Onze Stam. Jaargang 1908

[p. 185]

[Nummer 5]

Een Lichtstraal over Shakespeare - Bacon.

Dat William Shakespeare heeft bestaan, lijdt geen twijfel, maar dat de jolige Will van Stratford de schrijver is van die prachtige, éénige tragedies als King Lear, Macbeth, Julius Caesar, Othello, de treurspelen van vaderliefde, tegenstrijdige grondbeginselen en heerschzucht, jaloerschheid, benevens van die mooie autobiografische sonnetten en enkele jolige blijspelen, als De Lustige Vrouwtjes van Windsor, enz.. dat is eene heel andere zaak en bleef tot nu toe gehuld in nevelachtige onzekerheid.

Het netelige punt werd tot hiertoe niet afdoende opgelost. De meer dan veertig wijzen waarop Sheakespeare zijn naam schreef zouden doen denken, dat hij niet de schrijver is van die ettelijke meesterstukken; het feit, dat hij nooit het vasteland verliet en toch in zijn werken sprak over vreemde plaatsen met eene kennis van zaken die een reizend diplomaat liet veronderstellen, versterkte nog de meening der Baconians; de Shakespeare van Stratford kan niet die ruiter en vaarder zijn, opperen ze; hij kende ook te weinig Latijn en Grieksch, zelfs Fransch, om zoo knap al die classieke of uitheemsche bronnen te hebben benuttigd. Al die struikelsteenen worden den verdediger van één en denzelfden Sheakespeare voortdurend tusschen de beenen geworpen.

Bij het onderzoeken en rangschikken van voor- en tegenbe-

[p. 186]

wijzen, was ik in de gelegenheid, twee feiten met elkaar te vergelijken en er, als bij het saamwrijven van twee keien, een genster uit te slaan.

Het is aangenomen, dat William Shakespeare, van wien bekend is, dat hij aan het tooneel verbonden was, op vijftigjarigen leeftijd terugkeerde naar Strasford en Avon, en in staat was, zijne laatste dagen in welstand door te brengen op het geboortedorp, waarvan hij verwijderd was geworden door zijn wildstroopersvergrijp op de eigendommen van Master Lucy. Kan het zijn, dat die William Shakespeare, van wien bekend is, dat hij ondergeschikte rollen speelde als die van den geest van Hamlet en die van de schim van Julius Caesar, niet de groote schrijver is geweest? Van waar kwamen de inkomsten, welke den geringen tooneelspeler toelieten, naar Stratford on Avon te gaan rentenieren? Er moeten dus onbekende milde bronnen geweest zijn, en die kunnen niet anders zijn dan de gelden, welke hem het vaderschap verstrekte van de heerlijke, meesterlijke gewrochten, die de Schouwburgen ‘The Globe’ en ‘Blackfriars’ deden volstroomen met volk. De rentenier van Stratford is 't geworden door de opbrengst zijner schrijversrechten. Dit is, schijnt mij, een licht, dat als een bliksemflits den baaierd van het Shakespeare-Baconvraagstuk is komen opklaren en dat ik volgaarne mededeel aan de lezers van ‘Onze Stam’.

Frans Vanden Weghe.