Onze Eeuw. Jaargang 7

[p. 54]

Verzen
Door U.E.V.

Sonnet.

Ik weet niet, of ik zwijge' of spreken zal.
Mijn woorden zijn als dwalenden, als blinden,
In donker tastende om licht te vinden,
Dat voor hun blindheid licht ontsteken zal.

Zijt Gij het, God, geweest, die ze op deed staan
Uit duistre zielsgewelven, uit zeer diepe,
Stille vertrekken, waar ze veilig sliepen?
En kunt Gij wenschen, dat ik ze uit liet gaan?

Neen, laat ze rusten en de hoofdjes vlijen,
In veiligheid geborgen aan de borst
Der moeder, die ze weer in slaap wil schreien,
Opdat ze tastend niet, in blindheid, breken
Het hoogste, dat mijn ziel bezitten dorst....
Ik weet niet, of ik zwijgen zal - of spreken.

[p. 55]

 

De grond is wit, de nevel wit,

 

De wolken, waar nog sneeuw in zit,

 

Zijn wit, dat zacht vergrijzelt.

 

Het fijngetakt geboomte zit

 

Met witten rijp beijzeld.

 

 

 

De wind houdt zich behoedzaam stil,

 

Dat niet het minste takgetril

 

't Kristallen kunstwerk breke,

 

De klank zelfs van mijn schreden wil

 

Zich in de sneeuw versteken.

 

 

 

De grond is wit, de nevel wit,

 

Wat zwijgend tooverland is dit?

 

Wat hemel loop ik onder?

 

Ik vouw de handen en aanbid

 

Dit grootsche, stille wonder.

[p. 56]

 

Ik heb de heide rijk gezien,

 

In zwart fluweel gekleed.

 

Ze schoof haar gouden zonnemunt

 

Door d'open wolkereet.

 

 

 

Onder haar hooge koningstent

 

Van gele en purpren zij

 

Daar schreed ze, 't hoofd met goud gekroond,

 

Mijn koninklijke hei.

 

 

 

Daar stond ze, toen het gouden licht

 

Des hemels was gebluscht....

 

Ik heb den zwart fluweelen zoom

 

Van haar gewaad gekust.