Ontwaking. Nieuwe reeks. Jaargang 5

Maandschrift voor sociologie, kunst en wetenschap

[p. 21]

Een lied der Heide

Waar zich de Heide wijd en eendlijk strekt,
Zoo stoer en grootsch in heur verlatenheid,
Zoo tragisch in heur wilde heerlijkheid:
Daar ben ik wel, en daar geniet ik vrede.
Heur schoonheid lokt met heimelijke macht;
Heur lach, zoo onbegrijplijk weemoedvol,
Bekoort me lijk een zaalge liefdelach;
Heur stille stem schijnt dwingend mij te roepen,
Zóo innig-zacht en spreekt niet één tot mij...

Wanneer de zon heel traag als noode zinkt
En ze in heur rooden, breeden vlammengloed
Het eendlijk land, vol liefde houdt omvangen,
Gelijk een moeder 't eenig-weerdig kind:
Dan gaat de Hei voor goed haar hooglied zingen
Doch dit zóo diep, zoo ingehouden lijze,
Dat mijne ziel alléen het hooren kan.
..............
Mijn ziel alléen begrijpt den zin ervan!

Siska van Daelen.