Ontwaking. Nieuwe reeks. Jaargang 5

Maandschrift voor sociologie, kunst en wetenschap

[p. 109]

Wederzien

Kempenland, hoe zie 'k U weder!
Welk een smart doet gij mij aan!
In dit somber najaarsweder
Ligt ge gansch met wee belaân.

Nergens vind ik nog de sporen
Van uw jongen bloeitijd weer.
Geenen nagalm kan ik hooren
Uit het hooglied van weleer;

't Hooglied dat, niet lang geleden,
Klonk wijl tintlend zongelach,
Lente en liefde wondren deden
Op zoo meengen blijden dag.

Droevig sta ik nu te peizen
Aan dien goeden, wongen tijd
Met zijn stemmen diep en lijze
Trillend in de oneindigheid;

[p. 110]

 

Aan het heerlijk morgendagen

 

Uit den verren horizon,

 

't Zonnespel in kant en hagen,

 

't Glinstren in de klare bron;

 

 

 

Aan 't geruisch van blad en halmen

 

In den frisschen morgenwind,

 

't Wuiven van de dennepalmen

 

Spelend met het windekind.

 

 

 

'k Peize aan 't rusten op den noene,

 

't Kijken naar de watte wolk

 

En naar 't vrij en blij gedoene

 

Van het noeste bieënvolk,

 

 

 

't Volkje dat in lustig zoemen

 

Hommelen-dommelend speelde en wrocht

 

Op de purpren heidebloemen

 

Waar 't den zoeten honing zocht,

 

 

 

Tot wanneer in roode gloeiïng

 

't Zonnebeeld ter kimme neeg,

 

En elk wezen zijn verpozing

 

Zocht en de avondklokke zweeg.

 

 

[p. 111]

 

't Heugt me, hoe de bleeke mane,

 

Na een dag van wonne en lust,

 

Ieder plantje, elke bane

 

Vaak in liefde heeft gekust.

 

 

 

De enkele werker die de voren

 

Langs gleed van het rustend land,

 

Kon met mij de bede hooren

 

Die toen rees uit elken kant...

 

 

 

Waar zijn thans die goede dagen,

 

Deze tijd vol liefde en won?

 

Waar? - O kon ik het u vragen

 

Diep gedoken najaarszon!

 

 

 

Siska van Daelen.