Onze Eeuw. Jaargang 7

[p. 292]

verzen
Door J. Van der Pant Jr.

In bleek beroeren van het manelicht,
stonden de sparren zwijgend opgericht

diep-zwart de slanke lijven

en aan hun voeten, rimploos-glanzend, lag
d'ovale vijver, donker-blauw - ik zag

er droome-lichten drijven.

De boomen rezen in rouw-zwarte pij
als stoere wachters, tot een stille rij

rondom de waterkomme.

Wat wolken treuzel-glijdend langs de maan
donzig, als zwanen door een vijver gaan,

ook over 't water zwommen....

Hoog door de takken in de lichte lucht
Zweefde nauw' hoorbaar zuchtend windgerucht

en deed het water rillen;

toen werd het eind'loos-rustig wonder weer
en 't innig lichtmysterie droomend-teer

lag als in dood - zóó stille....

[p. 293]

Bloei.

 

Het zonlicht goudt de bleeke bloesembladen,

 

die teer en blank zijn als mijn blonde bruid

 

en stil-gelukkig met de zonnedaden

 

staan z'in den tempel van den daggod uit.

 

 

 

De takken dragen blij den plotsen buit;

 

zij heffen stoer van trots de vol geladen

 

ving'ren en als de dag zich heel ontsluit

 

is 't al één schitter-witte bloei-genade.

 

 

 

Ik zie er naar met wijd verwonderd' oogen

 

alsof mijn lief daar lachend voor mij stond

 

en 'k haar in hooge rust zou naad'ren mogen.

 

 

 

M'n voeten treden stil als langs gewijden grond

 

naar d'effen bloesemvreugde en bewogen

 

ga ik aanbiddend om haar reinheid rond.