Onze Eeuw. Jaargang 7

[p. 263]

Verzen
Door U.E.V.

Op het geitenweitje.

Op het geitenweitje

Staat het kleine geitje

Bij de groote geit.

Geiteke, wat moet je

Met je fijne snoetje,

Dat zoo klaaglijk schreit?

Met je bleeke bekje?

Geiteke wat rek je,

Trek je aan het touw?

Snuffende aan mijn mouwen...

Met je lief vertrouwen

Op zoo'n vreemde vrouw!

In mijn handen stop je

Nu je jonge kopje:

Zeg, wat moet ik doen?...

Op het geitenweitje

Staat het kleine geitje,

Als een wittigheidje

In het prille groen.

[p. 264]

Langs de weiden.

Laat mij langs de weiden rijden

Op het wiel,

Laat mij glijden langs de wegen,

Nu de regen,

Die sinds dagen nederviel,
Opgehouden heeft te stroomen,
En de zon is doorgekomen,
Stralende tot in mijn ziel.

Bei mijn oogen van de dijken
Reiken tot den horizont,
Waar de wolken henen wijken,
Die hun schaduwen doen strijken

Langs den grond,

Naar de blauwe boomenranden
Als van verre droomenlanden,

Nevelig bezond.

Tot de haven komt verschijnen

Van het kleine

Zeegehucht,

Waar de dichte schepenmasten
Fijne, lichte strepen krasten

In de reine lucht,

Waar de paarlemoeren vlakte
Onder bleeke hemelstrakte

Rustig openglanst,

En de blanke schitterschijn der
Zon een pad schiep naar den einder,
Waar het licht al deinend danst.

[p. 265]

Zomerdag.

Nu, voor het eerst van heel den natten zomer
Ligt op de velden zomerzonneschijn,
En zomerschoonheid doet de oogen loomer,
Trager tot scheiden zijn.

Nu voor het eerst op maaiensrijpe landen
Ligt vol de zonneweelde uitgestort,
Tot blauw en geel en zwart van dennenranden
Eén effen vreugde wordt....

Zou nu ook mij de weelde nog gebeuren,
De volle rijpheid mijner vreugdedracht?
Of komt alreê de gouden najaarspracht
Met stervenstint mijn lentverlangen kleuren,

Eer nog in zoelheid van den zonnelach
Mijn al te ijle zang zal rijpen mogen,
En door mijn lied de volheid komt getogen
Van zulk een zomerdag?

[p. 266]

In het hooi.

Ik lag in het hooi,
De hemel was mooi,
Mijn bed zacht en goed,
En het geurde zoo zoet.

Ik keek met een zucht
Van genot naar de lucht.
Mijn geluk was als dat
Van een spinnende kat.

En ik dacht: ‘Zoo meteen
Moet ik op, moet ik heen -
Maar ik weet nog niet, hoe
Ik dat kan, ik dat doe.

Als nu spelenderwijs
Mij de Man met de Zeis
Had gemaaid, als het gras,
Dat dit hooi eenmaal was,

Ik behoefde niet op
Meer te staan, niet rechtop
Meer door 't leven te gaan....’
- En dat lachte mij aan.

[p. 267]

Toen ik een kind was.

Toen ik een kind was voor een schoonen dood
Hadde ik deze aarde gaarne willen geven;
Boven het lange, glorielooze leven
Scheen mij het glorierijke sterven zoet.

Sinds heeft de dood zijn luister ingeboet
En 't leven heeft me een liedeken doen hooren...
Alleen dit rijke land van most en koren,
Ik gaf het voor een glorieloozen dood.

[p. 268]

Bede.

Klinkt daar, Vader, in mijn zangen

Geen verlangen

Naar Uw aangezicht?

Min ik meer het effen duister

Dan de luister

Van Uw eeuwig licht?

Meer de onbewogen ruste

Dan de lusten

Van den morgenstond?

Meer het slapende vergeten

Dan het weten

Van der dingen grond?

Is daar in mijn hunkrend wachten

Geen gedachte

Aan beloofd genot?

Kan mijn peinzen zich niet heffen

Tot beseffen

Van Uw liefde - God?

- Houdt tot U mijn schuwe oogen

Opgetogen,

Zon, die ongedoofd,

Mij de aarde en hemel beide

Zou verblijden,

Zoo ik beter had geloofd.