Ontwaking. Nieuwe reeks. Jaargang 5

Maandschrift voor sociologie, kunst en wetenschap

[p. 426]

Treurmarsch bij Siegfried's dood.

En langzaam schrijden zij, de hoofden diep gebogen,
En torsen hunnen last in zwijgend-plechtig gaan,
Zoo langzaam dat van ver de stoet lijkt onbewogen,
Alsof vol droefenis de dragers stille staan.

Hun eigen schaûwen volgen in het licht der maan,
Die ernstig nederblikt en met heur weevol' oogen
Den doode begeleidt op d'eendelijke baan.
Steeds treurend vloeit de Rijn, met nevelen omtogen.

't Is Siegfried, d'edele Wäls', die neerligt op de bare,
Door Hagen's scherpe speer verraderlijk geveld,
Het nijdig staal, dat zelfs geen godenkind kon sparen.

De wereld snikt het uit bij deze droeve mare.
Maar 't wee keert dra in lof: met ongestuim geweld
Roemt zij de grootheid van den goddelijken held!

Siska van Daelen.