Ontwaking. Nieuwe reeks. Jaargang 3

Maandschrift voor sociologie, kunst en wetenschap

[p. 226]

De Oude Wilgentronk⁽¹⁾

Het veld is kaal
En platgeterd,
Door koude ineen
Gekropen.
De huizen staan
Als onbewoond
Noch deur, noch raam
Gaan open

De wilgetronk,
Verstorven, schijnt
Me nu wel tien -
Maal ouder;
Hij maakt me door
Zijn schamelheid
Het wintergezicht
Nog kouder.

(1) Uit ‘Wandelingen’

[p. 227]

 

Hoe deert het hem,

 

Geen leven meer

 

Rondom te zien

 

Ontwekken;

 

Een laken ligt

 

Er heen gespreid

 

Om dooden mee

 

Te dekken.

 

 

 

De takken heel

 

Onttakeld, en

 

Gesteven net

 

Als stangen,

 

Laat hij gedwee

 

In roerloosheid

 

Ter zijden gaan

 

En hangen.

 

 

 

Het water dat

 

In 't goed seizoen

 

Hem geerne zag

 

En streelde,

 

De spiegel van

 

Zijn zomerbeeld

 

In overvloed

 

Van weelde

 

 

[p. 228]

 

Ligt toegevloerd;

 

Zijn guitig spel

 

In zonneschijn

 

Is henen.

 

De wintervorst

 

Kwam taal en tong

 

Met eenen wrong

 

Versteenen.

 

 

 

Het water werd

 

Op eens verrast,

 

Toen takken 't nog

 

Getaakten.

 

't Was vruchteloos

 

't Gevang ontvlucht

 

Waarin ze vast

 

Geraakten

 

 

 

Daar staat de tronk,

 

Aan 't waterken

 

Toch immer trouw

 

Gebleven,

 

Standvastig bij

 

Een laatsten zoen

 

In 't waterken

 

Versteven.

 

 

 

Willem Gijsels.