Onze Eeuw. Jaargang 7

[p. 294]

Verzen
Door Laurens Van der Waals.

Eens zal in d'oude stad
'n jonge koning komen
en wie reeds vrede had
in 't schaduwveld der boomen,
zal dàn in zonschijn gaan
en stil verstaan
het glorielied van lang verdrongen droomen.

Eens zal het grauwe, kille kerkplein
van trommel en trompet weerklinken,
van bloemen bont en groen van sparren zijn
en als de zachte zon gaat zinken,
gaan in den rooden avondschijn
met bekers vol goudgelen wijn
èn vriend èn vijand vrede drinken.

Eens zal een stroom van licht
het dorre duister weren;
eens zal een jong gezicht
zich in den avond keeren
naar d'ondergaande zon.
- Ach! dat het wezen kon,
dat 't zoetste lied in 't eind zal triompheeren

[p. 295]

 

Dicht bij den zonnelichten drempel van Uw woning

 

geuren de rozen van mijn teederheid

 

en wachten, of niet eenmaal als belooning,

 

gij langs hun bevend hunk'ren henenschrijdt.

 

 

 

De Vlinders hebben heel den zachten zomer

 

in d'avond vroeg hun vleugelspel gestaakt

 

en niet, toen scheemring kwam, de stemming loomer

 

en zwoeler werd, haar blad'ren aangeraakt;

 

de bijen zijn haar met een droef gebrom

 

voorbijgegaan en waagden niet te rusten

 

en óók de dag, die langs de glooing klom,

 

dorst haar niet spreken van zijn lusten.

 

 

 

De bloemen welken en de wind verspreidt

 

haar geuren in Uw open liefdewoning;

 

dicht bij den zonnelichten drempel van Uw woning

 

geuren de rozen van mijn teederheid.