Ontwaking. Nieuwe reeks. Jaargang 5

Maandschrift voor sociologie, kunst en wetenschap

[p. 424]

In den Oogst

Wijd strekt het land en blakert in de zonne,
Verschroeiend in den brandend heeten dag.
Toch ligt alom, in eenen zaalgen lach,
Voldaanheid, weelde en weidsche zomerwonne,
Waar ginds de goudgetinte korenschoven
In menigt staan op onafzienbre rij,
Met twintig t'hoop, vertrouwlijk zij aan zij,
Als goede zusters bij elkaar geschoven.

Een reeke hooge, grillig-stamm'ge boomen
Verlijnt zich op de donkerblauwe lucht,
Waarboven henenstrijkt, in breede vlucht,
Een vogel die verdwijnt aan d'hemelzoomen.
Nog even blijft in d'ijlen luchtkring hangen
Het lijze trillen van zijn vleugelslag,
Zoo zacht alsof 't de rust niet storen mag
Van 't land, dat lijkt in loomen slaap bevangen.

Maar ginder, op de zandig-mulle bane,
Klinkt naâr en naâr nu dieper trilling door,
En door het stof, dat stuift en stijgt als smoor,
Wuift etwat als het wappren van een vane.
Kan 't peilend oog niet duidlijk onderscheiden
Wat nog héel ver is en nog lijkt héel klein,
Toch moet wat nadert iets bijzonder zijn:
't Is of heel 't land, ontwakend, 't wil verbeiden.

[p. 425]

 

Een heerlijk wagenspan komt aangetogen:

 

Twee forschgebouwde, fiere peerden gaan

 

Met breeden hoefslag; machtig-stampend slaan

 

Zij 't witte zand langs alle zijd' omhooge,

 

Wijl heen en weer de roode franjen wuiven

 

Rondom hun zonnekap en gordelband.

 

Zie, 't brengt iets blij en lustig over 't land,

 

Dit fel bewegen hunner lichte huiven.

 

 

 

Hoe lang z'ook tegen hindernis zich weerden,

 

En kampten met het zengend zongespeel,

 

Al torsend hunne vracht, én juk, én greel

 

Nog gaan zij kloek, die vlaamsche reuzenpeerden

 

En volgen trouw de diepe wagensporen.

 

Zij schudden machtig hunnen schoonen kop,

 

Zij sloven wijd hun neuzevleugels op,

 

En rekken stijf de luisterende ooren.

 

 

 

Al schomlend bolt de zware wagen verder,

 

De raders blinken in den zonneschijn,

 

En alles blinkt en wil verheerlijkt zijn:

 

De wagen, 't tuig, de peerden met hun voerder.

 

En deze, op zijn rossen vast betrouwend,

 

Houdt nu de zweep onachtzaam in de hand,

 

Als ware koning van dit glorend land

 

Met rustig oog de velden overschouwend.

 

 

 

Siska van Daelen.