Onze Eeuw. Jaargang 7

[p. 258]

Verzen
Door Laurens van der Waals.

'n Roodborstje op een rozetak
te wiegen zat en sprak:
‘O! Zonne,
gij die den nachtelijken mist
te bannen wist,
wat nu begonnen,
wat nu gedaan,
nu zelfs in immer duistre laan
Uw webben zijn gesponnen?

Me dunkt, ik blijf op dezen tak,
zoo rank, zoo wrak
nog toeven
en peinzen, waar ik straks zal gaan
in 't korenveld, langs waterbaan
of groeven,
nu overal Uw glans verspreidt
een onuitbluschbre heerlijkheid
voor blijden en voor droeven.

[p. 259]

 

Het volgeltje vloog van den tak,

 

die hooger zijne rozen stak,

 

de roode,

 

in 't zomerrijpe morgenlicht

 

en die hun blozend aangezicht

 

hem boden,

 

den weelderigen wilden wind,

 

die weif'lend, wijl hij werd bemind,

 

weer is gevloden.

[p. 260]

 

De kleine klokjes luiden zacht

 

den heelen dag, den ganschen nacht

 

uit Liefdes hoogen toren;

 

en iedre stonde blaast de wacht

 

soms sterk en luid, soms zoet en zacht

 

op zijnen gouden horen.

 

 

 

De verre velden liggen wijd

 

aan zijne voeten uitgespreid

 

belast met bosch en koren,

 

waardoor de dag al luistrend gaat,

 

totdat zijn eigen rustuur slaat

 

en 't zonlicht is verloren;

 

 

 

dan rijst wel met den dauw en damp

 

een mare vol van rouw en ramp,

 

maar uit den heldren klokkentoren

 

dringt sterker door de lage lucht

 

het klokgelui en een gerucht

 

van verre echo laat zich hooren;

 

 

 

Maar 't schoonst is heel de dageraad

 

als men zijn venstren open laat

 

en opent hart en ooren,

 

dan dringt door d' oude droomen heen

 

het klankenspel - 't is of alleen

 

uit licht een liefde wordt geboren.

 

 

 

De kleine klokjes luiden zacht

 

den heelen dag, den ganschen nacht

 

uit Liefdes hoogen toren.

[p. 261]

 

Nu is door Uwen lach al rijp genoeg getogen

 

de zomerschoonheid van ons zoet geheim,

 

de zonnegloed in Uw teer donkre oogen

 

en door Uw stemmezang het rijm.

 

 

 

Stil straalt de dag zoo vroeg gebroken,

 

- 'n open vrucht in tintel zonneschijn -

 

en liefde ontluikt haar oogen lang geloken,

 

en zingt voor u haar mijmring vol refrein.

 

 

 

Al het voorbije wordt een neuriënd lied,

 

'n stille laan, waardoor de winden varen

 

en Uw gestalte in 't Goud verschiet

 

- rijk als een klaproos tusschen korenaren, -

 

lokt mij, die peinzende haar nadring ziet.

 

 

 

Mocht nu het zang'rig snarenspel

 

het purpren oogenblik gaan tooien

 

en mist'ge droomenskuren plooien

 

voor liefdes lichtgevulde wel.

 

 

 

Nóg is de zon ons zoel en zacht,

 

maar ook ons wacht het barnend branden,

 

de zware vreevergeten pracht

 

van zon in zuidelijker landen,

 

dat doordringt tot den nacht,

 

 

 

de wilde wellust van het vuur,

 

dat d'oude weefsels gaat verteren

 

en dat de oogen van het uur

 

zal smartlijk weenen leeren.

 

 

 

Nu is door Uwen blik al diep genoeg getogen

 

de zomerschoonheid van ons zoet geheim,

[p. 262]

 

de zonnegloed in Uw teer donkre oogen

 

en door Uw stemmezang het rijm.

 

 

 

Geen tijd zal ooit toch schooner vreugd ons geven

 

dan nu, door echozang omringd,

 

terwijl het heldre luitspel dringt

 

uit dieper, weelderiger dreven.