘Bursche’ en ‘Harold’ voortdurend in de bres stond voor de herleving van zijn volk, nu niet meer ruw en ruitenbrekend en geuzenvretend als te Roeselaere, maar besprekend de hoogere belangen van 't Vlaamsche Volk op het dubbel gebied van kunst en openbaar leven. Het werk is vooral belangwekkend, omdat F. zijn broeder aan het woord laat komen in zijn kloek en eigenaardig West-Vlaamsch getint proza.

Het standbeeld aan A. Rodenbach opgericht wordt in lichtprente medegedeeld op de eerste bladzijde van het boek; vóór het standbeeld, staat de vijf-en-tachtigjarige Julius Rodenbach, vader van den dichter van Gudrun en Schepper van de Blauwvoeterij. Ferdinand, de schrijver, drukt hem hartelijk de hand nabij het beeld. Dit tooneel zal iederen onvooringenomen lezer roeren, want geen van de kinderen van Julius Rodenbach heeft zoo goed de Vlaamsche en Germaansche traditie van Albrecht en de Rodenbach's in eere gehouden als Ferdinand, de schilderende dichter en dichterlijke schilder, medewerker van ‘Onze Stam’.

Dit zoo belangrijke werk werd als prijsboek aangenomen door het Ministerie van Kunsten en Wetenschappen, eene goede aanwinst voor de anders vrij schrale lijst der belooningen aan bekroonden van algemeene en bijzondere wedstrijden.

F.V.

Shakespeare.

To Harper's Magazine Dr. Charles William Wallace Associate Professor of English in Nebraska University, contributes one of the most read and discussed articles of the month, upon the new discoveries of Shakespeare on documents made by him in the English Record Office. Since 1901 Professor Wallace has given himself up to a systematic search for new data concerning Shakespeare and his contemporaries and since 1904 he and his wife have been labouring in the Public Record Office. After going through documents innumerable, they have at last discovered a suit in the Court of Requests in which ‘William Shakespeare, of Stratford-upon-Avon in the county of Warwick, Gentleman’, is a witness. The date of the case was May and June 1612. The suit which is a domestic quarrel of life interest in itself throws light on Shakespeare everyday but not upon his dramatic life and

[p. 192]

it is evident that so great an authority as Mr Sydney Lee, writing on the article in the Illustrated London News (February 28^th.) thinks that Dr Wallace draws too many inferences from his discovery, and builds upon it conjectures which are perhaps pleasing but certainly somewhat fanciful. ‘Far better leave the facts to speak for themselves’, is an opinion of Mr Lee's with which most people will agree.

Briefly the results of the discovery are the adding one to the five known autograph signatures of Shakespeare; the ascertaining of the facts that Shakespeare lodged, in 1604, and perhaps in other years, in a house in Silver Street, near Wood Street, Cheapside, and that he was friendly with certain City merchants of the Huguenot community-which was not formerly known.

A new life of Dean Swift.

This is a careful and painstaking piece of work but it is difficult to feel that the writer is fitted to understand and deal with a character like Swift. Her account of his relations with Stella and Vanessa, for instance, will inevitably be compared with a recent article in the Fortnightly on Swift's alleged marriage to Stella.

The comparison cannot fail to be very much to the disadvantage of the former Miss Smith does not think it even matters much whether Swift and Stella were married and offers no opinion on the matter. To the biographer it matters very much. However she does take the point of view of the Fortnightly writer-that Stella was a high-souled high-charactered woman. There is a certain naivety of style and a lack of humour with a slight tendency to moralise which somewhat irritate in the book. The writer's intentions seem to have been of the best, her work has been careful-that is easy to see, but again, Swift was not the subject for her.